Φωτογραφίες: Ελένη Κωνσταντάτου
Το βράδυ της Κυριακής σημειώθηκαν πολύ χαμηλές θερμοκρασίες στην Αθήνα. Στον χώρο έξω από το Αn τουλάχιστον. Γιατί μέσα στο club των Εξαρχείων, η ατμόσφαιρα ήταν ηλεκτρισμένη και η αναμονή είχε χτυπήσει κόκκινο. Μικρές κυρίως ηλικίες, που μπορεί να μην πήγαιναν καν σχολείο όταν οι No Use For A Name κυκλοφορούσαν το Incognito στις αρχές των 1990s, είχαν γεμίσει από νωρίς τον χώρο, περιμένοντας να δουν ζωντανά ένα από τα ιστορικά συγκροτήματα του αμερικάνικου μελωδικού punk. Η απορία μου βέβαια ήταν αν αυτό που θα βλέπαμε θα ήταν ένα δυναμικό live ή μια ανάμνηση από τις δόξες του παρελθόντος. Αν το καλοσκεφτείς, έχουν περάσει και σχεδόν δύο δεκαετίες από όταν αυτοί οι Καλιφορνέζοι έσκασαν μύτη στη σκηνή. Ευτυχώς, όπως θα διαβάσετε παρακάτω, οι αμφιβολίες μου γκρεμίστηκαν μέσα σε λίγα δευτερόλεπτα…
Για να τα πάρουμε από την αρχή λοιπόν, στις 22:00 οι Έλληνες Plus Dots έκαναν την εμφάνιση τους. Η μουσική τους συνδυάζει reggae, hardcore και ska, έκαναν για μία ώρα την ατμόσφαιρα να θυμίζει καλοκαίρι. Πολύ καλή η μίξη brutal φωνητικών με τρομπέτα και σαξόφωνα. Διαφορετικός, ευχάριστος και πολύ ενδιαφέρον ήχος. Μάζεψαν αρκετό χειροκρότημα και είναι σίγουρο ότι έχουν σκοπό να μας απασχολήσουν στο μέλλον. Μερικά λεπτά μετά τις 23:00, ο κόσμος είχε αρχίσει να μαζεύεται ασφυκτικά μπροστά από τη σκηνή, με αγριεμένες διαθέσεις. Τα τέσσερα μέλη των No Use For A Name κάνουν την εμφάνιση τους και οι πρώτες νότες του “Justified Black Eye”, ακούγονται. Περιττό να γράψω τι γινόταν κάτω από τη σκηνή. Απανωτά stage diving και mosh pits από ένα κοινό το οποίο πραγματικά τα έδωσε όλα. Όπως καταλαβαίνετε, η ασφάλεια οποιουδήποτε βρισκόταν στο pit ήταν αρκετά επισφαλής. Ακολούθησε το “I Want To Be Wrong”, από τον πολύ καλό νέο δίσκο τους The Feel Good Record Of The Year, για να σπείρει λίγο περισσότερο τον πανικό.
Το καλό βέβαια είναι ότι το group δεν στάθηκε μόνο στη καινούργια του κυκλοφορία, αλλά τίμησε σχεδόν όλα του τα άλμπουμ. Έτσι ακούσαμε μεταξύ άλλων το “For Fiona”, το “Friends Of The Enemy”, αλλά και το λατρεμένο “Soulmate”. Ο απόλυτος χαμός έγινε όμως στο “Dump Reminders” και στο “Invincible”, καθώς το κοινό παραληρούσε. Από το καινούργιο άλμπουμ δεν παρέλειψαν να πουν και το “Trumpet Player”, που, όπως φάνηκε, εκτός από δικό μου αγαπημένο, είναι και πολλών άλλων. Οι τόνοι δεν έπεσαν καθόλου, παρά μόνο όταν επιχείρησαν μια μίνι διασκευή του “Don’t Let Me Down” των Beatles, ομολογουμένως κάτι που δεν περίμενα να ακούσω και εξεπλάγην ευχάριστα.
Πέρα του Tony Sly, η φωνή του οποίου είναι αψεγάδιαστη και είναι ένας χαρισματικός frontman, τα εύσημα πάνε στον μπασίστα Matt Riddle και τον κιθαρίστα Dave Nassie. Οι μεταξύ τους διάλογοι, για το ποιανού η πλευρά είχε το καλύτερο και πιο αγριεμένο κοινό και το ανταγωνιστικό τους jamming ήταν όλα τα λεφτά. Βέβαια ένα από τα πιο αγαπημένα μου κομμάτια δεν είχε ακόμα ακουστεί – αλλά το φύλαγαν για το τέλος. Με το “International Your Day” η κατάσταση βγήκε εκτός ελέγχου και όλοι μαζί ουρλιάζαμε τους στίχους αυτού του punk τραγουδιού αγάπης. Φαίνεται ότι ούτε οι ίδιοι περίμεναν αυτή την απήχηση, για αυτό και δεν άφησαν το κοινό να περιμένει πολύ για το encore. Το προανήγγειλε ο Matt Riddle, με ένα αυτοσχέδιο a capella τραγουδάκι για την Αθήνα και το πόσο του αρέσει που βρίσκεται εδώ. Αμέσως μετά, το “Biggest Lie” ακούστηκε και το moshing συνεχίστηκε, ίσως και πιο έντονο από πριν. Έπαιξαν αρκετά κομμάτια και στη δεύτερη εμφάνιση στη σκηνή, μεταξύ των οποίων και μια διασκευή στο χριστουγεννιάτικο “Fairytale Of New York”. Για περίπου μισή ώρα ακόμα τάραξαν για τα καλά το κοινό τους και τελικά απέδειξαν ότι άξιζε αυτή η αναμονή.
Η εμφάνιση των No Use For A Name στέφθηκε με απόλυτη επιτυχία για πολλούς λόγους. Πέρα από τη βαρύτητα τους σαν όνομα και την ιστορία που κουβαλάνε, ήταν υπέροχο να βλέπεις πάνω στη σκηνή ανθρώπους οι οποίοι σαρανταρίζουν με μια ενέργεια που στερούνται αρκετοί σημερινοί εικοσάρηδες. Σε αντίθεση με τους Offspring π.χ. και τη μετριότατη εμφάνιση τους πέρσι το καλοκαίρι, αυτοί εδώ οι τύποι το έχουν ακόμα. Δεν μπορείς παρά να παραδεχτείς την άνεση τους στον τρόπο που επικοινωνούν με το κοινό τους, χωρίς βεντετισμούς και μιζέριες. Μας έκαναν όλους να αισθανθούμε σαν να βρισκόμαστε σε ένα μεγάλο πάρτυ. Είναι πολύ καλό να γίνονται τέτοια live, για να θυμάσαι ότι υπάρχει και ζωή εκτός από την αδράνεια της πραγματικότητας. Ευχόμαστε η επόμενη τους εμφάνιση να μην αργήσει πολύ…
