Όταν rock stars όπως οι Oasis περιοδεύουν κοντά στη… γειτονιά σου, επιβάλλεται να αδράξεις την ευκαιρία. Ο Στέλιος Κυριάκογλου ταξίδεψε έτσι στο Μιλάνο και μας μεταφέρει τις εντυπώσεις από τη live εμφάνιση της απόλυτης βρετανικής μπάντας στον ιταλικό Βορρά. Τα καλά νέα είναι ότι οι αφοί Gallagher και η παρέα τους επέστρεψαν σε φόρμα και μετά από χρόνια μοιάζουν να το διασκεδάζουν κιόλας!
Μπόλικο ψύχος εκείνη τη βραδιά στις αρχές του Φλεβάρη στο Μιλάνο δεδομένου ότι την αμέσως προηγούμενη νύχτα είχε χιονίσει για τα καλά και οι δρόμοι ήταν είτε κάτασπροι, είτε παγωμένοι. Στα πολυάριθμα stands γύρω από το DatchForum δεν υπήρχε μεγάλη κίνηση για το merchandise των Oasis, μιας και όλοι οι φίλοι του συγκροτήματος έσπευδαν προς τις εισόδους του Κλειστού γηπέδου (το οποίο χρησιμοποιεί η ιστορική ομάδα μπάσκετ της πόλης, Αρμάνι Μιλάνο), όχι μόνον λόγω της προσμονής τους για την έναρξη της συναυλίας, αλλά και για να βρουν επιτέλους μια… ζεστή γωνιά.
Η μεγαλύτερη πλειοψηφία του κόσμου αποτελείτο από εφήβους και 20κάτι νεαρούς,, πολλά κοριτσόπουλα, πιτσιρικαρία σε όλο της το μεγαλείο, παιδιά που με άλλα λόγια πρόλαβαν-δεν πρόλαβαν τη έκρηξη των Oasis στα μέσα της δεκαετίας του 1990. Μερικά λεπτά πριν τις 9, το γήπεδο είχε πλέον γεμίσει. Στην fan-pit ειδικότερα, μπροστά-μπροστά, σε απόσταση αναπνοής από τη σκηνή, επικρατούσε το αδιαχώρητο. Τόσο η αρένα, όσο οι κερκίδες του – χωρητικότητας 12.000 θεατών – Φόρουμ ήταν κατάμεστες, με το κοινό να ξεσηκώνεται όταν, ακριβώς στις εννέα (την προκαθορισμένη, δηλαδή, ώρα έναρξης) ακούστηκαν, ως είθισται, οι (ηχογραφημένες) πρώτες νότες του “Fucking In The Bushes”, γεγονός που σήμαινε ότι από στιγμή σε στιγμή οι Oasis θα εμφανίζονταν στη σκηνή. 
Oasis at their best!
Πράγματι, τα αδέλφια Gallagher και οι Gem Archer, Andy Bell & Chris Sharrock περπάτησαν για πρώτη φορά στο… παλκοσένικο του Φόρουμ εν μέσω επευφημιών, χειροκροτημάτων και κραυγών. Έναρξη με το “Rock ‘n Roll Star” με τον Liam να προσπαθεί να «ξεσκουριάσει» τη φωνή του εν όψει του διαρκείας περίπου 100 λεπτών σετ. Το γνωστό αλαζονικό ύφος, το «μαγκιόρικο» και βαριεστημένο περπάτημα, τα γυαλιά ηλίου, μια τυπική βρετανική καπαρντινούλα, τα χέρια πίσω από την πλάτη και το ελαφρύ σκύψιμο της πλάτης με το από κάτω «αγκάλιασμα» του μικροφώνου με το στόμα – όλα εκείνα τα στοιχεία δηλαδή τα οποία συνθέτουν την αλαζονική, στα όρια της… αντιπαθητικής, προσωπικότητα του Liam. Με το “Lyla” το κοινό χοροπήδησε με την ψυχή του και ο τραγουδιστής της μπάντας από το Μάντσεστερ δώρισε το πρώτο ντέφι στους πιστούς οπαδούς του. Το (εξαιρετικό) “Shock Of The Lightning”, από τη νέα κυκλοφορία, μάλλον δεν είχε την υποδοχή που του άρμοζε, αντίθετα το “Cigarettes & Alcohol” από τo ντεμπούτο των Oasis, τραγουδήθηκε δυνατά. Ακολούθησαν το “The Meaning Of Soul” και τα καινούργια, “To Be Where There’s Life” και “Waiting For The Rapture”. Για το τελευταίο, το οποίο είχε και περισσότερη… πέραση στο ακροατήριο, το μικρόφωνο πέρασε στα χέρια του Noel, ο οποίος χειροκροτήθηκε θερμά και τραγούδησε και το (μάλλον καλύτερο b-side στην ιστορία του γκρουπ) “Masterplan” συνοδεία του κοινού και αμέτρητων… αναμμένων αναπτήρων. 
Πάντως, όπως το συνηθίζει, ο Liam αποσυρόταν στα παρασκήνια κάθε φορά που ήταν η σειρά του αδελφού του να πάρει το μικρόφωνο. Σε κάθε περίπτωση, οι δυο τους μοιάζουν να έχουν πια αφήσει στο παρελθόν τις διαφορές τους, με τον Noel να γνέφει με ευχαρίστηση προς τους οπαδούς που κρατούσαν χειροποίητα πλακάτ με το μήνυμα «It’s nice to see you together. You Rock!» και τον Liam να έχει ακούσει νωρίτερα το όνομα του ρυθμικά από την εξέδρα. Ο μεγάλος της οικογένειας σύστησε στο κοινό και τον (πλέον μόνιμο, παρά το ότι δεν συμμετείχε στο τελευταίο άλμπουμ, άλλοτε των Lightning Seeds και Robbie Williams) ντράμερ της μπάντας, Chris Sharrock, ο οποίος, όπως μας ενημέρως,ε είναι από το Λίβερπουλ. Ο Noel δεν ξέχασε να… εξασκήσει και τα λίγα ιταλικά του με το «Grazie ragazzi»…
Με τα “Songbird” (από το Heathen Chemistry) και “Slide Away” (ακόμη ένα track από το ντεμπούτο του 1994) ο Liam ζέστανε τις χορδές του για το “Morning Glory”, το οποίο ανήκει στις κορυφαίες στιγμές της βραδιάς. Το νέο “Ain’t Got Nothing” πέρασε μάλλον αδιάφορα, αντίθετα καταπληκτικά ακούστηκαν τόσο το “Importance of Being Idle”, όσο και το άκρως ατμοσφαιρικό “I’m Outta Time”, ένα από τα καλύτερα κομμάτια του Dig Out Your Soul. Το “Wonderwall” τραγουδήθηκε από όλο το γήπεδο, ωστόσο όπως συμβαίνει συνήθως με το πλέον ακουσμένο single των Oasis, η εκτέλεση ήταν μάλλον διεκπεραιωτική. Το σετ έκλεισε με ένα από τα πιο αγαπημένα των πιστών οπαδών του συγκροτήματος, το “Supersonic” (το πρώτο single ever των Oasis), στο οποίο επικράτησε ένας μικρός… χαμός, με τον Liam να δίνει ρεσιτάλ. 
Το αρχοντικό encore και η αφιέρωση στον… Κακά
Απόσυρση στα παρασκήνια και επιστροφή ελάχιστα λεπτά αργότερα για ένα καταπληκτικό encore από τους Oasis. Με την κλασική κιθάρα στα χέρια, ο (δηλωμένος οπαδός της Μάντσεστερ Σίτι) Noel επέλεξε να αφιερώσει το “Don’t Look Back In Anger” στον σούπερ σταρ της ποδοσφαιρικής Μίλαν και τοπικό ήρωα, Κακά (ο οποίος αρνήθηκε προσφάτως να μεταγραφεί στη Σίτι, προφανώς διότι δεν θεωρεί την Αγγλία… «a better place to play»). Το super-hit των Oasis μετατράπηκε γρήγορα σε ένα ενθουσιώδες karaoke, με το κοινό να αντικαθιστά τον Noel στα φωνητικά. Το νέο single, “Falling Down”, δεν τα πήγε καθόλου άσχημα, αλλά στο “Champagne Supernova” και την επανεμφάνιση του Liam το γήπεδο απογειώθηκε εκ νέου. Η αυλαία έπεσε με την καθιερωμένη απόδοση τιμής στους Beatles και τη διασκευή του “I Am The Walrus” σε εξαιρετική εκτέλεση πριν τη θερμή καληνύχτα ενός εκ των κορυφαίων γκρουπ της τελευταίας 15ετίας, το οποίο μοιάζει να διασκεδάζει μετά από αρκετά χρόνια τις ζωντανές εμφανίσεις του. Στα αξιοσημείωτα ανήκει η απουσία (αν και αναμενόμενη, αφού είναι γνωστό ότι έχει μείνει… εκτός σε αυτήν την περιοδεία) του πολυαγαπημένου “Live Forever” από το setlist, το οποίο, άλλωστε, δεν είχε και κανένα κομμάτι από τα άλμπουμ Be Here Now και Standing On The Shoulders Of Giants (εξαιρουμένου του ηχογραφημένου “Fucking In The Bushes”).
Όσο παρεξηγημένοι και αν (μοιάζουν να) είναι οι Oasis στην πατρίδα μας, όσο και αν η αλαζονική φιγούρα του Liam δεν μας… κάθεται καλά σε (πολλούς από) εμάς τους Έλληνες (αν και οι πιστοί τον λατρεύουμε), όσο κακοί κι αν ήταν στο πέρασμά τους από το Rockwave (χωρίς τον Noel τότε) του 2000, οι Oasis δεν παύουν να έχουν γράψει το όνομά τους με χρυσά γράμματα στην ιστορία της μουσικής. Και είναι ευχάριστο νέο να επιστρέφουν με ένα καταπληκτικό άλμπουμ και μια εξαιρετική ευρωπαϊκή περιοδεία. 
Σε ό,τι αφορά τη διοργάνωση (παρεμπιπτόντως οι τιμές των εισιτηρίων κυμαίνονταν από 40 ως 50 €), όλα κύλησαν στην εντέλεια μέχρι και τη λήξη της συναυλίας. Ωστόσο, η επιστροφή από το γήπεδο (το οποίο βρίσκεται πολύ μακριά από το κέντρο της πόλης) αποδείχθηκε μια μικρή Οδύσσεια, χωρίς αυτό να είναι βεβαίως ευθύνη των διοργανωτών, αλλά των ιταλικών δημόσιων συγκοινωνιών. Όσοι δεν είχαν δικό τους μεταφορικό μέσο ταλαιπωρήθηκαν αφάνταστα. Η μόνη σύνδεση του γηπέδου με κάποιο μέσο μαζικής μεταφοράς ήταν ένα διώροφο πούλμαν, το οποίο έκανε τη διαδρομή μέχρι τον τερματικό σταθμό του μετρό. Όμως, όσοι… στοιβαγμένοι και να στριμωχτούν, πάνω από 150-200 άτομα δεν χωρούσαν σε κάθε δρομολόγιο. Όσοι… ατυχήσαμε στις πρώτες 3-4 διαδρομές (αφού μόνο αυτό, ναι μόνο ένα, έκανε το μπρος-πίσω μέχρι το μετρό) δεν προλάβαμε το μετρό ανοικτό. Οπότε, με τη συναυλία να έχει ολοκληρωθεί στις 22:45, τελικά φτάσαμε στο κέντρο της πόλης (και στο ξενοδοχείο) μετά τις 2 τα ξημερώματα…
