Φωτογραφίες: Tristan
Υπάρχει μια γενιά που δεν είχε προλάβει να δει live τους Tindersticks, αφού η τελευταία συναυλία τους επί ελληνικού εδάφους έγινε πριν από 8 χρόνια. Υπάρχει μια ακόμη γενιά που πέρασε δεκάδες συναισθηματικές μεταπτώσεις με συντροφιά τους δίσκους τους. Μια άλλη απογοητεύτηκε από τις αμφίβολες καλλιτεχνικές στροφές της μπάντας και την αποχώρηση της μισής παρέας, αλλά κράτησε την ελπίδα ότι δεν χάθηκαν όλα. Για όλους αυτούς τους λόγους το live του Σαββάτου ήταν παραπάνω από σημαντικό.
Δεν είναι τυχαίο λοιπόν ότι το Badminton Theater γέμισε ασφυκτικά. Η αναμονή ήταν μεγάλη και τα σημάδια του Hungry Saw ενθαρρυντικά. Πολλές ενστάσεις βέβαια ακούστηκαν. Γίνεται, για παράδειγμα, να παρακολουθήσεις μια τέτοια συναυλία χωρίς τσιγάρο κι αλκοόλ; Σε έναν τόσο μεγάλο χώρο δεν χάνεται η ζεστασιά που εκπέμπουν τα τραγούδια και οι αναμνήσεις; Εντάξει, σοβαρές λεπτομέρειες, αλλά είναι μικρές για να περιορίσουν τη λαχτάρα για μεθυσμένα τραγούδια.
Αρχικά στη σκηνή ανέβηκε ο Ιρλανδός David Kitt, ένας μουσικός με σπουδές και πέντε κυκλοφορίες δίσκων στο ενεργητικό του, αλλά με μικρή φήμη εκτός της χώρας του. Με μια κιθάρα, μερικά ρυθμικά μέρη από ένα laptop και τη μεστή φωνή του προσπάθησε να ζεστάνει τον κόσμο με τα τραγούδια του. Αξιόλογη προσπάθεια, αλλά είχε κακή τύχη, καθώς ο κόσμος εκείνη την ώρα έμπαινε στο θέατρο και λίγη σημασία έδινε στον Kitt. Προσπάθησε να σπάσει και τον πάγο με κανα-δυο αστεία και το κοινό ανταπέδωσε με ένα ζεστό χειροκρότημα σε κάθε τραγούδι του. Το σετ του αποτελείτο από τα πιο γνωστά κομμάτια του (αν κρίνουμε από το myspace του), αλλά οι εκτελέσεις ήταν σαφώς απλούστερες από τις αντίστοιχες στο στούντιο, ενώ έπαιξε και ένα κομμάτι που το εμπνεύστηκε από τον χώρο του Badminton. Ευχαρίστησε τους Tindersticks για την περιοδεία μαζί τους και προλόγισε την πολυαναμενόμενη συναυλία.
Όταν τα φώτα έσβησαν, πρώτος στη σκηνή εμφανίστηκε ο πληκτράς David Boulter. Οι πρώτες νότες του “Introduction” από το Hungry Saw μετέφεραν ακριβώς την ατμόσφαιρα αυτού του λιτού μελαγχολικού ορχηστρικού. Σιγά-σιγά εμφανίστηκαν στη σκηνή όλα τα μέλη της επταμελούς παρέας και κλιμακωτά έχτισαν την υπέροχη μελωδία. Τελευταίος εμφανίστηκε ο Stuart Staples, μέσα σε έναν ορυμαγδό ενθουσιασμού και χειροκροτημάτων, το οποίο του έδωσε το credit του πρωταγωνιστή της βραδιάς. Το “Yesterdays Tomorrows” ανέδειξε την υπέροχη και αναλλοίωτη φωνή του καθώς και το δέσιμο της μπάντας, που μπορεί κατά τα 3/7 να είναι νεοφερμένη (εξαιρώντας τον μόνιμο συνεργάτη τους στα πνευστά, Terry Edwards), αλλά, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, ήταν παραπάνω από άρτια. Το σετ επικεντρώθηκε στην τελευταία δημιουργία των Tindersticks, συχνά εμπλουτίζοντάς τη με περισσότερα όργανα από το cd, κάνοντας έτσι τα κομμάτια να ακούγονται πιο έντονα, μέχρι κι ανατριχιαστικά – όπως το “The Other Side Of The World” και το “Come Feel The Sun”. Δεν επρόκειτο άλλωστε για μια πρόχειρη δουλειά. Κιθάρα του Neil Fraser, πλήκτρα, drums του Earl Harvin, μπάσο του Dan McKinna και τσέλο/πνευστά του Andy Nice.
Αν και ο σκελετός της συναυλίας αποτελείτο από τραγούδια του Hungry Saw, τα διαμαντάκια του παρελθόντος ήταν παρόντα. Το κοινό άλλωστε στις πρώτες κιόλας νότες ανταποκρινόταν ζεστά αλλά και λυτρωτικά σε μερικές περιπτώσεις. Στο“Dying Slowly” ο κόσμος ενθουσιάστηκε με απροσδόκητο τρόπο και στο “Her” ξεχύθηκε ένα έντονο αίσθημα νοσταλγίας. Ανάλογες αντιδράσεις υπήρξαν στα “Buried Bones”, “Say Goodbye To The City”, “My Oblivion”, “She’s Gone” και στο υπέροχο “Sleepy Song”, που ακόμα σου ματώνει την καρδιά. Μια ακόμα έντονη στιγμή ήταν το “Sixteen Summers Fifteen Falls” του Townes Van Zandt, το οποίο απογειώθηκε από την ερμηνεία του Staples. Για το encore οι Tindersticks άφησαν το “My Sister” που έδωσε την πιο γλυκόπικρη νότα της βραδιάς, ιδίως με τον στίχο «I'd look at the grey house opposite, and close the curtains». Το “Not Knowing” έκλεισε τη βραδιά «για να μας στείλει σπίτι», με τη συνοδεία τεσσάρων melodica και τον Stuart να εύχεται να μην περάσουν άλλα οκτώ χρόνια μέχρι να μας ξαναδούν.
Κάνοντας μια συνολική αποτίμηση της βραδιάς τα συναισθήματα είναι αμιγώς όμορφα. Θα μπορούσαν οι συνθήκες να ήταν διαφορετικές (που οι περισσότερες επιβλήθηκαν από τους Tindersticks), αλλά ο πολύ καλός ήχος και τα ωραία παιχνίδια των προβολέων έφτιαξαν ένα πολύ όμορφο αποτέλεσμα. Και το σημαντικότερο: μπορεί να μην μεθύσαμε από αλκοόλ μέσα στην αίθουσα, αλλά οι αναμνήσεις έκαναν καλά τη δουλειά τους…
