Φωτογραφίες: Nikos Z
Ο αέρας του Μεσοπολέμου, τα καπνισμένα καμπαρέ, η jazz swing του 1940 και 1950, τα προκλητικά pin-up κορίτσια που παρέσυραν τους πάντες στο πέρασμά τους από τα εξώφυλλα των περιοδικών, είναι κομμάτια του αναβιωμένου κόσμου μιας girly παρέας η οποία ακούει στο όνομα Puppini Sisters. Ακολουθώντας τα πρότυπα groups των 1930s όπως οι Andrew και Boswell Sisters, οι Marcella Puppini, Stefanie O’Brien και Kate Mullins καλούνται να μας ξεναγήσουν από την αρχή ή και να μας προτείνουν τη δική τους εκδοχή σε κομμάτια από Duke Ellington έως και Blondie, Smiths, Cure, Kate Bush, Dusty Springfield κ.α. Αυτό τουλάχιστον προσπάθησαν να κάνουν για δύο βραδιές σε ένα κατάμεστο Gazarte. Το θέμα της αναβίωσης διαφόρων μουσικών στυλ ή εποχών είναι σύνηθες τα τελευταία χρόνια και οι όποιες επιφυλάξεις ή διαφωνίες είναι καλοδεχούμενες, όμως εδώ έχουμε να κάνουμε με ένα γυναικείο τρίο που δίχως να «πουλάει» ποιότητα ή σοβαροφάνεια, επιθυμεί απλώς να σου χαρίσει μία μικρή δόση ανάλαφρης ξενοιασιάς. Μακριά από κάτι ιδιαίτερο ή άρτιο μουσικά, καταφέρνουν να σε χαλαρώσουν και για λίγο να νιώσεις την ατμόσφαιρα εκείνης της περιόδου, μαζί με ό,τι αυτό συμπεριλαμβάνει – δηλαδή ρετρό φορέματα, αξεσουάρ και ένα ανάλογο σόου, το οποίο κεντρίζει πρωτίστως τους οφθαλμούς και μετέπειτα τα αυτιά.
Κατευθυνόμενοι από νωρίς προς Γκάζι, το ράδιο παίζει Puppini Sisters λέγοντας μάλιστα ότι ακούγοντάς τις κανείς «θέλει να γίνει μία από αυτές». Δεν ξέρω γι’ αυτό, πάντως όσοι βρέθηκαν βράδυ Παρασκευής στο Gazarte αυτό που μπορούν να πουν είναι ότι τα τρία αυτά κορίτσια από Λονδίνο και Ιταλία κατέχουν το παιχνίδι της γοητείας, του σκέρτσου και του επιτηδευμένου σεξαπίλ. Αξιόλογες ερμηνευτικές ικανότητες – προς έκπληξη ορισμένων – οι οποίες ισορροπούν μια χαρά, είτε αποδίδοντας ένα ποίημα του Edgar Allan Poe για ένα νεκρό κορίτσι, είτε το παραδοσιακό εβραϊκό κομμάτι “Bei Mist Mr Schon”. Με αυτό το πασίγνωστο τραγούδι των Andrew Sisters ξεκίνησαν λίγο μετά τις 11 πλαισιωμένες από μία τριάδα μουσικών (κιθάρα, ντραμς, κοντραμπάσο) που μάλλον έκαναν και τη διαφορά. Για κάτι παραπάνω από μιάμιση ώρα οι μπριόζες και τσαχπινογαργαλιάρες Puppini τραγούδησαν και τα πιο γνωστά ανεβαστικά τους κομμάτια όπως “Mr Sandman”, “It Don’t Mean A Thing”, “Heart Of Glass”, “Sway”, “In The Mood” αλλά και δικά τους όπως “Sofia” ή πιο bluesy ερωτικά όπως τα “I Can’t Believe I’M Not A Millionaire” και “Old Cape Cod”. To νάζι, το «ερωτικό» παιχνίδι αποπλάνησης με τους πελάτες, οι γυναικείες μεταξύ τους «αψιμαχίες» έδιναν έναν ευχάριστο παλμό συνοδευόμενα από βιολί, ακορντεόν και μελόντικα στα χέρια των κοριτσιών. Το πολυπληθές κοινό – όλων των ηλικιών και όλων των βαλαντίων (μην τα ξαναλέμε, χρειάζεσαι γερή τσέπη για να μπεις και να πιεις) – έδειχνε να απολαμβάνει συγκρατημένα στην αρχή το όλο θέαμα, το σκηνικό όμως άλλαξε άρδην στο δεύτερο μέρος του live, όπου ακούστηκαν (με εν θερμώ υποδοχή) οι επιτυχίες των Gloria Gaynor “I Will Survive”, Beyonce “Crazy In Love” και Renato Carosone “Tu Vuo Fa L’Americano”.
Πολλά έχουν καταλογιστεί στις Puppini Sisters, ανάμεσα στα οποία είναι χαρακτηρισμοί όπως «χαζοχαρούμενο», «επιφανειακό» ή ένα από τα ίδια στον κύκλο της εμπορικότητας, όμως η ουσία είναι και εκεί και αλλού. Το αλλού γεύτηκα προσωπικά και μπορώ να πω ότι, αν και περίμενα μία μεγαλύτερη δόση από αυθορμητισμό και τρέλα, οι Puppini Sisters ήταν μία λίαν ευχάριστη μουσική νότα. Δεν ξεπέρασαν μήτε όμως δυσαρέστησαν τις όποιες προβλέψεις ή απαιτήσεις μου, τουλάχιστον αν γνωρίζεις τι πας να ακούσεις. Το απολαυστικό encore είχε το άρωμα των Bangles και του “Walk Like An Egyptian” που σήκωσε τους περισσότερους από τις καρέκλες και έκλεισε μια βραδιά αν όχι «ρετρό αθωότητας» - όπως κυρίως διαφημίστηκε – αλλά «αβάσταχτης ελαφρότητας». Ουδέν κακόν αμιγές καλού, λοιπόν.
