Δεύτερη μέρα Synch και την τιμητική τους είχαν τo νέο μουσικό κίνημα του dubstep και η ανεξάρτητη σκηνή του Bristol. To Avopolis βρέθηκε στο Μπενάκη, ενώ οι φωτογράφοι του αποθανάτισαν τα τεκταινόμενα σε Yoga Bala & K-44…
Φωτογραφίες: Σπύρος Μητρόπουλος & Olga K.
Η χαμηλή προσέλευση τη ζεστή μέρα του τριημέρου στο αίθριο του Μουσείου Μπενάκη δεν πτόησε κανέναν από το να απολαύσει το νέο είδος του dubstep και μερικούς καλούς εκπροσώπους του από την ανεξάρτητη - και πάντα ανήσυχη - σκηνή του Bristol. Κοινώς, όποιος βρέθηκε το Σάββατο μετά τις 4 το απόγευμα (έως τις 11 περίπου) στον αίθριο χώρο τα έσπασε για τα καλά. Για μένα βέβαια η εμπειρία (έχω δει και έναν Mad Professor κάποτε live) δεν ήταν και κάτι συγκλονιστικό, ιδιαίτερα όταν σε τέτοια είδη μουσικής συναντώ κόσμο που νομίζω ότι έχει ξεμείνει από τις εποχές όταν το psychedelic trance και το Battery ήταν τα μόνιμα αντικείμενα συζήτησης στον χώρο της ηλεκτρονικής μουσικής στη χώρα μας. Κοινώς, χόρτασα από καμμένους - με αποκορύφωμα μια κοπέλα που φόραγε τα Reebok-The Pump (ναι, ναι εκείνες τις πρωτοποριακές αερόσολες που έβγαλε η Reebok το 1990 και φόραγε ο Ντομινίκ Ουίλκινς όταν έπαιζε στους Boston Celtics). Ωστόσο, τα dub tunes που έπαιζαν, σε συνδυασμό με κάποια πιο techno περάσματα μου έφτιαξαν αρκετά το απόγευμα…
Την αρχή έκαναν τα sets των Peverelist και Headhunter. Σκοτεινές μελωδίες συνοδευμένες από μερικές σκληρές μπασογραμμές ενάλλασσαν το techno με τη μουσική που ο Burial και η τελευταία του δισκογραφική δουλειά έθεσαν στη πρωτοπορία της προσοχής του παγκόσμιου κοινού. Το set του Γερμανού Moritz Von Oswald, του θρυλικού Μaurizio της βερολινέζικης σκηνής του techno (τότε που οι μουσικές παίζαν σαν ηλεκτρικά πριόνια της STIHL και το MDMA σε βοηθούσε για απίστευτα τριπαρίσματα), ήταν αυτό το οποίο βρήκα ως το πλέον ενδιαφέρον. Μουσικές επιλογές από τη σειρά “M” με τα 12ιντσα έκαναν τα περισσότερα κεφάλια να κουνιούνται ρυθμικά. Επιλογές που κυμαίνονταν από παραδοσιακή skinhead reggae των Mods, σε dub, dubstep και σκοτεινά σύνθια, συνέθεσαν το απόλυτο σκηνικό «μπάφος, ράστα, ούζο σε χαρτοσακούλα». Ενώ δυο-τρεις πιο hard techno επιλογές άναψαν για γερά τα αίματα… Toν καραγούσταρα τον τυπά, γιατί σχεδόν κάθε του κομμάτι είχε ρυθμικά Jamaican φωνητικά και down tempo διάθεση.
Τη βραδυά έκλεισε ο DJ Pinch σε ένα back-2-back set με techno, progressive και dubstep. Να τονίσω ότι ο χώρος και το design του αιθρίου είναι ιδανικά για live ανοικτού χώρου και πως η Nike, κατά τη γνώμη μου, έβγαζε καλύτερες αερόσολες από τη Reebok…(εντάξει πλάκα κάνω!). Όσοι βρέθηκαν το Σάββατο στο Μουσείο Μπενάκη σίγουρα απόλαυσαν μια πολύ ενδιαφέρουσα μέρα του Synch Festival, με ονόματα που πριν από λίγο καιρό κανείς δεν θα πίστευε πως θα απολάμβανε ζωντανά στην Αθήνα… 
