Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος
Δώδεκα χρόνια Linkin Park… Σου ακούγεται κάπως παράξενο να δεχτείς ότι υπάρχουν για τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα, ίσως επειδή η εικόνα που έχουμε στο μυαλό μας για το σεξτέτο από την Καλιφόρνια είναι της ταλαντούχας μπάντας που μάθαμε στο Γυμνάσιο, με τα μεγάλα hits που είναι ικανά να ξεσηκώσουν ολόκληρες αρένες από εφήβους. Αν και εδώ που τα λέμε, στο Terra Vibe το κοινό ήταν ελαφρώς ετερόκλητο ηλικιακά: είδαμε και τους 15χρονους τους οποίους συνόδευσαν οι γονείς μέχρι την είσοδο και τους ξεχασμένους 20’s-something nu metalers, που δεν είδαν στην Ελλάδα σχεδόν καμία από τις αγαπημένες μπάντες τους όταν έπρεπε, αλλά και τους υπόλοιπους ημι-fans των Linkin Park, οι οποίοι μπορεί να τους θεωρούν «πολύ εμπορικούς», αλλά ακόμα τραβάνε καψούρες με τους στίχους του “In The End”. Ας τα πάρουμε από την αρχή όμως…
Θα μπορούσε κανείς να βρει πολλούς λόγους για να θάψει τους Βρετανούς Blackout, που εμφανίστηκαν ως support act. Κάτι ότι παίζουν ένα soon-to-be νεκρό μουσικό είδος, κάτι ότι δυσκολεύεσαι να πάρεις στα σοβαρά τύπους με ντεκαπάζ μαλλί και φράντζες, κάτι ότι - παρ’ όλο που προσπάθησαν - δεν έβγαλαν και κάποια ιδιαίτερη δυναμική… Θα έχανα όμως έτσι όλη την ουσία μιας και, ως support, πέτυχαν σε μεγάλο βαθμό τον ρόλο τους, που ήταν φυσικά να ζεσταθεί ένα σημαντικό μέρος του κοινού πριν το main act. Μέσα σε περίπου 45 λεπτά τα Lost Prophets-meets-The Used κομμάτια τους (με αρκετό emo πιπέρι πάντως) ήταν αρκετά για να μας βάλουν στο κλίμα. Έπεσε και το δυνατό χειροκρότημα στο τέλος, οπότε αντικειμενικά προς το θετικό έγειρε η ζυγαριά.
Λίγο μετά τις 9μιση, το τεράστιο ασπρόμαυρο πανό πίσω από τη σκηνή φωτίζεται και το σχεδόν γεμάτο Terra Vibe, αρχίζει να δονείται, καθώς ένα-ένα τα μέλη των Linkin Park εμφανίζονται. Οι πρώτες νότες του “One Step Closer” ακούγονται και όλοι ουρλιάζουν εκστασιασμένοι. Ο Chester Bennington χοροπηδάει από τη μία άκρη της σκηνής στην άλλη, με ταχύτητα που τον έχανες από τα μάτια σου, ουρλιάζοντας «shut up,when I’m talking to you!», στο κοινό, το οποίο τους αποθέωνε. Μετά από μια τόσο δυναμική έναρξη, η συνέχεια κινήθηκε στο ίδιο ηλεκτρισμένο μοτίβο, με τον κόσμο να επιδίδεται σε moshing - μετά από προτροπή του ίδιου του Mike Shinoda! Tα κομμάτια εναλλάσσονται ανάμεσα σε πιο «ήρεμες» στιγμές, όπως το ορχηστικό “Wake”, το “Somewhere I Belong” και το “No More Sorrow”, για να έρθουν το “In The End”,το “Numb”, και το “Crawling”, για να ανεβάσουν πάλι το θερμόμετρο στα ύψη.
Ο Shinoda δηλώνει έκπληκτος από το φανατικό κοινό που έχει η μπάντα στην Ελλάδα και τοποθετεί μία ελληνική σημαία πάνω από την κονσόλα του, ενώ το πλήθος βρίσκεται μάλλον σε κατάσταση έκστασης. Οι Linkin Park έπαιξαν κομμάτια και από τα τρία albums που έχουν κυκλοφορήσει, χωρίς να σταθούν μόνο στο τελευταίο Minutes to Midnight. Ειδική μνεία πρέπει να γίνει στο ότι έπαιξαν και ένα κομμάτι που μάλλον μόνο οι πολύ σκληροπυρηνικοί fans θα γνωρίζαν: το “Reading My Eyes”, από το πρώτο τους demo το 1997, όταν ακόμα ονομάζονταν Xero. Ήταν μια πολύ ευχάριστη έκπληξη, η οποία μάλλον θα χαροποίησε ιδιαίτερα όσους τους παρακολουθούν όλα αυτά τα χρόνια - και πιστέψτε με, κρίνοντας από τη συναυλία, δεν είναι καθόλου λίγοι.
Ακόμα και αν οι ήρεμες μπαλάντες δεν είναι ακριβώς το στυλ τους και ίσως κάποια στιγμή μπορεί να κατάντησαν ελαφρώς μονότονοι, στο “Shadow Of The Day” ο Chester έδωσε πραγματικά μια μοναδική ερμηνεία. Το κλείσιμο ήρθε με το εκρηκτικό “Bleed It Out”, για να ανέβουν πάλι στη σκηνή μετά από λίγα λεπτά. Μια διαφορετική εκδοχή του “Pushing Me Away”, με τη συνοδεία του πιάνου και τη φωνή του Chester να αφήνει πίσω την «καφρίλα» για να δώσει θέση στο συναίσθημα. Ακολούθησε το “What I’ve Done”, που όλοι περίμεναν να ακούσουν και τέλος το “Faint”, αφήνοντας το κοινό, από τους νεότερους fans, μέχρι τους παλιότερους λάτρεις του nu metal, απόλυτα ευχαριστημένους. 
Μπορεί οι Linkin Park να μη φτιάχνουν μουσική για σοβαρούς ενήλικες μουσικόφιλους. Διόρθωση: δεν φτιάχνουν μουσική για σοβαροφανείς. Τα κομμάτια τους, η σκηνική παρουσία και το όλο vibe που κατάφεραν να δημιουργήσουν είναι ο λόγος για τον οποίον πάμε στα live, για να διασκεδάσουμε, να φωνάξουμε και να περάσουμε καλά. Και αυτό τον σκοπό τον πετύχανε στο μέγιστο βαθμό χθες βράδυ. Απέδειξαν πόσο «διψάει» το ελληνικό κοινό να βλέπει μεγάλα ονόματα, τη στιγμή που συμβαίνουν και όχι όταν έρθει πλέον η παρακμή. Πριν κάποια χρόνια, ένα live σαν το χθεσινό θα φάνταζε άπιαστο όνειρο. Εφόσον είμαστε πλέον στο επίπεδο να φιλοξενούμε τέτοια ονόματα, είναι μεγάλη ευχή να ακολουθήσουν κι άλλα τέτοια live σαν το χθεσινό (όπως π.χ. και οι Nine Inch Nails - να ένα πολύ καλό όνομα για μελλοντικό live!). Μέσα λοιπόν στα πλαίσια της γενικότερης πίεσης προς τους διοργανωτές για την έλευση πιο φρέσκων ονομάτων στην χώρα μας, οι Linkin’ Park, με πολύ απλά λόγια, μέσα σε μιάμιση ώρα μας απέδειξαν για ποιο λόγο θεωρούνται ένα από τα πιο hot συγκροτήματα αυτή τη στιγμή παγκοσμίως. Με μία λέξη: Διασκέδαση!
Υ.Γ: Μετά το τέλος της συναυλίας, ακολούθησε το απόλυτο χάος στους χώρους στάθμευσης, με αποτέλεσμα οι περισσότεροι από μας να μείνουν κολλημένοι στην κίνηση για πάνω από μια ώρα. Καθώς η επόμενη ήταν εργάσιμη μέρα, ίσως θα έπρεπε οι διοργανωτές να είχαν σκεφτεί πώς θα διαχειρίζονταν τόσο πολύ κόσμο, με καλύτερη σηματοδότηση και καλύτερες οδηγίες για το που είναι το parking και πώς φεύγεις από αυτό…
