Φωτογραφίες: Olga K
Δεν ήξερες, δεν ρώταγες; Βασικά, πιστεύω πως το υποψιαζόσουν, αλλά ήσουν πρόθυμος να τους δώσεις άλλη μια ευκαιρία. Μπας και άλλαξαν μυαλά. Αλλά, κατά βάθος, ακόμη κι όταν πέρασες το κατώφλι του Κτηρίου 56, ήξερες πως θα έβλεπες ακόμη μια μούφα επεισόδιο από τα δεκάδες στο σίριαλ «αποτυχημένα live των Sisters Of Mercy». Γιατί, όπως και να το κάνουμε, οι Sisters δεν είναι μια live μπάντα. Είναι στουντιακή. Το να κάτσεις ξανά να διυλίσεις τον κώνωπα κατά πόσο οι κιθάρες και τα μπάσα ήταν με το βύσμα τους εκτός πρίζας και κατά πόσο το καραόκε του Eldritch ήταν τελικά επιτυχημένο, είναι μάταιο μπροστά στο αδιαμφισβήτητο γεγονός πως ήξερες μεν, αλλά έκανες τα στραβά μάτια δε, ακριβώς επειδή τόσο εσύ, όσο κι άλλοι 700-800 νοματαίοι εξακολουθούν να έχουν προσδώσει μυθικές διαστάσεις σε ένα συγκρότημα που τελικά μάλλον υπερεκτιμημένο είναι, τουλάχιστον στις ζωντανές του εμφανίσεις.
Ο χώρος δε, για τα πανηγύρια. Ένα αποπνικτικό ντουμάνι με υποδέχτηκε κι ένα ακόμη μεγαλύτερο στρώμα αιθαλομίχλης απέκοψε τον δρόμο μου προς την έξοδο στο τέλος. Δηλαδή, ειλικρινά, θέλουν να πεθάνουμε σαν τα ποντίκια; Δεν ντρέπονται λιγάκι λέω εγώ; Ή απλώς η διοργανώτρια εταιρία λέει από μέσα της «έλα μωρέ τώρα που θέλουν και πολυτέλειες τα βρωμο-γκόθια και οι άπλυτοι»;. Λες και υπάρχουν μουσικόφιλοι Α' και Β' κατηγορίας: αυτοί που ακούνε τζαζ, «μαύρα», ρετρό και καμπαρέ τύπου Tiger Lillies να βλέπουν τα live σε έναν αξιοπρεπή χώρο κι εμείς οι υπόλοιποι, όσοι πηγαίνουμε και σε τίποτα metal και goth συναυλίες, να τρώμε τα συναυλιακά αποφάγια υπηρεσιών κατηγορίας επιπέδου μεταπολεμικού hostel της Βαρσοβίας.
Η συναυλία, ακόμη περισσότερο, βαρεμάρα. Αλλά κι αυτό το περίμενες: ξέρω τουλάχιστον 4-5 άτομα που, στις μεταξύ μας συζητήσεις, βάζαμε από πριν στοιχήματα πως θα βλέπαμε έναν τραγέλαφο επί σκηνής να εκτελεί με συνοπτικές διαδικασίες το “This Corrosion” (τα φωνητικά του οποίου θάφτηκαν κάτω από τόνους παραμόρφωσης), προτού αποφασίσει, ανάμεσα σε πυκνό καπνό, να δυναμιτίσει τον χώρο με τη σπίθα των “Temple Of Love”, “Dominion/Mother Russia”, “First And Last And Always” και “Vision Thing”. Η φωτιά όμως επί μια ώρα δεν άναψε ποτέ, παρά μόνο στο τέλος – και για λίγο. Στην υπόλοιπη μία ώρα που έπαιξαν οι Sisters Of Mercy, τίποτα δεν συνέβη. Απλές, διεκπεραιωτικές εκτελέσεις των “Crash & Burn”, “Doctor Jeep/Detonation Boulevard”, “Flood”, “Alice” και κάμποσων άλλων που δεν θυμάμαι, γιατί ένιωθα σαν και τα τρία μαϊμουδάκια της παραβολής μαζί: δεν άκουγα, δεν έβλεπα και δεν μπορούσα να μιλήσω από την καπνίλα. Όπου υπάρχει καπνός τελικά δεν υπάρχει πάντα φωτιά…
Ακόμη, δηλαδή, μια τυπική αρπαχτή των Sisters για όλους εμάς τους die hard fans τους, ενός group που δεν λέει να βάλει για τα καλά μια οριστική ταφόπλακα στο κεφάλαιο «Εldritch Live». Και, μετά από τέσσερις φορές που τους έχω δει live, μπορώ πλέον να πω πως προχτές ήταν και η τελευταία. So Long, Marian…
