Φωτογραφία: Αρετή Σταυροπούλου
Τριακόσια καθίσματα είχαν στηθεί μπροστά από τη σκηνή του Gagarin – πολύ σοφά, όπως διαπιστώσαμε από το στυλ της συναυλίας που παρακολουθήσαμε αργότερα – και το φιλόμουσο ακροατήριο της Αθήνας κατάφερε να γεμίσει τα μισά… Για την ακρίβεια, κόπηκαν 65 εισιτήρια, όπως με πληροφόρησε ο διοργανωτής της συναυλίας Νίκος Τριανταφυλλίδης, γεγονός που τον οδηγεί πολύ πιθανά στο να σταματήσει να καλεί καλλιτέχνες και συγκροτήματα για να παίξουν στο χώρο τον οποίο διαθέτει… Και ποιος μπορεί να του ρίξει άδικο; Χρόνια τώρα έχει φάει τα μούτρα του προκειμένου να υπηρετεί εκείνο που αγαπάει, χάνοντας πολλές φορές χρήματα, για να ακούει και τα εξ’ αμάξης για τις τιμές των εισιτηρίων. Οπότε οδηγούμαστε στη λογική «δεν έρχεται κανείς, δεν γίνεται καμία συναυλία, δεν υπάρχει και γκρίνια για τις τιμές τους». Το αν είναι για παράδειγμα πολλά τα 30 Ευρώ για να δει κανείς τον Robin Guthrie αποτελεί θέμα που άπτεται των προτεραιοτήτων του καθενός. Η γνώμη μου όμως είναι ότι, όταν ένα όνομα αποτελεί εγγύηση για μια μεγαλειώδη οπτικο-ακουστική εμπειρία όπως αυτή που παρακολουθήσαμε, τότε τα λεφτά δεν είναι πολλά. Χώρια που θεωρώ ότι αν οι διοργανωτές τέτοιων συναυλιών είχαν ένα κάποιο είδος εξασφάλισης από την επιτυχία σε θέματα προσέλευσης του ακροατηρίου, θα μείωναν τα εισιτήρια γιατί θα ένοιωθαν λιγότερο επισφαλείς. Έτσι νομίζω τουλάχιστον… 
Θα πει κανείς ότι Robin Guthrie δεν είναι Cocteau Twins, όπως και δεν ακούστηκε κανένα κομμάτι τους, σε περίπτωση που αναρωτιόσασταν. Ένα project του με το όνομα Galerie ήρθε να μας παρουσιάσει, και μάλιστα όταν τελείωσε και χειροκροτήθηκε για το – απαραίτητο, όπως θεωρούμε εδώ στη χώρα μας – encore, βγήκε ξανά γεμάτος αμηχανία στη σκηνή και εξομολογήθηκε ότι δεν είχε κάτι άλλο να παίξει, δεν είχε έρθει προετοιμασμένος για κάτι περισσότερο. Έστω κι έτσι όμως, κάτι σκάρωσε επί τόπου, τρία ακόρντα αποτέλεσαν μια λούπα για να χτίσει κάτι ακόμη επάνω της, και να σολάρει για λίγο πάνω από όλο αυτό το οικοδόμημα. Για πλάκα έφτιαξε κάτι καταπληκτικό, κάτι μαγευτικό, ένα αυτοσχέδιο trip για όπου τραβάει η ψυχούλα του καθενός…
Κάπως έτσι κύλησε και το κύριο σώμα της εμφάνισής του, στο οποίο ισότιμο χώρο καταλάμβανε και η περίπου πενήντα λεπτών ταινία του Galerie (πράγμα που σημαίνει ότι με το τέλος της τελείωσαν και οι μουσικές). Τίποτε το εξαιρετικό δεν ήταν η ταινία, εικόνες οι οποίες κινούνταν αργά και παλιές φωτογραφίες που άλλαζαν χρώματα και έμπαιναν ένθετες σε άλλα σχήματα που χρωματίζονταν κι αυτά, κι έτσι σ' ένα κλίμα αρτίστικο και κάπου-κάπου λίγο δήθεν κύλησε το οπτικό μέρος. Το ηχητικό όμως ήταν αδιαμφισβήτητα απίστευτο απ' την αρχή μέχρι το τέλος του, χωρίς να σε αφήνει να βαρεθείς ούτε για ένα δευτερόλεπτο (αυτό το λέω με την επιφύλαξη ότι ξέρεις τι έχεις πάει να δεις, ξέρεις την ιστορία αυτού του ανθρώπου και τι έχει παίξει όλα αυτά τα χρόνια και δεν πήγες εκείνο το βράδυ στο Gagarin να διαπιστώσεις περί τίνος πρόκειται!). Κάθε φορά που η πένα του άγγιζε τις έξι χορδές της κιθάρας του, απόκοσμοι ηλεκτρικοί τόνοι γέμιζαν τον χώρο και σκίτσαραν υπέροχες μελωδίες από το πουθενά και το τίποτα – θα 'λεγες, και μόνο… Ένα υποτυπώδες background παρείχε κάποιες λίγες στιγμές το laptop του, αλλιώς μπορούσε να τα καταφέρει απολύτως μόνος του, με τη βοήθεια του sampler του και των μύριων όσων εφέ κείτονταν στα πόδια του, γεμάτα μυστήρια ονόματα το δίχως άλλο και ακόμη πιο μυστήριες ιδιότητες.
Σεμνός και έχοντας απόλυτο έλεγχο της Τέχνης του, ο Robin Guthrie παρουσίασε αυτό το ελάχιστο κομμάτι της ακούραστης πορείας του και αποχώρησε σεμνά, όσο σεμνά δέχτηκε κατόπιν να υπογράψει τα cd του και να μιλήσει με όποιον ενδιαφερόταν. Μας χάρισε μια όμορφη βραδιά και τον ευχαριστούμε πολύ γι' αυτό.
