Φωτογραφίες: Olga K.
«Είναι ωραίο να παίζεις μόνη. Μπορείς να παίξεις τα αγαπημένα σου κομμάτια όπως αυτά δημιουργήθηκαν», ψέλλισε κάποια στιγμή η Polly Jean Harvey στη σκηνή του θεάτρου Badminton. Πόσο δίκιο είχε. Για περίπου μία ώρα και ένα τέταρτο οι θεατές που είχαν γεμίσει ως ένα βαθμό τον χώρο είχαν την ευκαιρία να παρακολουθήσουν μια παράσταση σκηνοθετημένη, παιγμένη και εκτελεσμένη από τη μία και αδιαμφισβήτητη πρωταγωνίστρια των μουσικών πεπραγμένων των καιρών μας.
Οι θεατρικοί/κινηματογραφικοί όροι οι οποίοι χρησιμοποιήθηκαν προηγουμένως δεν ήταν τυχαίοι. Αυτό που έλαβε χώρα στο Badminton λίγο έμοιαζε με συμβατική μουσική εμφάνιση καλλιτέχνη. Ο όρος «συμβατικός» λίγο ταιριάζει έτσι κι αλλιώς στην PJ, που έχει εμφανιστεί ουκ ολίγες φορές με μπάντα σε Ρόδον, Rockwave (OAKA) και Λυκαβηττό, δίνοντας κάθε φορά εκπληκτικά live. Τί να περιμένει κανείς από άλλη μια εμφάνιση; Την απάντηση την έχει δώσει εδώ και μήνες η «κοινωνία της πληροφορίας», στην οποία ζούμε. Τα χρονικά διαστήματα μέχρι η Ελλάδα, ως τελευταίος τροχός της αμάξης, να καλωσορίσει την περιοδεία του White Chalk ήταν αρκετά έτσι ώστε στο youtube να κυκλοφορήσουν εκτεταμένα πλάνα ευρείας λεπτομέρειας. Οι κρίσεις και τα σχόλια είχαν ήδη αρχίσει να γίνονται. «Θα έρθει μόνη», «θα παίξει μόνο το White Chalk» έλεγαν κάποιοι, «θα κοιμηθούμε με το album-κηδεία», «έλα μωρέ, όλη η συναυλία έχει βγει στο internet» έλεγαν άλλοι.
Κακό του κεφαλιού τους, από τη στιγμή που δεν κατάλαβαν πως σε τέτοια «live» δεν πας για να ακούσεις μόνο. Πας για να δεις, να αφουγκραστείς, να νιώσεις τις εικόνες, το συναίσθημα, τον ηλεκτρισμό που αιωρούνται διάχυτα. Είπαμε πως οι θεατρικοί όροι δεν ήταν τυχαίοι. Κάθε ένα από τα 22 κομμάτια της Polly Jean που παίχτηκαν το βράδυ της Δευτέρας αντικαθιστά επάξια ισάριθμα «στάσιμα» χορού σ’ ένα δράμα του σήμερα. Οι «πράξεις» ανήκουν σε όλους εμάς που παρευρέθησαν εκεί, στις σκέψεις μας, στα βιώματά μας, τα οποία δίνουν νόημα, πλοκή, σενάριο στα λόγια του «χορού» διαφορετικό για κάθε έναν από εμάς.
Η «Οδύσσεια» της αγάπης στο “Bring You My Love”, η ωδή στην αφοσίωση που λέγεται “Send His Love To Me”, συνοδευόμενα με μια Gibson Firebird VII που τους προσέδιδε την απαραίτητη ηλεκτρική βαρύτητα, διαμορφώνουν τις πρώτες εικόνες στην αρχή. Η ηχώ των φωνητικών του “When Under Ether” βγαλμένη από την παραζάλη του μυαλού και των ενστίκτων, μαζί με την αυστηρότητα του μετρονόμου στο “The Devil”, καθοδηγούν τα δάχτυλα στο πιάνο στην εικονογράφηση όλων αυτών, εκεί που η ενσωματωμένη α-λα-Dylan φυσαρμόνικα στο “White Chalk” ταξιδεύει τις αισθήσεις μακριά. Από την άσβεστη ελπίδα της “Angelene”, στην αναζήτηση του “My Beautiful Leah” (με τη μετάβαση του απαραίτητου drum machine) δονίζοντας τόσο πολύ την ατμόσφαιρα - τόσο, ώστε να καθιστά το “Machine Gun” των Portishead αναιμικό. Οι εκπλήξεις που ακούν στα “Nina In Ecstasy” (b-side στο single “Wind”) και “Electric Light”, τιμούν και με το παραπάνω την πιο «εσωστρεφή» μουσική πλευρά της (Is This Desire?), ενώ το μίσος που ξεχειλίζει από τη συγκλονιστική ερμηνεία του “Snake” - όπου οι λέξεις εκτοξεύονται η μία μετά την άλλη - διαδέχεται η απογοήτευση του “Shame”. Απογοήτευση που έπεται το μίσος, είναι άραγε τυχαίο;;
Το ενορχηστρωμένο σκηνοθέτημα, εκεί που θαρρείς πως έχεις χορτάσει από εικόνες-τροφή για ανάμνηση, επιστρατεύει κάτι ακόμα. Η autoharp, ναι! αυτό το περίεργο τριγωνάκι, προσδίδει στο “Down By The Water” μια εντελώς άλλη διάσταση, καθιστώντας το, αν όχι καλύτερο, σίγουρα διαφορετικό. Και εκεί που νομίζεις πως η κορύφωση της βραδιάς με τη θλίψη και το παράπονο του “The Dancer” έχει επιτευχθεί, έρχεται η απόγνωση και η ματαιοδοξία του “Rid Of Me” να μην αφήσει τίποτα όρθιο. Μόνο ο σεβασμός στη μεγαλοσύνη αυτού που βιώνεις την τελευταία ώρα συγκρατεί την ορμή που ξεχύνεται στο άκουσμα των στίχων
Yeah, you're not rid of me
I'll make you lick my injuries
I'm gonna twist your head off, see
Till you say don't you wish you never never met her
Don't you don't you wish you never never met her
Lick my legs I'm on fire
Lick my legs of desire
Τα υπόλοιπα κομμάτια που ακούστηκαν μαζί με το encore λειτούργησαν απλά ως πυροσβεστήρας, εγώ είχα μείνει ακόμα εκεί.
Η βραδιά της 30ης Ιουνίου θα μείνει στα συναυλιακά χρονικά σαν μια από τις καλύτερες των τελευταίων ετών. Είναι θαυμαστό το γεγονός το πώς κομμάτια που έχουν ξανακουστεί ζωντανά απέκτησαν μόνο με τη σκηνική παρουσία και το μέγεθος της PJ τέτοια υπόσταση, ώστε να γεμίζουν ασφυκτικά μια τόσο φαινομενικά άδεια σκηνή. Η θηλυκή εκδοχή του Nick Cave δεν χρειάζεται τέτοιες συγκρίσεις για να ξεχωρίσει. Άλλωστε πάλι αυτός θα αναγκαστεί να την καλέσει για να τον πλαισιώσει σε κάποιο από τα νέα του πονήματα. Αυτή μπορεί και να δεχτεί.
Setlist:
Bring You My Love
Send His Love To Me
When Under Ether
The Devil
White Chalk
Man-Size
Angelene
My Beautiful Leah
Nina in Ecstasy
Electric Light
Snake
Shame
Big Exit
Down By The Water
Grow
The Dancer
Rid Of Me
Mountain
Silence
Encore
C’mon Billy
The Piano
The Desperate Kingdom Of Love
Υ.Γ. Επειδή γερνάμε και ξεχνάμε, τυχόν αντιρρήσεις για το setlist απευθείας σε εμένα...
