Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος
΄
Η φετινή Γιορτή Της Μουσικής άρχισε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο, αφού το μεγάλο όνομα της πρώτης μέρας στην κεντρική σκηνή - οι Βρετανοί Long Range του Phil Hartnoll - αποδείχτηκαν και η μεγαλύτερη έκπληξη του φετινού φεστιβάλ, μετατρέποντας την Πλατεία Κοτζιά σε υπαίθριο club και ξεσηκώνοντας τους πάντες με τη δυναμική τους electronica. Ας πάρουμε όμως τα πράγματα με μια σειρά... Και πριν από όλα, ένα μεγάλο μπράβο σε όλους όσους έτρεξαν για τη φετινή διοργάνωση, αφού έγινε πολύ καλή και συντονισμένη δουλειά και τις τρεις μέρες της γιορτής, όπως μπορέσαμε να διαπιστώσουμε με τα ίδια μας τα μάτια όσοι είχαμε πρόσβαση και στα backstage. Το μόνο θέμα που δημιουργήθηκε, ειδικά στην Κοτζιά όπου μαζεύτηκε και κάμποσος κόσμος, ήταν αυτό της τουαλέτας, αφού τις ανάγκες αυτές εξυπηρετούσε ουσιαστικά η μόνη καφετέρια της προσοχής (ειδικά οι γυναίκες ούτε που ζύγωναν στις χημικές τουαλέτες που είχαν στηθεί εξωτερικά).
Αν και κατέβαλλα μεγάλες προσπάθειες και παρόλο που οι συναυλίες της πρώτης μέρας άργησαν να ξεκινήσουν, το εργάσιμο της ημέρας με εμπόδισε να φτάσω στην Κοτζιά την ώρα που ήθελα. Με αποτέλεσμα, έτσι, να χάσω τους AM:PM και τους Chromatic Sequence και να εμφανιστώ όταν οι Woofer έπαιζαν το τελευταίο τους κομμάτι... Ας με συγχωρέσουν λοιπόν οι παραπάνω για το ότι δεν θα γράψω τίποτα για τις εμφανίσεις τους και θα αρχίσω κατευθείαν από τους A Dog Named Rodriguez, το νέο project δηλαδή του συνιδρυτή των Active Member DJ MCD-Δημήτρη Κρητικού (αποχώρησε μετά το Μεγάλο Κόλπο). Οι Α Dog Named Rodriguez παρουσίασαν υλικό βασισμένο στο καλό τους ντεμπούτο στη δισκογραφία Every Day Is A Brand New Day, νομίζω όμως ότι, συγκριτικά με το album τους, η live εμφάνισή τους υστέρησε σε δυναμική. Το πολυσυλλεκτικό της μουσικής τους, η εμπειρία του Κρητικού και οι φωνητικές δυνατότητες των δύο τραγουδιστριών τους δεν τους άφησαν, βέβαια, να εκπέσουν στο βαρετό. Οπωσδήποτε όμως ήταν κατώτεροι του αναμενόμενου, ενώ είχαν και κάποια προβλήματα με τον ήχο τους.
Σκυτάλη στους Stiletto Scag, οι οποίοι παρουσίασαν ένα δυνατό σε ένταση live με post ήχο αλλά και πολλές alternative rock εμμονές. Την εμφάνιση βέβαια έκλεψε η τραγουδίστριά τους Ίλια και πολλοί ήταν όσοι στάθηκαν στη φωνητική της έκταση και το γενικότερο performance της (όπως και την εξωτερική της εμφάνιση). Προσωπικά πάντως βρήκα πως πρέπει να δουλέψει περισσότερο ως προς τον έλεγχο της ομολογουμένως καλής της φωνής, ώστε να τη χρησιμοποιεί με περισσότερο μέτρο, αλλά και περισσότερη εκφραστικότητα. Γενικότερα, οι Stiletto Scag ήταν εμφανώς μια μπάντα η οποία χρειάζεται ακόμα δουλειά. Το αντίθετο δηλαδή από την Etten που τους ακολούθησε, την πρώην δηλαδή τραγουδίστρια των Film, η οποία παρουσίασε επί σκηνής τα τραγούδια τα οποία δουλεύει αυτή την περίοδο με τον Μιχάλη Δ και τον Coti K - τόσο για τον προσωπικό της δίσκο, όσο και για το επόμενο album του Μιχάλη Δ. Στην περίπτωση της Etten και των συνεργατών της, το ταλέντο και η απαιτούμενη εμπειρία ήταν δεδομένα πράγματα και όλα γενικά βρίσκονταν στη θέση τους. Αρκούσε επομένως το κέφι με το οποίο παρουσίασαν τη δουλειά τους, όπως και ορισμένες αρκετά ενδιαφέρουσες στιγμές από αυτή (δεν ήταν πάντως όλες για εκείνη την ώρα και για υπαίθριο χώρο), ώστε να «ζεσταθεί» η πλατεία ενόψει των Βρετανών guests.
Αλλά ακόμα και οι πιο ζεσταμένοι δεν ήταν έτοιμοι για αυτό που είχαν ετοιμάσει οι Long Range. Οι οποίοι βγήκαν με τσαμπουκά και μέχρι το τρίτο κομμάτι είχαν εντελώς κερδίσει την πλατεία, κάνοντας τους πάντες να χορεύουν ή έστω να λικνίζονται. Μια φορά ακίνητος δεν έμενες με τα ηλεκτρονικά βολτ με τα οποία μας «χτύπαγαν» ανελέητα οι δύο Long Range, προμοτάροντας το ντεμπούτο album τους Madness And Me. Ιδιαίτερη δε αναφορά χρήζουν και τα συχνά εντυπωσιακά τους visuals στο φόντο της σκηνής, τα οποία και ταιριαστά με τη διάθεση της μουσικής τους ήταν και χάζευες να τα βλέπεις και ανεξάρτητα από αυτήν. Οι δυο τους δε δεν άφηναν στιγμή το ακροατήριο να «πέσει», δείχνοντας ότι και στον τομέα της επικοινωνίας μια χαρά τα πήγαιναν.
Κάπως έτσι ολοκληρώθηκε με τον καλύτερο τρόπο η πρώτη μέρα της Γιορτής Της Μουσικής. Και για μένα και τη Μαργαρίτα που είπαμε να κάτσουμε για καμιά μπύρα και μετά, είχε και μια αναπάντεχη συνέχεια, όταν συναντήσαμε τον Teofilo: ετών 45, από το Μπενίν της Δυτικής Αφρικής, λοστρόμος στο επάγγελμα, ζει στην Ελλάδα 6-7 χρόνια τώρα και καλλιεργεί το πάθος του για τη μουσική. Με μόνη συνοδεία την κιθάρα του και έναν πολύ προσωπικό τρόπο ερμηνείας, μας κράτησε συντροφιά στους δυο μας και σε μια μικρή παρεούλα που μαζεύτηκε γύρω του μέχρι το πρώτο φως της μέρας...
