Φωτογραφίες: Nikos Z
«Γλυκούς βανδαλισμούς» σε deep funk και soul δρόμους δια χειρός των Μαδριλένων Sweet Vandals απολαύσαμε βραδάκι Κυριακής στο γνωστό και αγαπημένο αθηναϊκό jazz στέκι και οι εντυπώσεις ήταν λίαν ικανοποιητικές. Ενέργεια, «βρώμικο» πάθος, groovy rhythm section και μία φωνή που σε εκτοξεύει ψηλά, όσο κολλημένος κι αν είσαι στην καρέκλα σου. Οι φανατικοί των old school 1960s και 1970s ήχων οι οποίοι έχουν «ανακαλύψει» ανάλογη πολύτιμη μουσική πηγή στα δισκάκια των Quantic Soul Orchestra, Sharon Jones & The Dap Kings, Nicole Willis & The Soul Investigators, New Mastersounds, Galactic – ακολουθώντας πιστά κάθε κυκλοφορία των εταιριών Daptone, Jazzman, Freestyle Records ή του Keb Darge – βρίσκονται αντιμέτωποι με μία κολεκτίβα που φανκάρει ωμά και καθαρόαιμα. Και αυτός είναι ο κυριότερος λόγος που δεν πρέπει να χάσει κανείς τα live της (μέχρι και 30/4, Half Note).
Η ιστορία της γνωριμίας μου με το σχήμα αυτό πάει πίσω στα 2006, όταν από το πουθενά φτάνει στα χέρια μου ένα promo με τρία τραγούδια. Η πρώτη ακρόαση του κλασικού πλέον “I Got You Man/Wake Up” με συνεπήρε από το πρώτο λεπτό και αποτέλεσε για δύο χρόνια μία από τις must και αγαπημένες μου επιλογές. Τα χρόνια περάσανε και ήδη τώρα μία σεβαστή κοινότητα μουσικόφιλων της soul-funk μιλάει με ενθουσιασμό για αυτή τη μπάντα από τη Μαδρίτη, η οποία έχει κλέψει την καρδιά της Ευρώπης καθώς και αξιόλογων καλλιτεχνών όπως Paul Weller, Dave Ball, Neneh Cherry, DJ Shadow, DJ Spinna και Kenny Dope. Με αδυναμία στον vintage ηχητικό εξοπλισμό-μικρόφωνα, μπομπινόφωνα και ενισχυτές, η εκλεκτή πενταμελής παρέα της Mayka Edjiole (φωνή), αποτελούμενη από τους Santi “Diamond” Vallejo (hammond), Santi “Sweetfingers” Martin (μπάσο), Jose “Yusepe” Herranz και Javier “Skunk” Gomez (ντραμς), ξεδίπλωσε με μαεστρία τη διαχρονική δυναμική του funk, πατώντας σε σίγουρα σκαλοπάτια από James Brown, Lee Dorsey, Meters έως Motown και Stax.
Κατά τη γνώμη μου η μικρή και τελικώς «αδύναμη» προσέλευση του κόσμου επηρέασε το όλο κλίμα, αφήνοντας μία μετέωρη αίσθηση, όμως οι Sweet Vandals φάνηκαν να μην πτοούνται ιδιαίτερα. Οι επιβλητικές και αριστοτεχνικές μπασογραμμές συνομιλούν με τα γκρουβάτα μονοπάτια του δεινότατου – μονόχειρα! – χαμοντίστα στα ξεσπάσματα των “Do It Right” και “Charlie Love” από το ντεμπούτο φερώνυμο άλμπουμ τους, ενώ η πληθωρική και σπιντάτη ερμηνεία της Mayka στα “Againstupidity” και “Thank You For You” της νέας ολόφρεσκης δουλειάς Lovelite, αποτελούν μία σαφή εικόνα του mood αυτής της μπάντας. Για δύο ώρες και κάτι ακούστηκαν σχεδόν τα περισσότερα κομμάτια των δύο προσωπικών τους δίσκων και μπορώ να πω ότι μιλάμε για ένα καλοδουλεμένο και συνειδητοποιημένο group, το οποίο έχει φάει πολλές ώρες αναζήτησης και ακρόασης βινυλίων των 1960s, όμως σίγουρα έχει δρόμο μπροστά του. Το ολιγομελές κοινό –σχετικά μεγάλης ηλικίας στη πλειονότητα – δεν φάνηκε να επικοινωνεί με ό,τι του παρουσιάστηκε, ευθύνη του οποίου αναλογεί σίγουρα και στους ίδιους τους μουσικούς. Τα πράγματα όλο άγγιζαν εκείνο το σημείο που λες ότι κάτι θα εκραγεί, ματαίως όμως...
Οι σκέψεις μου συχνά γυρίζουν στο γεγονός ότι live με τέτοιες μουσικές θέλουν κοινό μεγάλο σε αριθμό και με ανάλογο μουσικό στομάχι. Πάντως σε προσωπικό επίπεδο δεν άφησα να με επηρεάσει τίποτα και τελικά κέρδισα πολλά. Πάνω απ’ όλα κέρδισα ένα γεμάτο μελωδικό βράδυ με πρωταγωνιστή, πάντα, το παντοδύναμο funk. Οι ελιτισμοί και οι τεχνικές μουσικά αδυναμίες μένουν στην άκρη για τους ειδήμονες.
