Φωτογραφίες: Nikos Z
Μια του κλέφτη, δυο του κλέφτη και για άλλη μια φορά ο ιδιόρρυθμος, εκκεντρικός, πολυπρόσωπος, τρελαμένος και αλητάμπουρας Αργεντινός τροβαδούρος κατέκτησε με ευκολία τις καρδιές μας. Η περσινή του διπλή εμφάνιση μάγεψε τους πάντες και το ίδιο συνέβη και φέτος, μάλιστα σε έναν μεγάλο χώρο, ο οποίος αρχικά δεν ταίριαζε στις σκέψεις μας για έναν τέτοιον καλλιτέχνη. Όμως με τον Melingo δεν μπορείς να εικάζεις τίποτα, μιας και η ολότελα προσωπική του tango-τράπουλα αλλάζει συνεχώς τους άσσους της.
Τον έχουν αποκαλέσει κατά καιρούς «Tom Waits του tango», «ρεμπέτη του tango», punk ποιητή με πολλά στοιχεία από τους εκλεκτούς Serge Gainsbourg και Paolo Conte. Η αλήθεια του κρύβεται στη σκοτεινή και βαθιά καπνισμένη ερμηνεία που ξεγυμνώνεται μιλώντας για πόρνες, για παράνομους εραστές επιδιδόμενους σε ακολασίες στα βρώμικα σοκάκια της Αργεντινής, για μεθυσμένους που ονειρεύονται λυτρώσεις, για σαγηνευτικά κάλλη γυναικείων...οπισθίων, για «μυτάκηδες» που αλωνίζουν σε αλλόκοτους προσωπικούς λαβυρίνθους, για μοναχικά πλάσματα τα οποία κάτι αναζητούν είτε στο φως ή στο ημίφως, για περιπλανώμενους που δεν σκιάζονται, για πάθη ανομολόγητα και μη και φυσικά για προδομένους και εγκαταλειμμένους άνδρες. Για όλα αυτά μάς τραγούδησε, πάντα με το γνωστό του μαύρο κουστούμι, το μπορντό μαντήλι και το αριστοκρατικό του καπέλο. Η νέα του παρέα απαρτιζόταν από 4 μουσικούς (κοντραμπάσο, κιθάρα, μπαντονεόν και πάντζο-μουσικό πριόνι-τρομπόνι), που ακολουθούσαν άλλοτε με ισχνές πινελιές και άλλοτε πιο έντονα τα απρόβλεπτα βήματα του Melingo.
Χορεύει, παίζει το αγαπημένο του κλαρίνο, παθιάζεται με τους μουσικούς του, πετάει από τα παρασκήνια τα παπούτσια του στη σκηνή, πέφτει κάτω, μένει ξυπόλητος και επιδίδεται σε θεατρινισμούς και πόζες, στοιχεία που μαρτυρούν το ανορθόδοξο μιας comic-noir περσόνας σαν κι αυτόν. Ο ίδιος από τα πρώτα του βήματα ήταν ένας περιθωριακός μουσικός ερμηνεύοντας από rock, punk έως και tango. Βασικές του επιρροές είναι φυσικά οι Carlos Gardel και Roberto Goyeneche, όλα αυτά φιλτράρονται όμως ώστε να βγαίνει προς τα έξω ένας καλλιτέχνης άνευ ορίων. Και αυτή εξάλλου είναι και η δική του μαγική στιγμή, αυτό το προσωπικό και συνάμα θεατρικό συνταίριασμα του πικρού, του κωμικού και του τραγικού. Βλέμμα σπινθηροβόλο έως και τρελό, φωνή γδαρμένη, βραχνή με πολλά σκαμπανεβάσματα, σώμα που μιλάει για όλα όσα έχει περάσει και ένα μουσικό τοπίο αμαρτωλό, απαγορευτικό, έκφυλο, πρόστυχο, γενναιόδωρο, σιωπηλό και επιρρεπές σε εξάρσεις.
Ο αλλόκοτος κόσμος του Daniel Melingo ξεδιπλώθηκε για δύο ώρες σε ένα γεμάτο χώρο – αλλά όχι κατάμεστο – ξένισε μερικούς, διασκέδασε άλλους, όμως το σίγουρο είναι ότι γοήτευσε τα μάλα το εξοικειωμένο και μη κοινό το οποίο τον τίμησε βραδάκι Σαββάτου. Στις βαλίτσες του κουβαλούσε κομμάτια και από τις δύο δουλειές του (Santa Milonga, Maldito Tango), όμως το κοινό τον αποθέωσε με το κλασικό “Narigon” σε μία δεκάλεπτη εκδοχή του. Το encore του “Pequeno Paria” με το εκπληκτικό μουσικό πριόνι και τον τροβαδούρο στο πάτωμα με ένα φανελάκι, όσο και το “Ayer” με τη μελαγχολική του μελωδία αποτέλεσαν το καλύτερο κλείσιμο μιας βραδιάς που για όσους δεν είχαν ξαναδεί τον Melingo αποτέλεσε μία αναπάντεχη έκπληξη. Η κίνηση να χαρίσει σε δύο «τυχερούς» τις...κάλτσες που φορούσε, πάντα με τον ανάλογο κωμικό μορφασμό «πω πω, τι σας δίνω τώρα, μοσχοβολάνε!!» ενθουσίασε τους πάντες, κάνοντάς μας να ξεσπάσουμε σε γέλια. Τι να πεις, Daniel Melingo είναι αυτός και τον λατρεύεις από το πρώτο λεπτό, πιστέψτε με...
