Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος
Λίγο με το νέο επεισόδιο των hackers που συνεχίζουν τον χαβά τους, λίγο με τα επεισόδια στην Πλατεία Κουμουνδούρου εις βάρος του Sonik stand, κατάφερα πάλι να αργήσω να φτάσω στην Κοτζιά, χάνοντας τους Fundracar και τους Skanontropo. Ειδικά για τους τελευταίους, άκουσα πολύ καλά σχόλια, αλλά δυστυχώς δεν σχημάτισα προσωπική άποψη.
Οι πρώτοι έτσι που παρακολούθησα ήταν οι Waterpipes, οι οποίοι όμως νομίζω πως πέρασαν και δεν άγγιξαν. Κάτι λίγο-πολύ αναμενόμενο, καθώς η ευαίσθητη, χαμηλών τόνων - μα και συχνά μονότονη για να πω τη μαύρη αλήθεια - μουσική τους δεν προσφερόταν να ακουστεί σε μια πλατεία, όπου το φως της μέρας καλά κρατούσε. Τη συνταγή που χρειαζόταν για να ζεσταθούν οι παρευρισκόμενοι την είχαν οι Βρετανοί Mama’s Gun, η pop-funk των οποίων είχε την αιχμή μα και το κέφι που χρειαζόταν για να αρχίσει να τραβά τα βλέμματα προς τη σκηνή. Με τέτοια απόδοση, νομίζω πως κάμποσοι θα ενδιαφερθούν να τσεκάρουν το επερχόμενο ντεμπούτο της μπάντας, το οποίο διαβάζω πως είναι προγραμματισμένο να κυκλοφορήσει τον Σεπτέμβριο. Τα ελληνικά τους δε ήταν αρκετά καλά, με δεδομένο το άψε-σβήσε στο οποίο έμαθαν κάποιες απαραίτητες φράσεις - έστω και αν τα πρόφεραν τραβώντας χαρακτηριστικά το «σ», όπως συνηθίζει η δασκάλα τους!!! (τα καλά του backstage access, βλέπετε...).
Τους Mama’s Gun ακολούθησαν οι δικοί μας Expert Medicine. Οι οποίοι, αν και πλέον δεν έχουν στη διάθεσή τους τα φωνητικά της «δικής μας» Τζένης Καπάδαη, πέτυχαν να πείσουν και τους πιο δύσπιστους ότι μπορούν να σταθούν μια χαρά και δίχως την ύπαρξη φωνητικών, παίζοντας με νεύρο, ένταση και παλμό, εισπράττοντας ουκ ολίγα χειροκροτήματα. Προετοίμασαν έτσι με τον καλύτερο δυνατό τρόπο το έδαφος για τη θύελλα που ακούει στο όνομα Cast-A-Blast Soundsystem - τη μουσική δηλαδή κολεκτίβα της εταιρείας Cast-A-Blast την οποία απαρτίζουν η Sugahspank, ο BNC, ο DJ Palov και ο Blend. Οι τελευταίοι έδωσαν ένα performance υποδειγματικό από κάθε άποψη, είτε για ήχο μιλήσουμε, είτε για σκηνική παρουσία, είτε για ρεπερτόριο. Θαυμάσια hip-hop μέρη, τρομερή ως συνήθως η Γεωργία-Sugahspank στα φωνητικά και επιλογές οι οποίες έκαναν το πολυπληθές πλέον κοινό (η μεγαλύτερη συγκέντρωση του τριημέρου) να το ρίξει στον χορό, χαρακτήρισαν το live set τους.
Το θέμα είναι ότι οι Cirkus, αν και υποτίθεται το μεγάλο όνομα της βραδιάς λόγω της παρουσίας της Neneh Cherry σε αυτούς, όχι μόνο δεν κολλάγανε να βγούνε μετά τους Cast-A-Blast Soundsystem (λόγω του κυρίως downtempo ήχου τους), αλλά δεν στάθηκαν και στο ύψος των προσδοκιών, καταστρέφοντας για πολλούς όλη τη διάθεση την οποία έχτισε η παρέα της Sugahspank. Η μουσική των Cirkus είναι μουσική στατική και επίπεδη, η οποία χάνει ακόμα περισσότερο παρουσιαζόμενη live, παρά την παρουσία σε αυτούς μιας φωνής όπως η Neneh Cherry, που ακόμα διατηρεί τις δυνατότητές της. Το γεγονός δε ότι προσπάθησαν να ανεβάσουν την εμφανώς πεσμένη διάθεση του πλήθους καταφεύγοντας στη φτηνή πολιτικολογία και τον «εύκολο», λαϊκίστικο αντιαμερικανισμό, αμαύρωσε ακόμα περισσότερο τις εντυπώσεις. Και δεν το λέω για το ίδιο το μήνυμα - αλλά για τον τρόπο που η Cherry κυρίως διάλεξε για να το μεταδώσει. Δεν είναι διόλου τυχαίο ότι ελάχιστοι στο κοινό τσίμπησαν, παρότι ξέρουν και οι πέτρες ακόμα πως ζούμε σε μια χώρα όπου μια φράση όπως το «γαμιέται ο George Bush» θα έκανε πολλούς να ξεσπάσουν σε ηχηρές επευφημίες...
