Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου
Το 2003, όταν το post rock βρισκόταν στο απόγειο της εκτίμησης στο alternative κοινό της πόλης, οι δυο μπάντες είχαν εμφανιστεί στο Ark No 6, αφήνοντας υποσχέσεις. Οι Mogwai, ότι η Αθήνα δεν θα ξεμπερδέψει εύκολα μαζί τους, οι Misuse ότι θα μας απασχολήσουν ευχάριστα στο μέλλον. Και οι δυο υποσχέσεις τηρήθηκαν. Οι Σκοτσέζοι ήρθαν άλλες δυο φορές και – ιδίως στο βροχερό φεστιβάλ της Νεολαίας Συνασπισμού στο Πεδίον του Άρεως – έδειξαν ότι επάξια θεωρούνται οι πιο συνεπείς εκπρόσωποι του post rock. Οι δε Έλληνες κυκλοφόρησαν με αρκετή αργοπορία το ντεμπούτο τους, που κατά την ταπεινή μου άποψη ήταν υποδεέστερο της πραγματικής αξίας τους.
Κι εξηγούμαι. Όπως έχει ειπωθεί ξανά, οι Misuse είναι μια εξαιρετική live μπάντα. Δυνατοί, συναισθηματικοί και τεχνικά ολοκληρωμένοι στην ολότητά τους, μια από τις πιο ενδιαφέρουσες μουσικές παρουσίες στην Ελλάδα. Αδικούνται όμως όταν περιορίζονται στις ακτίνες του cd και στις καλουπωμένες παραγωγές. Στη ζωντανή όμως απόδοση της δημιουργίας τους είναι εξαιρετικοί, αν και έχουν πάρει ελαφρώς διαφορετική κατεύθυνση μετά την απώλεια του προηγούμενου ντράμερ τους, του Χρήστου Κορμαλή. Η εμφάνισή τους στο Gagarin έφτιαξε ένα πολύ ωραίο κλίμα για να «πατήσουν» οι Mogwai και έγιναν δεκτοί με θέρμη από το υποψιασμένο κοινό που γέμιζε εκείνη την ώρα το club.
Οι οπαδοί της Celtic και αριστερών πεποιθήσεων (αν κρίνουμε από το κασκόλ στο drum kit και τις εικόνες στην οθόνη του υπολογιστή του John Cummings) κατέλαβαν τη σκηνή γύρω στις 22:15 με χειροκροτήματα του κοινού, το οποίο στην πλειοψηφία του ήταν ιδιαίτερα πιστό στην μπάντα. «Είμαστε οι Mogwai, είμαστε από τη Γλασκόβη και χαιρόμαστε που είμαστε πάλι εδώ στην Αθήνα» προλόγισε ο διαβολάκος Stuart Braithwaite και αμέσως ξεκίνησαν το “Precipice” με τους κουρασμένους ρυθμούς εμβατηρίου πριν τη μεγάλη μάχη. Οι πιο μελωδικές και έντονες στιγμές της μπάντας κυριάρχησαν στα πρώτα κομμάτια, με τo “Hunted By The Freak” να κερδίζει την εκτίμηση του γεμάτου Gagarin και το “Mogwai Fear Satan” να συγκινεί τους πιο αφοσιωμένους.
Στο δεύτερο μισό το set βασίστηκε σε κομμάτια που καθιέρωσαν τον ήχο του συγκροτήματος, τα οποία είναι αγαπητά σε βαθμό ιερό (ακούστηκαν και τα κλασικά «σουτ!» σε όσους πίστευαν ότι έβλεπαν κάποιο λαϊκό πρόγραμμα και θυμήθηκαν να συζητήσουν τα πάντα με την παρέα τους). Στο “Summer” σείστηκε όλος ο χώρος, στο «μαζεμένο» “Xmas Steps” τα πέντε μέλη έμοιασαν να «τα σπάνε» στο στούντιο, το ”Like Herod” ξεσήκωσε τους πάντες και στο “Batcat” o Martin Bulloch έσπασε το hi-hat του (και ευγενικά ζήτησε το αντίστοιχο των Misuse). Μνεία αξίζει και ο καλός ήχος αλλά και ο όμορφος φωτισμός της σκηνής, που έπαιζε συχνά-πυκνά με τις μελωδίες.
Οι μπόλικες ευχαριστίες τους δεν άφησαν την παραμικρή αμφιβολία για encore. Tα “Helicon 1” και “We’re No Here” έδρασαν σαν οδοστρωτήρες σε ένα κοινό που είτε χτυπιόταν είτε κοιτούσε αποσβολωμένο πέντε τύπους να κάνουν τα ηχεία ενός club να ξεχύνουν ομαδόν ντεσιμπέλ. Το καθιερωμένο θορυβώδες noise κλείσιμο από τους ενισχυτές, τις πεταλιέρες και τα, κατά πάσα πιθανότητα, Nintendo DS έστειλαν τον κόσμο «ήρεμα» στο σπίτι του μετά από ένα δίωρο set.
Οι Mogwai στις εν Ελλάδι συναυλίες τους, έχουν δοκιμαστεί μόνο σε μεγάλους ή ανοιχτούς χώρους. Στο live τους όμως στο Gagarin έδειξαν ότι η μουσική τους δεν χρειάζεται απαραίτητα τέτοια ευχέρεια χώρου. Επιπρόσθετα, ούτε οι τέσσερις τοίχοι ενός club μπορούν να περιορίσουν τα ηχητικά κύματα μιας καλλιτεχνικής ομάδας εξαιρετικά καλής. Τούτη η αίσθηση είναι ολότελα επαναστατική. Άρα και όμορφη.
Setlist:
The Precipice
Friend of the Night
Scotland's Shame
Hunted by a Freak
Μogwai Fear Satan
I'm Jim Morrison, I'm Dead
Summer
I Love You, I'm Going to Blow Up Your School
Xmas Steps
Thank You Space Expert
Like Herod
Batcat
Encore:
Helicon 1
We're No Here
