Φωτογραφίες: Σταύρος Αλεξίου
Μέσα στο λαϊκό πανηγύρι της Τσικνοπέμπτης, και προσπερνώντας τα καρναβάλια (εποχιακά και μόνιμα) που δυστυχώς έχουμε συνηθίσει τα τελευταία χρόνια να βλέπουμε στους δρόμους της Θεσσαλονίκης, ένα Γεγονός με Γ κεφαλαίο συνέβαινε κάπου εκεί στα Λαδάδικα, στο Harley. Οι Warrior Soul, συγκρότημα με ιστορία στην πλάτη του, που όμως φάνηκε ότι πολλοί λίγοι την τίμησαν, και ο Kory Clarke αυτοπροσώπως, έδιναν την ψυχή τους. Σε ένα live το οποίο προσέγγιζε αισθήματα μυσταγωγίας, καθώς οι fans του συγκροτήματος περιμέναμε από καιρό αυτή τη στιγμή της συνάντησης με μια μπάντα η οποία άφησε με έντονα γράμματα την υπογραφή της στη μουσική σκηνή της δεκαετίας του 1990. Ξεκινώντας με punk προθέσεις, οι Warrior Soul πειραματίστηκαν με την ψυχεδέλεια στα μέσα της προηγούμενης δεκαετίας και ξαναγύρισαν στις ρίζες του hard rock με το τελευταίο τους άλμπουμ και μετά από αρκετά χρόνια απουσίας. Γνώμη μου είναι ότι αν ξεκινούσαν την καριέρα τους λίγα χρόνια νωρίτερα και δεν έπεφτε η βαριά σκιά του grunge πάνω τους, πιθανότατα θα έπαιζαν ακόμα και σήμερα σε μεγάλα στάδια.
Παρά την ελκυστικότατη τιμή του εισιτηρίου (για να μην τα ρίχνουμε όλα στην οικονομική κρίση, όπου και να πας 20 ευρώ τα δίνεις), η προσέλευση του κόσμου ήταν απογοητευτική. Όταν μιλάμε για τέτοιες μπάντες διεθνούς βεληνεκούς, τα 50- 60 άτομα που υπολόγισα πως βρέθηκαν στο Harley δυστυχώς δίνουν μια άσχημη εικόνα για τη σημερινή hard rock κοινότητα της πόλης. Παρόλα αυτά ο Kory Clarke μας αντάμειψε με το παραπάνω και αποδείχτηκε ένας αμετανόητος ροκάς με ερμηνείες επιθετικές, θεατρικές και ξεσηκωτικές, προκαλώντας ρίγη στους λίγους πιστούς που παραβρέθηκαν. Θεωρώ λοιπόν πρόσθετη ανάγκη να μιλήσω για αυτό το live, γιατί ήταν πολλοί περισσότεροι όσοι θα έπρεπε να είναι εκεί, αλλά δυστυχώς το αμέλησαν. Την παγωμένη βραδιά κλήθηκαν να ζεστάνουν οι Parafernelia, παίζοντας κομμάτια δικά τους αλλά και κάποιες διασκευές. Η απειρία των παιδιών ήταν εμφανής και οπωσδήποτε έχουν πολύ δρόμο μπροστά τους, όμως η προσπάθεια τους ήταν αξιοπρεπής και εύχομαι σε σύντομο χρονικό διάστημα να ξανακούσουμε για αυτούς, καθώς είναι λίγες οι hard rock μπάντες στην Ελλάδα με δική τους και όχι «δανεισμένη» προσωπικότητα.
Ο Kory Clarke και η μπάντα του εμφανίζονται στη σκηνή λίγο μετά της 11, ουρλιάζοντας «Αre you ready to cry out for freedom»; Μετά από μια 10ετή απουσία o Κοry παραμένει αναλλοίωτος και αεικίνητος πάνω στo, δυστυχώς περιορισμένων τετραγωνικών μέτρων, stage. Με το εισαγωγικό κομμάτι του “Drugs God And The New Republic” και τη διασκευή στο “Interzone” των Joy Division που ακολούθησε χωρίς ανάσα, η διάθεση για σκληρό rock ‘n’ roll απλώνεται στον χώρο. Το ταξίδι στους 4 πρώτους δίσκους του συγκροτήματος συνεχίζεται μέχρι τέλους, προσφέροντας στους φανατικούς οπαδούς της μπάντας το καλύτερο δώρο που θα μπορούσαν να έχουν από τον Kory Clarke και τη νέα παρέα του. Ένα μονάχα κομμάτι έπαιξαν από το τελευταίο τους cd, το “Fuck The Pigs”, κάνοντας ένα tribute στην ίδια τους την πορεία χωρίς καμία πρόθεση, όπως συνηθίζεται, να διαφημίσουν το καινούργιο τους πόνημα. Να μιλήσω για τα κιθαριστικά σόλο ξεσπάσματα στο “Losers”; Να υπενθυμίσω πως στο “Party” η μπάντα τα έσπασε, τραβώντας το κομμάτι στα 7 λεπτά; Όπως και να έχει, στη μιάμιση ώρα διάρκειας του live, oι Warrior Soul απέδειξαν περίτρανα πως ακόμα και με αυτή τη νέα σύνθεσή τους – με τον Κοry να είναι το μοναδικό απομείναν ιδρυτικό μέλος – είναι μια μπάντα όπως θα έπρεπε να είναι οι hard rock μπάντες πάνω και κάτω από τη σκηνή. Παρά τη μικρή προσέλευση κόσμου έδωσαν τον καλύτερο τους εαυτό και στα μάτια τους φαινόταν πως ο λόγος που βρίσκονταν εκείνη τη στιγμή εκεί, ήταν καθαρά η αγάπη τους για τη μουσική την οποία παίζουν. Οι φόβοι μας για live αρπαχτή, που εκδηλώθηκαν όταν είδαμε την «απουσία» του κοινού, όχι απλά δεν επαληθεύτηκαν αλλά κάποιες στιγμές βλέποντας τον Kory να χτυπιέται, να κυλιέται στο πάτωμα να καβαλάει τα μόνιτορ και να αγκαλιάζει τους οπαδούς μπροστά του, μάς έκαναν να νομίζουμε πως ζούσαν τη νύχτα σαν να ήταν η τελευταία φορά που θα έπαιζαν μπροστά σε κοινό.
Οι Warrior Soul ήταν ανέκαθεν πολιτικοποιημένο σχήμα, με τα τραγούδια τους να έρχονται ενάντια στο καλλιτεχνικό και πολιτικό κατεστημένο των H.Π.Α. και εκείνο το βράδυ oυκ ολίγες φορές έδειξαν την εμπάθειά τους για τους ηγέτες της χώρας τους. Βωμολόχος και οξύς, ο Kory έμοιαζε να σαρκάζει και να αυτοσαρκάζεται για τα χάλια της χώρας του, τη σημερινή κοινωνία και τα αδιέξοδά της, μιλώντας με τα τραγούδια του ενάντια στον καπιταλισμό, τα αδηφάγα πολιτικά κόμματα, τη φτώχια και τη μαζική αποχαύνωση. Η φωνή του σίγουρα δεν βρισκόταν στην κατάσταση που ήταν πριν 15 χρόνια και η μπάντα δεν ήταν αυτή με την οποία έγραψε τους σημαντικότερους δίσκους της, αλλά η ενέργεια που έβγαζαν μπροστά μας ήταν αρκετή να ηλεκτροδοτήσει τις ψυχές μας. Βγαίνοντας από το Harley, προσγειωθήκαμε απότομα στην ελληνική πραγματικότητα, καθώς τα 90 λεπτά δεν ήταν αρκετά, αλλά ήταν καταλυτικά στο να μας κάνουν να νιώσουμε ότι εκείνη την Τσικνοπέμπτη την περάσαμε διαφορετικά από όλους τους άλλους…
Playlist:
1.Intro (We are the government)
2.Interzone
3.Love destruction
4.Punk and belligerent
5.The drug
6.Fuck the pigs
7.Losers
8.The party
9.Suck em down
10.Superpower dreamland
11.Charlie’s out of prison
12.Downtown
13.Let’s get wasted
14.Wasteland
