Φωτογραφίες: Χρήστος Κισατζεκιάν
Μετά τους Ολυμπιακούς του 2004 αρχίσαμε να μαθαίνουμε τι είναι αυτά τα αθλήματα που μέχρι τότε αγνοούσαμε, όχι επειδή μας έπιασε η μανία του αθλητισμού (σοβαρή ασθένεια σύμφωνα με κάποιους επιστήμονες, πανάκεια κατ’ άλλους), αλλά γιατί ξαφνικά η χώρα απέκτησε συναυλιακούς χώρους. Το γήπεδο του Tae Kwon Do είναι χωρητικότητας 3.800 θέσεων και ήταν γεμάτο το Σάββατο, μαζί με καμιά χιλιάδα άτομα στον αγωνιστικό χώρο, ενώ η ευχάριστη έκπληξη ήρθε από το βουητό των κλιματιστικών, με θερμοκρασίες Βόρειου Πόλου, σε ένα βράδυ που ο συνδυασμός ζέστης και υγρασίας ήταν θανατηφόρος.
Το δεύτερο ευχάριστο γεγονός της βραδιάς ήταν οι Έλληνες cowboys που ακούν στο όνομα Down And Out και άνοιξαν το live: είχαμε καιρό να τους δούμε και μας έλειψε το πάθος, η ενέργεια και ο επαγγελματισμός τους, όσο μας έλειψε και το fun που βγάζει το ηλεκτρισμένο blues-rock-country μίγμα της μουσικής τους. Διόλου τυχαία επέλεξαν το “Summertime Blues” για τον αποχαιρετισμό του καλοκαιριού και της εμφάνισής τους, εν μέσω ηχηρών επευφημιών και γενικού ενθουσιασμού. Ο ενθουσιασμός έδωσε τη θέση του στη βαρεμάρα, γιατί περιμέναμε μισή ώρα για να εμφανιστεί ο Gary Moore, ώρα που, απ’ ότι φάνηκε αργότερα, πήγε χαμένη επειδή οι roadies δεν είχαν κάνει τη δουλειά τους στο επίπεδο το οποίο επιθυμούσε ο καλλιτέχνης.
Η είσοδος του Moore και της μπάντας του έκανε το γήπεδο να κουνηθεί για τα καλά, καθώς το κοινό ήταν όλο δικό του και ο Βορειοϊρλανδός bluesman το ’ξερε πέρα από κάθε αμφιβολία. Ξεκίνησε με το “Pretty Woman”, συνέχισε με το “Since I Met You Baby” και μας φίλεψε το “Down The Line” από τον ακυκλοφόρητο νέο δίσκο του, με δύναμη, όρεξη και ορμή, για να περάσει κατόπιν στους πιο αργούς ρυθμούς του “Have You Heard”. Παίζοντας με τη συναισθηματική μας υγεία ξεκίνησε το “I Love You More Than You’ll Ever Know” του Al Cooper (από την εποχή των Blood Sweat & Tears), για να μας αποτελειώσει με το “Don’t Believe A Word” των Thin Lizzy - στους οποίους χρωστάει άλλωστε την αναγνώρισή του (διόλου συμπτωματικά καθήκοντα drummer εκτελούσε ο Brian Downey και φυσικά δεν έφταιγε για την κακή ακουστική, η οποία είχε ως αποτέλεσμα τα πιατίνια να ακούγονται σαν αυτά που κοπανάνε τα κουρδιστά μαϊμουδάκια). Κι’ όμως ο χαμός έγινε με το “I Still Got The Blues”, το τραγούδι που έμπασε στα ηλεκτρικά blues ένα μεγάλο κομμάτι του rock κοινού στη χώρα μας και η συναυλία τελείωσε με το “I’m Walking”.
Στα δύο encore που ακολούθησαν, ο Gary Moore έπαιξε το “The Blues Is Alright”, μια εκπληκτική blues εκτέλεση του παραδοσιακού ιρλανδικού “Danny Boy” (κατά τη διάρκεια της οποίας μας έγιναν τα νεύρα νερό με τις τσιρίδες διάφορων «αμερικανοποιημένων» ελληνόπαιδων) και τέλειωσε με μια εκτέλεση του “Parisienne Walkways”, την οποία θα κάνουμε καιρό να την ξεχάσουμε. Ο blues κιθαρίστας από το Μπέλφαστ, παρά τα νευράκια του για τις αμέλειες των roadies, παρά την τελειομανία του που είχε ως αποτέλεσμα να αλλάζει κιθάρα μετά το κάθε τραγούδι, μας αποζημίωσε με το παραπάνω και μας άφησε με την ελπίδα ότι στο μέλλον θα δούμε και άλλες συναυλίες σαν την αποψινή.
