Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
Μετά τη σχεδόν άδεια αίθουσα του Gagarin στη συναυλία του Robin Guthrie, είναι ευχάριστο και παρήγορο να τη βλέπεις γεμάτη για τους Red Snapper. Είχα την αίσθηση ότι η πολυκοσμία αυτή ανέβαζε αυτόματα τα vibes, ενώ είχα πολύ καιρό να δω ουρές στο ταμείο πριν από συναυλία στην πόλη μας – και για μια ακόμη φορά συνέβαινε αυτό για σχήμα που δεν θα λέγαμε ότι υποστηρίζεται και προβάλλεται ιδιαίτερα από τα εγχώρια μουσικά έντυπα και το ραδιόφωνο. Παλιότερα παίζονταν κάποια κομμάτια τους τα οποία έγιναν συνεπακόλουθα γνωστά (κι εδώ επιτρέψτε μου να αποδώσω τα του Καίσαρος τω Καίσαρι, ήμουν από τους πρώτους που έπαιξα συστηματικά τη μουσική των Red Snapper στο ραδιόφωνο, ειδικά το άλμπουμ τους Making Bones το είχα λειώσει εκεί πίσω στο 1998, όταν το playlist δεν είχε έρθει ακόμη να καταπνίξει τα πάντα…), κι αυτό γινόταν αντιληπτό κατά τη διάρκεια της συναυλίας τους, όταν στο ξεκίνημα ορισμένων εξ αυτών ακούγονταν κραυγές και χειροκροτήματα.
Τα χειροκροτήματα δεν σταμάτησαν παρά μόνο όταν οι τέσσερις του γκρουπ μας έδωσαν να καταλάβουμε ότι δεν είχε άλλο, και άξιζαν κάθε ένα χτύπημα των χεριών μας με το παραπάνω. Ήταν καταπληκτικοί, μετέδιδαν την ενέργεια της μουσικής τους χωρίς κόπο, και – το κυριότερο – μας έκαναν να χορέψουμε σαν να επρόκειτο για την πιο groovy μπάντα της funk μουσικής. Ψήγματα από jazz και dub μουσική έκαναν το πέρασμά τους από τα τραγούδια τους, αλλά ο βασικός κορμός τους απαρτιζόταν από funk, rock και ηλεκτρονικά στοιχεία, τα οποία έκαναν μια διακριτική παρουσία και έδιναν μια νοστιμιά στη μουσική. Και οι τέσσερις έδωσαν έναν εξαιρετικό εαυτό, αν και το spotlight έπεφτε στον Ali Friend και το κοντραμπάσο του, το οποίο έπαιζε μανιασμένα στο μεγαλύτερο μέρος της εμφάνισής τους, όσο και στον ντράμερ Richard Thair, που κρατούσε το ρυθμό με αξιοσημείωτη ακρίβεια και πειθαρχία (το σχήμα συμπλήρωνε ο κιθαρίστας David Ayers και ο Tom Challenger στο σαξόφωνο και το κλαρινέτο). Σπουδαία δουλειά έκανε και ο ηχολήπτης τους, Darius Kedros, χαρίζοντάς τους φευγάτα ηχοχρώματα με τα τρικ της κονσόλας και δίνοντάς τους τα εφόδια να μετασχηματίσουν τα κομμάτια τους σε δυναμίτες για τα πόδια και το μυαλό. Έπαιξαν σχεδόν ολόκληρο το νέο τους άλμπουμ A Pale Blue Dot (το οποίο καλά θα κάνετε να προμηθευτείτε, αν μη τι άλλο για το artwork των Non-Format και πάλι, όπου το όνομα του γκρουπ, ο τίτλος του άλμπουμ και το track listing κρέμονται από το εξώφυλλο όπως τα ταμπελάκια στα ρούχα!!), αλλά και κλασικές στιγμές της καριέρας τους όπως το “Sleepless” ή το “Suckerpunch” (χωρίς φωνητικά το τελευταίο, δεν ακούστηκαν φωνητικά σ' ολόκληρη τη συναυλία). Μετάδωσαν το κέφι τους για μιάμιση ώρα αν δεν κάνω λάθος και έφυγαν αφήνοντας υπέροχες εντυπώσεις, όμοιες ίσως μ' εκείνες της πρώτης τους συναυλίας στην Αθήνα, που ακόμη θυμούνται όσοι την είχαν παρακολουθήσει.
Τη συναυλία άνοιξαν οι Astyplaz, που αντεπεξήλθαν πολύ καλά σ' αυτό ακριβώς για το οποίο είχαν κληθεί, να κάνουν καλή παρέα στον κόσμο μέχρι να ανέβει στη σκηνή το συγκρότημα που είχαμε έρθει να παρακολουθήσουμε. Η μουσική τους δεν ήταν τίποτα το αξιοσημείωτο, αν και η τραγουδίστρια είχε καλή φωνή και πολύ καλά έπαιζε επίσης και ο κιθαρίστας τους. Η διασκευή τους όμως στο “Walking In My Shoes” των Depeche Mode ήταν θεαματικά άχρωμη και μάλλον αχρείαστη…
