Φωτογραφίες: Ιπποκράτης Ναυρίδης
Το τι εστί Ice Cube το γνωρίζουν όλοι όσοι έχουν ασχοληθεί έστω και επιφανειακά με το ζήτημα hip hop. Ευτυχώς από ότι φάνηκε από το live της Κυριακής γνωρίζανε αρκετοί ακόμα αυτό τον ογκόλιθο της συγκεκριμένης μουσικής: η προσέλευση του κόσμου ήταν η μεγαλύτερη σε hip hop συναυλία από το live του Method Man των Wu Tang Clan μερικά χρόνια πριν.
Παίρνοντας τα πράγματα από την αρχή, τη βραδιά ξεκίνησε ο Sparky T παίζοντας ένα σετ όπου περιέχονταν τόσο παλιές, κλασικές επιτυχίες, όσο και πιο φρέσκα πράγματα – ένα μέρος του οποίου μάλλον φαινόταν να μας προϊδεάζει για το επερχόμενο live του Ill Bill στις 7 Μαΐου. Η επιλογή του Sparky T για «ζέσταμα» δεν είναι κάτι καινούργιο για συναυλίες της Noiz Productions και – όπως φάνηκε και στην εν λόγω συναυλία – όχι άδικα, καθώς πραγματικά ο κόσμος έδειχνε να περνάει καλά παρ’ όλο που είχε έρθει εκεί για το «κυρίως πιάτο». Εκεί όμωςφαίνεται και πόσο καλός είναι ο DJ που παίζει το warm up set και όπως και να το κάνουμε ο συγκεκριμένος κύριος έχει καταθέσει τα διαπιστευτήριά του χρόνια τώρα. Ξεχωριστή στιγμή βεβαίως ήταν όταν ο Sparky αποφάσισε να δείξει στον κόσμο λίγο από turntablism, κερδίζοντας τις εντυπώσεις. Εξάλλου μιλάμε για έναν άνθρωπο που έχει καταφέρει να τερματίσει τέταρτος στον παγκόσμιο διαγωνισμό DJs (DMC του 1996) οπότε δεν περιμέναμε τίποτα λιγότερο από ό,τι παρακολουθήσαμε.
Καθώς όμως η ώρα πλησίαζε έντεκα, τα φώτα χαμηλώσανε και στη σκηνή έκαναν την εμφάνισή τους ο DJ της περιοδείας, μαζί με τον WC από τους Westside Connection. Χειροκροτήματα βροχή, όπως αναμενότανε, αλλά και αναμονή για τον superstar της βραδιάς Ice Cube, ο οποίος και εμφανίστηκε λίγο μετά εν μέσω μίας «εφετζίδικης» παρουσίασης από τον DJ του. Από εκείνη τη στιγμή και για τα επόμενα περίπου 70 λεπτά ένα μαγαζί ολόκληρο κουνιότανε στους ρυθμούς του κυρίου O'Shea Jackson. Ο οποίος μόνο για προώθηση του καινούργιου του δίσκου δεν ήρθε τελικά, αφού το setlist του ήταν φανερά στοχευμένο στην ικανοποίηση όσων οπαδών του δεν τον είχαν δει ποτέ live. Ο Ice Cube προσπάθησε έτσι να συμπεριλάβει όσο πιο πολλά από τα πιο κλασικά κομμάτια της δισκογραφίας του γινόταν: για αρχή είχαμε τα “Natural Born Killaz” και “Hello” ακολουθούμενα από δυναμίτες όπως τα “Pushin’ Weight”, “Smoke Some Weed” (με τις αναμενόμενες αντιδράσεις από το κοινό βεβαίως), “Check Yo Self”, “Go To Church”, “It Was a Good Day”, αλλά και δυο «τεράστιες» επιλογές από τις NWA μέρες του, τα “Fuck The Police” και “Straight Outta Compton”, τα οποία και αφιέρωσε στον Αλέξη Γρηγορόπουλο. Το ότι θα ζούσα για να δω τον Ice Cube να αποτίνει φόρο τιμής στον Easy E δεν μπορώ να πω ότι το περίμενα, αλλά η ζωή είναι γεμάτη με ευχάριστες εκπλήξεις!
Ένα ακόμα highlight της βραδιάς σημειώθηκε όταν ο Ice Cube και ο WC διαλέξανε από μια πλευρά του Fuzz, προκαλώντας τον κόσμο να διαλέξει ποια από τις δύο ήταν η πιο «φωνακλάδικη», με την φράση «Party over here, fuck you over there» να αποτελεί το punchline της υπόθεσης. Αλλά και η τελετή μύησης του κοινού στη West Side αποδείχθηκε κι αυτή ιδιαίτερα ξεχωριστή υπόθεση, με τις κλασικές W χειραψίες να δίνουν και να παίρνουν ανάμεσα στους παρευρισκόμενους. Σε κάποια στιγμή που ο Ice Cube αποσύρθηκε για λίγο για τις απαραίτητες ανάσες, ο WC αναπλήρωσε το κενό του λέγοντας μερικά προσωπικά του κομμάτια, καθώς και το μεγάλο hit στην άλλη πλευρά του Ατλαντικού (που είχε κάνει σαν συνεργασία με τον Nate Dogg), “The Streets”. Για το τέλος όμως το δίδυμο μας επιφύλασε την μεγαλύτερη έκπληξη. Από τα ηχεία να παίζει το “Gangsta Nation” των Westside Connection και επάνω στην σκηνή τον WC να κάνει το περίφημο Crip Walk. Ήτανε απλά το ιδανικό κλείσιμο σε μία απίστευτη βραδιά.
Η συναυλία του Ice Cube ήταν από τα καλύτερα live που έχουν πραγματοποιηθεί στην χώρα μας για πολλούς και διάφορους λόγους. Ο προφανής είναι πως όσα συμβαίνανε πάνω στη σκηνή ήταν ειλικρινή και καλοβαλμένα, με αποτέλεσμα να μεταδίδεται η διασκέδαση και σε όσους παρακολουθούσαν από κάτω. Τα μη προφανή ήταν το γεγονός πως είδαμε πραγματικά πολύ κόσμο σε hip hop συναυλία, κόσμο μακριά από τη συνήθη μιζέρια του χώρου και τον δήθεν underground ελιτισμό. Μας απέδειξε δηλαδή ο Ice Cube πως μπορείς να δεις σε έναν χώρο να συνυπάρχουν ο δωδεκάχρονος πιτσιρικάς που τώρα αρχίζει να ακούει μουσική με τον 30+ χαρακτήρα ο οποίος ήρθε να ακούσει τραγούδια με τα οποία μεγάλωσε – και να διασκεδάζουν και οι δυο μαζί δίπλα-δίπλα χωρίς κανένα δισταγμό. Μας έδειξε ακόμα πως υπάρχει κόσμος και στην Ελλάδα του σήμερα που μπορεί να διασκεδάσει μακριά από δηθενισμούς και προσωπικά κολλήματα, χορεύοντας με την ψυχή του και αφήνοντας τον εαυτό του ελεύθερο. Μας δίδαξε επίσης τι πάει να πει entertainer (I’m looking at you Ice Cube) και το τι σημαίνει να μεγαλώνεις και να παραμένεις πιστός σε όσα πρεσβεύεις χωρίς να καταντάς γραφικός. Αλλά πάνω απ’ όλα θύμισε πως ορισμένες βραδιές της ζωής του καθενός μας είναι προορισμένες να μας συνοδεύουν για πάντα, αποτελώντας ιστορίες που θα έχουμε να λέμε στα παιδιά μας.
