Φωτογραφίες: Olga K.
Όταν βλέπεις ροκάδες μπαμπάδες να ανεβαίνουν τον Λυκαβηττό χέρι-χέρι με τα παιδιά τους, μαμάδες να σπρώχνουν στο λόφο το καροτσάκι με τα μωρά τους και ιδρωμένους πενηντάρηδες να προσπαθούν να κόψουν δρόμο από τα χωματοδρομάκια, ξέρεις ότι πρόκειται να παρακολουθήσεις μια πολύ ιδιαίτερη συναυλία. Πόσο μάλλον όταν εσύ ανηφορίζεις τον λόφο παρέα με τους ροκάδες γονείς σου.
Δεν υπάρχει τίποτε πιο απολαυστικό από μια συναυλία σαν και αυτή όπου ο κόσμος είναι συνειδητοποιημένος, ξέρει τι πάει να ακούσει και γιατί, βρίσκεται μπροστά σε μια πολύ καλή διοργάνωση και περνάει τη μουσική του παιδεία στη νεότερη γενιά. Γουστάρω να πηγαίνω σε συναυλίες όπου θα δω από τον γκριζομάλλη πενηντάρη που έσκασε μύτη με την οικογένειά του πιάνοντας μια τετράδα καθισμάτων στις κερκίδες, τον αμετανόητο σαραντάρη ροκά που πάρκαρε την καλογυαλισμένη του Harley πρώτη μούρη στην είσοδο, τον ψυλλιασμένο τριαντάρη με τα tattoo και το μωρό στην αγκαλιά, τον περίεργο εικοσάρη που έκλεψε λίγο χρόνο από την εξεταστική για να δει από κοντά το ίνδαλμά του και τον ιδρωμένο δεκαπεντάχρονο που προτίμησε τα βραχάκια πλάι στην καλή του και δυο-τρία καλοστριμμένα τσιγαράκια.
Ο λόγος ύπαρξης όλων αυτών των «φυλών» στον λόφο του Λυκαβηττού ήταν ο θρυλικός κιθαρίστας και συνιδρυτής των Dire Straits Mark Knopfler, ο οποίος επισκέφθηκε την Αθήνα στο τελείωμα της “Kill To Get Crimson” περιοδείας. Πλαισιωμένος από μια ομάδα ικανότατων μουσικών (ο καθένας εκ των οποίων έπαιζε τουλάχιστον δυο μουσικά όργανα), ο Σκωτσέζος με τα μαγικά δάχτυλα μας κέρασε μπόλικες γνώριμες μελωδίες, παλιές και καινούργιες. Αν και ο περισσότερος κόσμος φάνηκε να έχει έρθει για να ακούσει τον Knopfler των Dire Straits και όχι τον solo Knopfler, φάνηκε να απολαμβάνει τις πιο country και folk κατευθύνσεις τις οποίες ακολουθεί τα τελευταία χρόνια στη σόλο καριέρα του (“Hill Farmers Blues”, “Marbletown”, “ Daddy's Gone to Knoxville” κλπ.).
Οι χαρισματικοί μουσικοί του - και ιδιαίτερα ο φοβερός και τρομερός John McCusker - έδωσαν μια πιο πολυμουσική διάσταση ακόμα και στα παλιότερα κομμάτια των Dire Straits (βλέπε το πιάνο intro στο “Romeo and Juliet” και την ιρλανδική φλογέρα και τα βιολιά στο “Telegraph Road”), δίνοντας λιγότερη έμφαση στα γνωστά κιθαριστικά σόλο του Knopfler - με εξαιρέσεις τα “Sultans of Swing”, “Telegraph Road” και “Sailing to Philadelphia” - και περισσότερη στη μουσική σύνθεση των οργάνων. Το επικό και μελαγχολικό “Telegraph Road” ήταν το highlight της βραδιάς και μια από εκείνες τις μοναδικές στιγμές που ο ήχος είναι πεντακάθαρος, τα φώτα συμπληρώνουν αρμονικά τη μουσική, το αεράκι στο λόφο σε φυσάει απαλά και οι κιθαριστικές μελωδίες σε «στέλνουν».
Για το encore μας άφησε τις πολύ γνώριμες μελωδίες των “Brothers In Arms”, “Our Shangri-La”, “So Far Away” και “Going Home”, πριν μας καληνυχτίσει εμφανώς εντυπωσιασμένος από τον ενθουσιασμό του κοινού. Μπορεί να μην είναι νέος και ωραίος, αλλά όταν αυτός ο άνθρωπος πιάνει την ηλεκτρική κιθάρα και αφήνει να ξεδιπλωθεί αυτή η χαρακτηριστική μελαγχολικά βραχνή φωνή, τότε το μόνο που μπορείς να κάνεις είναι να αφεθείς στη μαγεία της και να ευχαριστήσεις τον (insert your God here) για τη μοναδική του δημιουργία.
