Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου
Η αναγγελία και μόνο ότι οι Uriah Heep θα έπαιζαν unplugged ήταν αρκετή για να μείνουμε άναυδοι. Αν μιλάγαμε για συγκροτήματα με γερές blues βάσεις, όπως οι Deep Purple, οι Nazareth ή ακόμη και οι Black Sabbath, δεν θα το σκεφτόμαστε καν. Όμως οι Heep, όσο και να έχουν περάσει στη συνείδηση των νεαρών μεταλλάδων ως ένα heavy metal συγκρότημα, έχουν τις ρίζες τους βαθιά μέσα στο progressive.
Οι απορίες μας λύθηκαν όμως την Πέμπτη το βράδυ, όταν οι Uriah Heep κάθισαν στις καρέκλες τους, πήραν τις ακουστικές κιθάρες τους και μέσα σε μια ζεστή ατμόσφαιρα μας πήραν τα μυαλά. Πρώτ’ απ’ όλα, όσοι δεν έχετε το νέο τους άλμπουμ, Wake The Sleeper, θα το πάρετε γιατί το «ζέσταμα» με τα καινούργια τραγούδια ήταν ό,τι το καλύτερο - παρότι είχαν να κυκλοφορήσουν στούντιο δίσκο μια δεκαετία. Ο Bernie Shaw διαθέτει ένα λαρύγγι που ταιριάζει τέλεια στον ήχο των Heep, το θεατρικό αντίστοιχο θα ήταν σαιξπηρικός ηθοποιός, έτσι όπως ξεχωρίζεις και την παραμικρή λέξη όσο δυνατά και αν τραγουδάει. Πέρα από τον ενθουσιασμό του κοινού που συμμετείχε ενεργά σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας, η όποια επιφύλαξη που μπορεί να είχαμε όσον αφορά την ιδέα του unplugged εξανεμίστηκε γρήγορα, καθώς βρεθήκαμε να τραγουδάμε, όσο μας έπαιρνε, μια σειρά από διαμάντια τα οποία μας ξαναθύμισαν γιατί στα νιάτα μας ήμασταν τόσο κολλημένοι με τους Heep. Όταν μια βραδιά περιλαμβάνει μαζεμένα τα "July Morning", "Free Me" και "Sunrise", ξυπνάει ο παλαιο–rocker μέσα σου θες δεν θες, ιδιαίτερα όταν τα ακούς από ένα group που σέβεται την ίδια του την παράδοση, όσες αλλαγές και εάν έφερε ο χρόνος κι η στιγμή.
Μ’ άλλα λόγια, αφήστε τη λέξη «νοσταλγία» στην άκρη και ψάξτε για τη διασκέδαση που ξέρει να σου προσφέρει ένα έμπειρο συγκρότημα. Το οποίο, αν στα νιάτα του έφερνε στον νου εικόνες με μάγους, σπαθιά, δράκους και πριγκήπισες, τώρα θυμίζει περισσότερο τον περιηγητή που προσπαθεί να βρει όλο και πιό απλούς λεκτικούς χαρακτηρισμούς για να σου περιγράψει μια ηλιόλουστη μέρα στους βράχους του Ντόβερ.
