Τί μπορεί να συνδέει θαμώνες και πότες διαφόρων μπαρ, όπως Pop, Τρα Λα Λα, Σκουφάκι, Ποδήλατο και Γκαζάκι; Όλοι ήταν βραδάκι Δευτέρας στο πολυσυζητημένο τελευταία και «πολύπαθο» θέατρο Λυκαβηττού για να παρακολουθήσουν τη sold out συναυλία των Pink Martini. Η δημοφιλής δωδεκαμελής (εχθές ενδεκαμελής) μπάντα από το Portland του Oregon είναι ιδιαίτερα αγαπητή στο ελληνικό κοινό κι αυτό αποδεικνύεται τόσο από τη συχνότητα των εμφανίσεών τους στη χώρα μας, όσο και από τις λίαν αποδοτικές πωλήσεις των δίσκων τους. Είναι αυτό που λένε τελικά, δώσε στον Έλληνα λίγο lounge, λίγο latin ή jazz μαζί με κρασάκι, θάλασσα (και το αγόρι), και όλα κυλούν ανώδυνα και φίνα. Με ένα ισχνό αεράκι τα όργανα ξεκίνησαν κατά τις 10 παρά, και όλες οι ανέμελες φατσούλες ήταν εκεί, μπροστά στη σκηνή, στο κατάμεστο θέατρο αλλά και στα βραχάκια, για να λικνιστούν με γαλλικά, πορτογαλικά, βραζιλιάνικα και άλλα τραγούδια.
Η διασκευή του περίφημου “Bolero” του Maurice Ravel ανοίγει τη συναυλία σε μία ατμόσφαιρα χαλαρή-«wanna be κοσμοπολίτικη», για να ακολουθήσουν οι επιτυχίες των “Amado Mio”, “Sympathique”, “Que Sera Sera”, “El Negro Zumbon”, “Una Notte A Napoli”, “Lilly”, “Dosvedanya Mio Bambino”, όπου σύσσωμο το γυναικείο κοινό σιγοτραγουδούσε σχεδόν κάθε στίχο. Η ιστορία του κομματιού “Hey Eugene” που μας διηγήθηκε η τραγουδίστρια China Forbes (σε ένα πάρτυ στη Νέα Υόρκη γνώρισε ένα αγόρι, ονόματι Eugene, που τη φλέρταρε, της ζήτησε το τηλέφωνο αλλά δεν την πήρε ποτέ), γλύκανε το κοινό, το οποίο την αποθέωνε με φωνές, χειροκροτήματα και λόγια αγάπης! Οι Pink Martini είναι άλλωστε αρεστοί στο ευρύτερο κοινό, καθώς ξέρουν να περνάνε με απλές, άνευ εκπλήξεων ή και φοβερών απαιτήσεων μουσικές μεθόδους, τον αέρα του οικείου, του κοσμοπολίτικου που περιέχει τα πάντα και την ίδια στιγμή ισορροπεί με μαεστρία ανάμεσα στη mainstream και world κοινότητα. Εκτός από δικά τους κομμάτια ακούσαμε και δείγματα κλασικής μουσικής με τον εξαιρετικό βιολονίστα Nicholas Crosa, λίγο jazz swing με την τρομπέτα του Gavin Bondy, καθώς και δύο νέα τραγούδια του επερχόμενου album, τα οποία, απ’ ό,τι φάνηκε, θα αποτελέσουν τα νέα hits. Mέσα σε μιάμιση ώρα το group ξεδίπλωσε όλο το μουσικό του φάσμα με αρώματα Γαλλίας, Ιταλίας, Κίνας, Βραζιλίας, Ανατολής, Βαλκανίων και μας χάρισε ένα encore μουσικής συμμαχίας Ελλάδας και Βραζιλίας. Τα χατζιδακικά “Παιδιά Του Πειραιά” και το εκρηκτικό “Brasil” έκλεισαν τη βραδιά και όλοι έφυγαν με την αίσθηση ότι la vita è bella…
H αίσθησή μου είναι ότι αυτή η μουσική παρέα από το Oregon των ΗΠΑ θα κάνει δεύτερο σπίτι της την Ελλάδα, όπως έχουν κάνει και πολλές άλλες εδώ και χρόνια (ονόματα δεν λέμε, αν και θα θέλαμε να θίξουμε οικογένειες και συγγενείς... Άλλη φορά, με λιγότερη ζέστη!). Αν σας αρέσουν τα πολύχρωμα και ολίγον εξωτικά κοκταίηλ (που δεν σε μεθούν, όμως) είσαστε τυχεροί, γιατί οι Pink Martini έχουν την συνταγή. Οι υπόλοιποι σε άλλες παραλίες, παρακαλώ!
