Φωτογραφίες: Olga K.
«It’s A Satanic Drug Thing You Wouldn’t Understand...». Ο σκληρός ήχος των Monster Magnet και η θλίψη που προσπαθεί να αποτινάξει από πάνω του ο Dave Wyndorf είναι το ιδανικό soundtrack σε μια πόλη η οποία μυρίζει εξέγερση, αποκαΐδια και δακρυγόνα: hard rock μουσικές για heavy metal σκηνικά. Ο κόσμος τελικά αγνόησε τα τρομοκρατικά σχόλια στα δελτία ειδήσεων και δεν έμεινε στο σπίτι του. Έτσι, λίγο πριν από τις οκτώ το βράδυ, το Gagarin είχε αρχίσει να γεμίζει και μέχρι τις οκτώ και είκοσι που βγήκαν στη σκηνή οι Έλληνες Potergeist ο χώρος ήταν σχεδόν γεμάτος, εκτός ίσως από τον εξώστη. Οι τύποι παίζουν καλά, έχουν δεμένο ήχο και αρκετές επιρροές από Pantera, Metallica και όλες τις stoner μπάντες που μπορεί να φανταστεί κανείς. Ωραία solos, δυνατά drums και αξιόλογη η φωνή του τραγουδιστή τους – αλλά οι πρώτες τέσσερις συνθέσεις τους ακούστηκαν πολύ πιο ενδιαφέρουσες από τις υπόλοιπες. Οι Potergeist, στα 35 περίπου λεπτά που έπαιξαν, κατάφεραν να ζεστάνουν αρκετά την ατμόσφαιρα και να αποσπάσουν το θερμό χειροκρότημα του κοινού. 
Η διάθεση όμως μπήκε στον πάγο, μόλις οι Potergeist έφυγαν και ανέβηκαν στη σκηνή οι τεχνικοί των Monster Magnet, για να κάνουν στην ουσία sound check, αν και αυτό θα έπρεπε να είχε γίνει κάποια άλλη στιγμή. Ευτυχώς οι άνθρωποι είχαν τη σβελτάδα του επαγγελματία κι έτσι γύρω στις 21:30 ο –αποτοξινωμένος – Dave Wyndorf περπάτησε στη σκηνή του ασφυκτικά γεμάτου Gagarin με τις ριπές του “Dopes To Infinity” να σκίζουν τον αέρα. Παραμόρφωση στη φωνή, γκαζωμένες κιθάρες, καπνός, και στο background να προβάλλεται σε αργή, επαναλαμβανόμενη κίνηση ένα ανθρώπινο κρανίο να σπάει σε δεκάδες κομμάτια. Στο καπάκι έρχεται το “Crop Circle” με το κοινό να έχει ξυπνήσει για τα καλά και το κρανίο να δίνει τη θέση του σε φουτουριστικά κόμιξ που εναλλάσσονται με ψυχεδελικά σχέδια, ενώ το “Powertrip” μπαίνει δυνατά και το Gagarin δονείται από τη σκηνή μέχρι τον εξώστη. Η αίσθηση «της αγάπης, του σεξ, του μίσους και του μπερδέματος», όπως μας λέει ο Wyndorf, έρχεται στα επόμενα δυο τραγούδια – υλικό από τα πρώτα τους άλμπουμ – μέχρι τη στιγμή που τα φώτα χαμηλώνουν, οι μουσικοί αποχωρούν και στη σκηνή απομένουν μόνο η κιθάρα του Mundell και η φωνή του Dave. Ο τύπος με τα κατάμαυρα ρούχα και το διαλυμένο μυαλό ανάβει τσιγάρο, πλησιάζει αργά και θεατρικά το μικρόφωνο για να γεμίσει τη σκηνή με τις σκοτεινές λάμψεις του “Zodiac Lung” – ίσως από τις καλύτερες στιγμές της συναυλίας. Ο ηλεκτρισμός επιστρέφει και το κοινό ανάβει με τα “Radiation Day” και “The Right Stuff”. Οι κιθάρες παίρνουν φωτιά και το “Negasonic Teenage Warhead” ανεβάζει στροφές, ο κόσμος συμμετέχει δυνατά στα γκάζια, ενώ ο Wyndorf ουρλιάζει «Are you ΟΚ?», προτρέποντας τον κόσμο να τραγουδήσει μαζί του “Space Lord (Μotherfucker)” – όπερ και εγένετο, με ενθουσιασμό πάνω και κάτω από τη σκηνή, κλείνοντας με αυτό τον τρόπο τη συναυλία, γύρω στις 22:30.
Ανάμεσα στο τελευταίο τραγούδι και το επερχόμενο encore σκεφτόμουν ότι οι περισσότεροι fans της μπάντας προσπαθούν να ξεχάσουν το τελευταίο άλμπουμ, 4-Way Diablo. Το περίεργο είναι ότι και οι ίδιοι οι Monster Magnet μοιάζουν να προσπαθούν το ίδιο. Από την άλλη θα ήθελα τουλάχιστον να ακούσω το “Cyclone” live. Αλλά δεν θα το ακούσω απόψε. Γιατί το 4-Way Diablo είναι σαν το όνομά του: βρίσκεται στον δρόμο για τον αγύριστο. Μέχρι να ολοκληρώσω αυτόν τον συλλογισμό, οι Monster Magnet έχουν ανέβει ξανά στη σκηνή. Κάνω την ευχή να παίξουν το “Cage Around The Sun”, αλλά μάλλον δεν είναι η μέρα μου. Μετά το “Tractor”, ο Dave και η παρέα του μας λένε καληνύχτα με τέρμα τα decibel στο “Spine Of God” – μια διαφορετική εκτέλεση με μια power διασκευή του “American Pie” μέσα στο ίδιο τραγούδι – τη στιγμή που πίσω από την μπάντα προβάλλονται εικόνες από πολεμικά ελικόπτερα και φαντάρους, γυμνές τύπισσες και κόμιξ τύπου Bilal.
Τρεις κιθάρες, με lead τoν πολύ καλό Ed Mundell και την κιθάρα του Dave σχεδόν διακοσμητική, στο μπάσο ο Baglino με καλή σκηνική παρουσία και στα drums ο Pantella να δίνει ρέστα. Η φωνή του Wyndorf σε καλή φόρμα, άλλοτε να σου θυμίζει λίγο Ozzy, κι άλλοτε να δανείζεται κάτι από την αγριάδα του Lemmy ή την παράνοια του Roky Erickson. Οι ερμηνείες αρκετά καλές, αλλά δεν φαίνεται να τα έχει βρει με τον νέο, υπέρβαρο και αποτοξινωμένο, του εαυτό. Μοιάζει σαν κάποιον ο οποίος έχει κουραστεί να κουβαλάει στους ώμους του όλο το βάρος που φέρνει ο παραμορφωτικός καθρέφτης του star system. Η έκφραση που μου ήρθε στο μυαλό βλέποντάς τον στην σκηνή – με όλους εμάς από κάτω να μπαίνουμε στο δικό μας μουσικό trip και με το γιουχάϊσμα έτοιμο σε περίπτωση που δεν κάλυπτε τις απαιτήσεις μας – ήταν αυτή που ακουγόταν μάλλον συχνά στο Κολοσσαίο και τελικά ισχύει διαχρονικά: «Ρίξτε τους Χριστιανούς στα λιοντάρια». Το σταριλίκι έχει πολύ μεγάλο κόστος, τελικά.
Γύρω στις 23:00, το Gagarin βράζει αλλά κανείς δεν ξέρει αν ο Dave Wyndorf έχει σκοπό να εμφανιστεί στο μέλλον στην «αρένα» με μια ακόμη «μεγάλη παγκόσμια περιοδεία». Το show έχει τελειώσει, οι Χριστιανοί έχουν μάλλον ηττηθεί από τα λιοντάρια και η γεύση που απλώνεται στον ουρανίσκο μου είναι μεταλλική και πικρή, καθώς ανηφορίζω προς την Πατησίων...
