Φωτογραφίες: Olga K.
Λίγο headbanging ακόμα σας παρακαλώ!!! Στη συσκευασία του περασμένου Σαββατόβραδου... Που με έμαθε τα εξής πράγματα... Πρώτον, ότι ο κόσμος το ’χε φοβερό απωθημένο να δει τους Δεινόσαυρους, οι οποίοι δεν είχαν πατήσει τόσα χρόνια στη χώρα μας. Δεύτερον, ότι ψάχνει με το δίκιο του ευκαιρίες να εκτονωθεί και κάπως έτσι δημιούργησε μια τέτοια δυναμική ατμόσφαιρα, που μόνο ένας μονόχνοτος θα μπορούσε να αγνοήσει. Και τρίτον, ότι διαψεύστηκαν παταγωδώς όσοι προφήτευαν ότι δεν θα σταυρώσουν άνθρωπο οι Dinosaur Jr. λόγω της καυτής συναυλιακής μέρας...
Έφτασα στο Polis Theatre την ώρα που ετοιμάζονταν να ανέβουν στη σκηνή οι Absent Mindead. Ωραίος συναυλιακός χώρος, αμφιθεατρικά διαμορφωμένος και αρκετά μεγάλος ώστε να μην προκαλείται φοβερός συνωστισμός, το Polis είχε αρχίσει να μαζεύει κόσμο όταν εμφανίστηκαν οι Absent Mindead, ιδανική θεωρώ επιλογή για το ξεκίνημα του συγκεκριμένου live. Έχουν μπόλικα εφόδια για να πάνε μπροστά και πάνω απ’ όλα μια διάχυτη δυναμική και διάθεση για εξέλιξη και υπέρβαση. Η εμφάνισή τους, μάρτυρας των παραπάνω, εμπεριείχε φοβερή σκηνική δύναμη και εκφραστικότητα, απόλυτα εναρμονισμένη με τον πυρετικό τους ήχο που προσωποποιεί την παράνοια. Σε κάτι τέτοιες περιστάσεις, όπου η στάση του κόσμου απέναντι στα support συγκροτήματα είναι αν όχι «δεν βλέπω την ώρα να ξεκουμπιστείς», τουλάχιστον χλιαρή, αιχμαλώτισαν το ενδιαφέρον και κέρδισαν σαφέστατα τις εντυπώσεις, παίζοντας 6-7 κομμάτια πριν παραδώσουν τη σκυτάλη στους πρωταγωνιστές της βραδιάς.
Με το που πάτησαν το πόδι τους στη σκηνή οι Dinosaur Jr. προκάλεσαν τον απόλυτο πανζουρλισμό, που φυσικά θα κορυφωνόταν με το άκουσμα του εναρκτήριου “Just Like Heaven”. Και από κει και μετά νομίζω πως όλοι και όλα πέρασαν σε άλλη διάσταση. Το να περιγράψει κανείς το stage diving και τις υπόλοιπες εκφάνσεις του ξεσαλώματος των πρώτων σειρών μάλλον είναι λίγο, καθώς όλοι είχαν παραδοθεί σ΄ ένα παραλήρημα το οποίο εξακολουθούσε χωρίς σταματημό, καθώς το ένα τραγούδι διαδεχόταν το άλλο, με τους πάντες να έχουν ξεφύγει από τα επίγεια. Μάρτυρες και δημιουργοί αυτού του τρελού σκηνικού οι τρεις θρυλικές μουσικές μορφές που βρίσκονταν μπροστά μας: o Mascis, που βρισκόταν στην απόλυτη νιρβάνα (ή απάθεια), ο Barlow, αρκετά επικοινωνιακός και φανερά εντυπωσιασμένος από το κέφι του κοινού, και o Murph, ο οποίος πάλευε σε όλη τη διάρκεια του live να λύσει ένα πρόβλημα που ταλάνιζε τα drums του. Και μας προσέφεραν ένα setlist με όλα τα κλασικά τους κομμάτια: “The Lung”, “The Wagon”, “Almost Ready”, “Out There” και φυσικά “Little Fury Things”, “Feel The Pain” και το ανεπανάληπτο “Freak Scene” - που άνοιξε και το encore τους - κάνοντας φυσικά και τα απαραίτητα περάσματα από το πρόσφατο album τους Beyond.
Το live κράτησε σχετικά λίγο για τα χρόνια που περίμεναν πολλοί να τους δουν, κάτι παραπάνω από μια ώρα. Aλλά οι στιγμές που βιώθηκαν ήταν πραγματικά βγαλμένες από άλλες εποχές. Άνθρωποι γεμάτοι τρέλα και αυθορμητισμό, πάσης ηλικίας και μηδαμινής σοβαροφάνειας, μετατράπηκαν σε 15χρονους εφήβους δημιουργώντας ένα εκρηκτικό κλίμα και καυτή, ενθουσιώδη ατμόσφαιρα. Γαλήνιοι και ήρεμοι οι Dinosaur Jr., κουβαλώντας πάμπολλες μουσικές και μη περιπέτειες στις πλάτες τους, αφηνιασμένοι εμείς οι υπόλοιποι. Προσκυνήσαμε τη δεξιοτεχνία του Mascis, ο οποίος μας χάρισε κάμποσα συγκινητικά σολάκια, την ήρεμη αλλά απίστευτα μαγνητική δύναμη του Barlow, τις στέρεες βάσεις της μπάντας στο πρόσωπο του Murph. Και διαλέξαμε να περάσουμε αυτή τη βραδιά, με τον πιο σωστό τρόπο όχι νοσταλγώντας και κολλώντας στο παρελθόν,αλλά με μια απίστευτη διάθεση και ξεγνοιασιά που σπάνια συναντά κανείς σε συναυλίες. Πάντα τέτοια λοιπόν και εύχομαι σύντομα να μας χτυπήσουν την πόρτα και να ξαναβάλουν φωτιά στις πυριτιδαποθήκες μας...
