Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος
Δεν υπάρχει περίπτωση ένα live των James να είναι άσχημο. Έχουν τόσα πολλά ωραία τραγούδια που θα έπρεπε να είναι καθυστερημένοι, όπως οι Devastations, για να τα γαμήσουν - όπως έκαναν οι τελευταίοι στο Primavera. Τέλος πάντων, πίσω στο Ejekt και στους James. Ο κόσμος ήταν πολύς, πρέπει όμως να ’ταν ο μισός από πέρσι. Λογικό. Μπορεί οι James να έβγαλαν ένα πολύ καλό δισκάκι, μπορεί στην Ελλάδα να είναι ένα από τα τρία στάνταρ συγκροτήματα που σου ζητάνε να παίξεις αν είσαι DJ (τα άλλα δύο είναι οι Cure και οι Depeche Mode), αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι, αν τους φέρνεις κάθε χρόνο, θα μαζεύουν το ίδιο κοινό.
Η συναυλία ξεκίνησε με το “Born Of Frustration”, με τον Booth να το τραγουδάει με το ωραίο του κλαψούρισμα και να ενθουσιάζει το - ήδη ενθουσιασμένο - κοινό. Στη συνέχεια - για σειρά μη με ρωτάτε - έπαιξε κάποια κομμάτια από το νέο album που τα έμπλεκε με παλιότερα. Το “Out To Get You” ήταν μια ιδιαίτερα συγκινητική στιγμή, τα νέα τους τραγούδια (“Upside”, “Waterfall” “Oh My Heart”, “Bubbles”) είναι όντως πολύ ωραία, feelgood και συναισθηματικά και στο live αναδεικνύονταν ακόμα περισσότερο. Ιδίως μάλιστα όταν εναλλάσσονταν με τα “She’s A Star”, “Say Something”, “Lose Control” (σε ακουστική εκτέλεση), “Tomorrow” και “Senorita”. Το κοινό διαρκώς τραγουδούσε και χόρευε, ο Tim Booth ήταν λίγο επαναλαμβανόμενος είναι η αλήθεια γιατί χόρευε με τον γνωστό τρόπο «είμαι-naturally-high», και τραγούδαγε τα κομμάτια ακριβώς με τον ίδιο τρόπο όπως πέρσι. Αν δηλαδή τους είχες δει και στο ΟΑΚΑ θα πίστευες ότι ίσως βλέπεις την ίδια συναυλία - με εξαίρεση τα νέα κομμάτια. Αφήστε που είχε πάλι το ίδιο ντύσιμο, άσπρη πουκαμίσα λες και γύρισε από τη Γκόα. Παρόλα αυτά, πολύ ωραίες εκτελέσεις, γεμάτες μουσικά και φορτισμένες συναισθηματικά, αν και καλοκουρδισμένες. Για το encore μας επεφύλασσαν τα “Getting Away With It”, “Hey Ma”, “Sometimes” και “Laid”. Και μόνο που σκέφτεσαι αυτά τα κομμάτια φτάνεις στο αρχικό συμπέρασμα. Ότι ένα live των James δεν μπορεί να μην είναι καλό. Όσο κι αν τους σνομπάρουν οι «ψαγμένοι» alternative θα λένε ψέματα αν πουν ότι δεν τους άρεσε το live. Να βαρέθηκαν επειδή τους έβλεπαν για πολλοστή φορά, πάω πάσο. Αλλά κι από την άλλη, κανείς δεν σε υποχρεώνει να πας σε μια συναυλία.
Φυσικά ξέχασα, όλοι πήγαν για τους Hercules And The Love Affair, που έβγαλαν γαμάτο δίσκο. Αλλά, αν στο live δεν είχαν αυτήν την μοντέλα/πόρνη/go-go dancer, δεν θα σου τραβούσαν την προσοχή και τόσο πολύ. Τελικά ίσως τη διαφορά την έκανε ο κύριος Hegarty, ίσως να ήταν και η ώρα που βγήκαν (κατά τις 8 παρά) και το φως, το οποίο ήταν ακόμα έντονο. Αν πάντως δεν τους προλάβατε δεν χάσατε και τίποτα. Μετά τους James είχα κουράγιο να δω και λίγο τους UNKLE οι οποίοι είχαν τέρμα ενέργεια και ηλεκτρισμό. Ώρες-ώρες νόμιζες πως ακούς τους BRMC ή κάποια full κιθαριστική μπάντα τέλος πάντων. Θυμάμαι σίγουρα ότι έπαιξαν το “Reign” το “Chemistry” και το “Burn My Shadow”. Αν σας άρεσε το War Stories μάλλον θα τους βρήκατε γαμάτους, όπως κι εγώ.
Δεν ξέρω, πάντως, για ποιο λόγο κουράζομαι στα ελληνικά φεστιβάλ. Όχι, δεν την έχω ακούσει με εκείνα του εξωτερικού, αλλά για κάποιο λόγο τον Μάιο στη Βαρκελώνη πήγαινα πάνω-κάτω από τη μια σκηνή στην άλλη και δεν κουραζόμουν. Εδώ κουράστηκα. Ίσως γιατί είχε μόνο ένα πεζούλι να κάθεσαι και λίγα γρασίδια. Οπότε, λόγω κούρασης, αποχώρησα χωρίς να δω τους Digitalism. Στο τραμ γινόταν της μουρλής από κόσμο που έφευγε. Επίσης, στο τραμ αποδείχτηκε το θεώρημα ότι πολλοί από όσους έρχονται σε ένα live των James:
α) είναι αυτοί που λέγαμε πριν, οι οποίοι σου ζητάνε να τους βάλεις το “Getting Away With It” ως DJ και αν δεν το βάλεις στραβώνουν και σου τη λένε.
β) τους έμαθαν με το “Getting Away With It” και, όταν τους πεις ότι αυτό που παίζεις είναι James, λένε μια χαζή δικαιολογία του στυλ «ναι, το ήξερα».
γ) είναι, τελικώς, αυτοί που αν βάλεις κάτι άλλο από James (εκτός από το “Getting Away With It”) δεν το αναγνωρίζουν καν. Επομένως, έχουμε και λέμε, ένα μέρος του κοινού τους είναι:
α) αγενές χωρίς λόγο (ναι, ναι, μιλάω για σας κύριοι, την ωραία παρέα στην πόρτα του τραμ που σας ρωτήσαμε για τις στάσεις και μας κοροϊδεύατε και για εσένα που πάτησες τη φίλη μου, της μάτωσες το πόδι και δεν ζήτησες ούτε συγνώμη).
β) με χιούμορ 15χρόνου το οποίο λέει τα πάντα για να τον ακούσουν οι γύρω του.
γ) με βασικές γνωστικές ελλείψεις. Ε, όχι ρε κούκλα μου «επόμενη στάση είναι ο Μπατής;» Ευτυχώς, πάντως, κατεβήκαμε σχετικά σύντομα και πήραμε αέρα. Μπατή…
ΥΓ. Τραγικός ο χρόνος αναμονής στο μέσα μπαρ στο Ejekt. 35 λεπτά και είχε 3 ή 4 ουρές.
