Φωτογραφίες: Nikos Z
Είναι στ’ αλήθεια δύσκολο να χαρακτηρίσεις μία μπάντα που η gothic rock πλευρά της φλερτάρει με το flamenco και το tango υπό τους ήχους τσιγγάνικου βιολιού και απόκοσμων κυμβάλων. Σε ένα δικό της σκηνικό, το οποίο παραπέμπει σε εικόνες Goya και Guernica (Picasso), απλώνεται παντού το «duente», αυτό που στην ισπανική γλώσσα είναι κάτι σαν ψυχή, βαθύτερο συναίσθημα ή και δύναμη και μάχη εσωτερική. Οι Laxula είναι όλα αυτά και τη στιγμή που τους βλέπεις ζωντανά νιώθεις να ανατρέπονται τα πάντα και να μεταμορφώνονται σε κάτι νέο, πάντα όμως αλλόκοτα γοητευτικό. Η ιδιαίτερη παρέα της τραγουδίστριας και δημιουργού της μπάντας, Monte Palafox, αποτελεί κάτι ολότελα διαφορετικό στον κόσμο της μουσικής και έτσι οφείλουμε κάπως να τη γνωρίσουμε. Η πρώτη μου επαφή με το «περίεργο» και συνάμα δύσκολο ηχητικό σύμπαν των Laxula έγινε μέσα από μία συλλογή που συμπεριλαμβανόταν στο περιοδικό Global Rhythm και ομολογώ ότι με ιντρίγκαρε μονομιάς. Οδεύοντας, λοιπόν, βροχερό βράδυ Τρίτης προς το Half Note ήμουν πολύ σκεπτική-ανυπόμονη στο τι θα ακούσω από αυτή την ισπανο-ασιατικο-ιταλική παρέα, που κερδίζει με γοργά βήματα τον κόσμο της world μουσικής. Αν πιστέψουμε ότι το group συγκροτήθηκε όταν η Monte, εγκατεστημένη στο Λονδίνο, έψαχνε μέσω αγγελιών έναν...γάτο, τότε όλα προμηνύονται τουλάχιστον ενδιαφέροντα.
Λίγο μετά τις 10.30 η επταμελής μπάντα (κρουστά, ντραμς, κιθάρα, μπάσο, ακορντεόν, βιολί, φωνητικά) εμφανίστηκε σε ένα σκοτεινό σκηνικό με βαμπιροειδή συνοδεία ακορντεόν και βιολιού. Οι τρεις γυναικείες παρουσίες ντυμένες α-λα-gypsy/flamenco χορεύτριες και ως γοτθικές μούσες έδωσαν το στίγμα τους, ανοίγοντας ένα παραθυράκι για προσωπικές μουσικές εξομολογήσεις. Η Monte σε κάποιους θα έφερνε στον νου ένα κολάζ από Ojos de Brujo, Amparo Sanchez και Mariza, ως προς τη σκηνική της παρουσία, για να προσθέσω την «αλήτικη» και πιο «βρώμικη» πτυχή τους. Το υλικό που παρουσίασαν στηρίχθηκε κυρίως στο δεύτερο άλμπουμ In X-ile, ένα μελωδικό αμάλγαμα flamenco, tango, hip-hop, funk, gothic και post-punk. Σε όλη τη διάρκεια της συναυλίας η τραγουδίστρια μιλούσε για τους φόβους και τους δαίμονές της που ξορκίζονται μέσα από τη μουσική και την ανθρώπινη επαφή. Οι στίχοι της κρύβουν τη γυμνή δύναμη ερωτικών γραμμάτων και φλύαρων ή ακατάσχετων ημερολογίων γραμμένων στο πόδι, στον δρόμο, σε αστικές περιπλανήσεις με λεωφορείο ή μετά από μία ερωτική πράξη. Ένα τέτοιο συναίσθημα γεννήθηκε ακούγοντας τα κομμάτια “Soberbia” και “Semiya”, αν και η βραδιά δεν κινήθηκε μονάχα σε ανάλογες προσωπικές καταθέσεις. Σχολιάζοντας η Μonte την ύπαρξη πολλών αλεπούδων στο Λονδίνο, μας είπε ότι έτσι κάπως νιώθουν και οι ίδιοι, ερμηνεύοντας ένα ντελιριακό flamenco-jazz κομμάτι, που ταρακούνησε το ολιγομελές κοινό. Η προσέλευση του κόσμου εκείνη τη βραδιά ήταν λίαν απογοητευτική, όμως καμία στιγμή δεν ένιωσα ότι αυτό επηρέασε τη διάθεση των μουσικών ή και τη δική μου. Το «λίγοι και καλοί» συμφωνεί με τη γενικότερη αίσθηση και αντανακλά τη ζεστή και ενίοτε χιουμοριστική παρέα που δημιουργήθηκε. Παρά τις επίμονες παραινέσεις της τραγουδίστριας κανείς δεν τραγούδησε, ελάχιστοι χόρεψαν (αυτή τη φορά το έκανα!), όμως όλοι έμειναν μέχρι το τέλος.
Για δύο συνεχείς ώρες οι Laxula ξεδίπλωναν κομμάτι-κομμάτι το σκοτεινο-πολύχρωμο μουσικό τους παζλ και τολμώ να ομολογήσω ότι με εξέπληξαν πολύ. Ήταν μία αναπάντεχα υπέροχη βραδιά και βγαίνοντας ένιωσα ότι ανακάλυψα κάτι πολύ ενδιαφέρον και συνάμα ιδιόμορφο. Τι άλλο να θέλει κανείς από μία συναυλία; Μουσικές αλχημείες με άποψη και μεγάλα κέφια.
