Δεδομένου της αν μη τι άλλο αξιοπρόσεκτης και πολυσυζητημένης εμφάνισης των Poni Hoax στο πρόσφατο Synch Festival του καλοκαιριού, με τις μνήμες να είναι ακόμα νωπές από το party show που παρέδωσαν εντός σκηνής, και ο πιο απαισιόδοξος που κατηφόρισε στο Fuzz Σαββατόβραδο δεν θα περίμενε κάτι τέτοιο. Ήδη με το ρολόι να δείχνει 00:30 η εικόνα του ολοκληρωτικά άδειου χώρου ήταν αποκαρδιωτική. Οι παρευρισκόμενοι εκείνη τη στιγμή, διασκορπισμένοι σε σκαλάκια και μπαρ, με το ζόρι έφταναν τη μισή εκατοντάδα με αποτέλεσμα το πρόγραμμα να καθυστερήσει αισθητά μπας και βελτιωνόταν η κατάσταση αργότερα. Επειδή όμως το συγκεκριμένο Σάββατο κάτι η γιορτή του Αγ. Νικολάου, κάτι το ότι η μισή Αθήνα ήταν στις φλόγες, το σκηνικό δεν βελτιώθηκε πολύ και γύρω στις 01:30 το γαλλικό electro dance κουιντέτο εξήλθε για να ψυχαγωγήσει τους ηρωικούς 300 (άντε και κάτι) που είχαν μαζευτεί προσπαθώντας να πυκνώσουν τον χώρο μπροστά από τη σκηνή.
Με τον κλασικό εξοπλισμό των δύο keyboards (ένα εκ των οποίων για τις ανάγκες του μπάσου), κιθάρας και ντραμς οι Poni Hoax παρουσίασαν τα κομμάτια τους δίνοντας έμφαση στο τελευταίο άλμπουμ Images Of Sigrid, με επαγγελματική πιστότητα και ακρίβεια στα standards του δίσκου και με τονισμένες τις χαρακτηριστικές τους εξάρσεις – με πρωτεργάτη τον αξεπέραστο drum-man Vincent Taeger. H φωνή του Nicolas Ker ήταν επίσης σε μεγάλη φόρμα αναδεικνύοντας τα κομμάτια με την καθαρότητα και το βάθος που τη διακρίνει σε όλο το εύρος των μελωδιών.
Όλα αυτά όμως θα είχαν μεγαλύτερη σημασία αν δεν ήταν τόσο έντονη η αίσθηση της υποτονικότητας. Υποτονικότητα η οποία πήγαζε από παντού. Από τον «κρύο» άδειο χώρο, από τη μη συμμετοχή των παρευρισκομένων στο live, που, όπως και να το κάνουμε, σε τέτοιου είδους μουσική είναι απαραίτητη, από το χλιαρό χειροκρότημα και τη μέτρια αποδοχή στο τέλος των κομματιών ή από το ατελείωτο σουλατσάρισμα και πέρα-δώθε το οποίο λάβαινε χώρα, κάνοντας το Fuzz να θυμίζει κέντρο διερχομένων. Χαρακτηριστικό είναι πως η πρώτη αυθόρμητη εκδήλωση χορευτικής κίνησης από μεμονωμένους στο κοινό χωρίς αίτηση πρωτοκολλημένη και χαρτόσημο έγινε με το εκρηκτικό “Pretty Tall Girls” (τέταρτο-πέμπτο κομμάτι στη σειρά) και για να επαναληφθεί χρειάστηκε το “Antibodies”.
Με την κατάσταση ως έχει, ό,τι μαγικό έκανε ο Taeger, είτε παίζοντας όρθιος στηριζόμενος στο ένα πόδι και χτυπώντας τη μπότα με το άλλο, είτε παίζοντας σκαρφαλωμένος πάνω στη μπότα γυρισμένος ανάποδα προς το κοινό, είτε παίζοντας καθιστός όντας ένας ταχύτατος, αλάνθαστος και εντυπωσιακός άρχοντας του ρυθμού, έμοιαζε να είναι άτοπο, καγκουριά και καραγκιοζιλίκι. Το όλο «παγωμένο» σκηνικό δεν ήταν δύσκολο να μεταφερθεί και στον frontman Ker, ο οποίος, έχοντας τη μεγαλύτερη επαφή με το κοινό και μη όντας επιφορτισμένος με κάποιο όργανο, δεν πίστευε στα μάτια του πως η τόσο ενεργητική σκηνή του Synch κατέληξε σε έξι μήνες να είναι αυτή που αντίκρισε στο Fuzz. Στραβωμένος, έκανε κι αυτός τα παραδοσιακά άλματα επί σκηνής στις «εκρήξεις» των κομματιών, με την εικόνα όμως να είναι τόσο άκαιρη θυμίζοντας περισσότερο Σάκη Τζαλαλή (του μοιάζει κιόλας) στη διεκδίκηση ριμπάουντ.
Η συναυλία ολοκληρώθηκε σε μία ώρα και ένα τέταρτο ακριβώς, έχοντας ολοκληρώσει και το «αχρείαστο» encore – κι ας επρόκειτο για το άψογα εκτελεσμένο “Paper Bride”. Ήμουν περίεργος για το πώς θα συνεχιζόταν η βραδιά με τα DJ sets των Maclean και Amateur Boyz, με τους μισούς να αποχωρούν μετά το τέλος των Poni Hoax. Δεν κάθισα να μάθω.
Υ.Γ.: Δεν αγόρασα, άλλα μου είπαν να καταγγείλω πως το μικρό μπουκαλάκι νερού κόστιζε 1 Ευρώ. Περιμένω τον Κανελλόπουλο να το επιβεβαιώσει στο Other Side.
