Tο πρώτο Retrofuture Festival ξεκίνησε με τις καλύτερες προϋποθέσεις και διαθέσεις. Ο γεμάτος χώρος – όχι ασφυκτικά ευτυχώς – υποδέχτηκε με θέρμη τη soul-jazzy παρουσία του Ιταλού Mario Biondi και των High Five Quintet του, την αυστηρή-αγέλαστη κι ακούνητη electrolatina περσόνα του Γερμανού Senor Coconut και της εκρηκτικής ορχήστρας του στη συνέχεια, όπως και το ανεβαστικό electro-swing-jazz-funk DJ σετ του Parov Stelar και τα κινηματογραφικά jazzy-trip hop-freestyle DJ μονοπάτια του δικού μας Sunset Blvd. Συνολικά, μια πολύ όμορφη μουσική βραδιά, με ποικίλες περιπλανήσεις στον καλαίσθητο χώρο, αρκετά – και φτηνά – ποτά και μία ανέφελη καλοκαιρινή διάθεση.
Η είδηση του συγκεκριμένου φεστιβάλ με αυτά τα τέσσερα σημαντικά ονόματα της διεθνούς αλλά και εγχώριας σκηνής έπεσε πολύ ενθουσιαστικά στα αυτιά μας και τελικά δεν πέσαμε έξω. O κόσμος ανταποκρίθηκε σε μεγάλο βαθμό κουβαλώντας τα πρώτα σημάδια μιας ταξιδιάρικης και έξω καρδιάς –λόγω εποχής – διάθεσης, γεγονός που συνέβαλε στην επιτυχή έκβαση της βραδιάς. Η ώρα έχει πάει 10.30 και η εξαμελής μπάντα (τρομπέτα, σαξόφωνο, πιάνο, κρουστά, μπάσο, ντραμς) του Mario Biondi παίζει τα πρώτα δείγματα του “Close To You”, με ένα κοινό κολλημένο κυριολεκτικά στη σκηνή για να απολαύσει για πρώτη φορά από κοντά τον διάσημο τροβαδούρο με τη βαθιά, θεσπέσια φωνή, η οποία για κάποιους παραπέμπει σε Barry White και για άλλους σε Gil Scott Heron και Donny Hathaway. H απέριττη – στα λευκά – μεσογειακή του εμφάνιση, όπως και η χαλαρότητα αλλά και οι αστεϊσμοί του με την ομολογουμένως δυναμική μπάντα του, κέρδισαν αυτομάτως το ελληνικό κοινό, που τραγουδούσε και λικνιζόταν στους ήχους του. Ο ευδιάθετος καλλιτέχνης του «μοσχοπουλημένου» άλμπουμ A Handful Of Soul είχε την τιμητική του, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να απολαύσουμε το μεγαλύτερο μέρος αυτού του υλικού με highlights τα πολυπαιγμένα –διαφημιστικά και ραδιοφωνικά – “This Is What You Are”, “Rio De Janeiro Blue”, “A Child Runs Free” και “No Mercy For Me”. Για προσωπική διαστροφή και μη, αφέθηκα με τον υπόγεια «πουπουλένιο» αισθησιασμό των “Never Die” και “I Can’t Keep From Cryin’ Sometimes” καθώς και με την υπέροχη διασκευή στο “Just The Way You Are” του Billy Joel. Δεν θα μπορούσα δε να παραλείψω την εικόνα δύο νεαρών αιθέριων κοριτσιών που χόρευαν ξυπόλητες πάνω στη γαλάζια μοκέτα υπό τις μελωδίες του “A Handful Of Soul” ανάμεσα σε χαμογελαστές φατσούλες. Χμμ, ωραία ξεκινάει το ανοιξιάτικο συναυλιακό μας ραντεβού…
Και μετά τα πολλά «ευχαριστώ» του Mario Biondi, έρχεται λίγο μετά τις 12 η εννιαμελής κουστουμαρισμένη μπάντα του Γερμανού DJ και παραγωγού Uwe Schmidt aka Senor Coconut. Latin, mambo, cha cha cha και οι διάσημες πλέον διασκευές των “Smoke On The Water”, “Kiss”, “Smooth Operator”, “Sweet Dreams”. Η ανέκφραστη φιγούρα του πίσω από τα decks με το λεπτεπίλεπτο μουστακάκι του και την casual έως κολεγιακή εμφάνισή του τον έκανε –τουλάχιστον στα δικά μου μάτια – έως και αδιάφορο. Από την άλλη η ζωντανή up tempo ορχήστρα του (βιμπράφωνα, μαρίμπα, κρουστά, μπάσο, τρομπόνι, σαξόφωνο, τρομπέτα) με αρχηγό τον τραγουδιστή Argenis Brito έκανε ό,τι μπορούσε για να ξεσηκώσει το κοινό. Και για να λέμε την αλήθεια δεν ήθελε και πολύ, μιας και από την πρώτη στιγμή το τελευταίο έδειχνε πολύ δοσμένο στο όλο λατινογενές κλίμα. Το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας αναλώθηκε σε υλικό από τον τελευταίο δίσκο Αround The World αλλά και παλαιότερους (Fiesta Songs, Gran Baile…Con Senor Coconut, Yellow Fever). Η αλήθεια είναι πως η όλη εικόνα ήταν ικανοποιητική, αλλά δεν τρελάθηκα και σίγουρα δεν ένιωσα τη δύναμη, την τρέλα ή το beat αν θέλεις που ίσως να περίμενα από τον εκλεκτό κατ’ άλλα δισκογραφικά Senor Coconut. Πάντως για μιάμιση ώρα η μπάντα του και το κοινό έγιναν ένα και αυτό τελικά έχει την αξία του παρά τις όποιες «γκρίνιες» μας.
Η βραδιά, όμως, συνεχίστηκε με δύο DJ set και κανείς από τους παριστάμενους δεν δείχνει να το βάζει κάτω. Το ρολόι λέει 1.30 και ο αυστριακής καταγωγής συνθέτης, μουσικός, παραγωγός και DJ Marcus Furender aka Parov Stelar εμφανίζεται παρέα με έναν φίλο του σαξοφωνίστα. Τα πρώτα jazz-funky house ηχοτοπία του δυναμώνουν την ένταση και οι χοροί ξεκινούν για τα καλά. Το δημοφιλές του nu jazz-swing υβρίδιο διαθέτει φανατικούς οπαδούς στη χώρα μας, κάτι που έχει αποδειχτεί και μέσα από τις συχνές sold out ζωντανές εμφανίσεις του. Δυστυχώς το γέρικο κουρασμένο μου κορμί με προδίδει για άλλη μια φορά και δεν δύναμαι να απολαύσω μέχρι τέλους τον Parov, μήτε όμως και τον Sunset Blvd, αν και το ήθελα ειλικρινά πολύ. Πάντως από την όλη ατμόσφαιρα φάνηκε ότι όλα θα κυλούσαν ρολόι και παραπάνω από καλά.
Ελπίζω το Retrofuture Festival να βρει την πορεία του και τα επόμενα χρόνια και να συναντήσουμε περισσότερες ανάλογες πρωτοβουλίες. Για το φετινό καλοκαίρι, έχουν ήδη ανακοινωθεί δύο νέα φεστιβάλ με world music επίκεντρο και όλα δείχνουν πως τα καλύτερα έπονται…
