Φωτογραφίες: Nikos Z
Κάτι η προηγούμενη Τσικνοπέμπτη του βωμού των κοψιδίων, κάτι το αδιάφορο πνεύμα καρναβαλιού που επιβάλλεται παντού, μας έπεισε ότι ακόμη και η διαφημισμένη «εξεγερτική» βραζιλιάνικη φλόγα της Celia Mara θα αποτελούσε ένα ενδιαφέρον αντίδοτο της χαλαρής-προβλέψιμης συναυλιακής περιόδου την οποία διανύουμε. Και, όντως, αυτή η μικροκαμωμένη αυτοεξόριστη καλλιτέχνης με τα πορτοκαλί μαλλιά, τα σκισμένα α-λα-grunge μπλουτζίν και το λουμπάγκο (!) ξέρει να ταρακουνάει το κοινό με το ιδιόμορφο κοσμοπολίτικο μουσικό ταμπεραμέντο της. Οι βαλίτσες της είναι γεμάτες από μουσικές περιπλανήσεις ανά τον κόσμο και τη βραδιά αυτή επέλεξε να μας τραγουδήσει για τις φαβέλες και τα γκέτο των Δυτικών μητροπόλεων, για τις γυναίκες όλου του κόσμου που αγωνίζονται για μια πιο δίκαιη κοινωνία, για την ελευθερία της σεξουαλικής επιλογής, την ανεξιθρησκεία, την οικολογία και τον έρωτα σε όλες τις μορφές του.
Βραδάκι Παρασκευής, με πολύ κρύο, και η προσέλευση του κόσμου στον χώρο του Gazarte είναι αργή και τελικά σχετικά μικρή για ένα όνομα που επισκέπτεται πρώτη φορά τη χώρα μας και ακούγεται αρκετά στις παρέες των εραστών της world μουσικής. Αν, βέβαια, ο νους σας πάει σε γλυκανάλατες βραζιλιάνικες μελωδίες, «πειραγμένη» bossa nova ή samba καρναβαλιού Rio de Janeiro, λανθάνετε και θα απογοητευτείτε δεόντως. Η Celia Mara και η τετραμελής μπάντα της (όργανο, ντραμς, κιθάρα, decks) χαρακτηρίζονται από ένα up tempo μπασταρδεμένο jazz, samba, funk, punk, reggae, hip hop, balkan ήχο, ο οποίος μάλλον αδικείται στους διάφορους δίσκους και απογειώνεται στις live εμφανίσεις. Μάλιστα θα ήταν στ’ αλήθεια πολύ πιο ενδιαφέρον να την ακούσει κανείς σε κάποιο καλοκαιρινό φεστιβάλ ανοιχτού χώρου να ξεδιπλώνει την τρέλα, τον αυθορμητισμό και την έκρηξη που κουβαλάει μέσα της, παρά σε έναν κλειστό χώρο – όμως κι αυτή είναι εμπειρία. Στο μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, η καλλιτέχνιδα ήταν καθισμένη σε ένα σκαμπό με την κιθάρα ανά χείρας ένεκα της ατυχίας της με τη μέση, όμως το κέφι και η διάθεση τού να επικοινωνήσει με τον κόσμο είναι πάνω απ’ όλα. Μιλάμε για μία αυθεντική καλλιτέχνιδα, η οποία απέχει από όλο αυτό το παιχνίδι της «πολυπολιτισμικής μόδας», της εμπορικότητας και της εύκολης πρόκλησης. Απλή, χαλαρή και με μία παιδικότητα που κερδίζει και τους πιο δύσπιστους, η Celia Mara παρουσίασε τα καλύτερα δείγματα των τριών δίσκων της (Hot Couture Do Samba, Bastardista, Santa Rebeldia) ενώ το κοινό φάνηκε να ενθουσιάζεται από τα κομμάτια που έκαναν και ραδιοφωνική αίσθηση όπως “AnaMaria”, “Jade”, “We Are Not Alone”, “Matriamericas” και “Brigada Rosa”.
Για δύο ώρες περίπου, η αισθαντικότητα μπερδεύεται με μία παλαβή επιθετικότητα, οι στίχοι εξαπολύουν συνθήματα στα Πορτογαλικά, Γαλλικά, Γερμανικά και στ’ Αγγλικά και η Βραζιλιάνα τραγουδοποιός είναι εκεί με όλη της την ψυχή. Η αίσθηση που μου έμεινε από την εκκεντρική Celia είναι ότι η εκάστοτε φιέστα άνετα γίνεται συνοδοιπόρος μιας αλλιώτικης μουσικής πρότασης σε συνδυασμό πάντα με το απελευθερωμένο, ακομπλεξάριστο και ανθρώπινο πρόσωπο. Η Αγία Εξέγερση είναι μπάσταρδη κι αυτό μάς αρέσει πολύ
