Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
Αν και Τετάρτη, καθημερινή και δύσκολη μέρα για τους εργαζόμενους, ανηφορίσαμε στο θέατρο Πέτρας για να ακούσουμε παλιούς και νέους «φίλους» που μας ήρθαν από τη Γαλλία. Δεν λέω Γάλλους, γιατί η Όλγα Κουκλάκη, παρά τη σπαστή προφορά και το ότι μοιράζει τη ζωή της μεταξύ Αθήνας και Παρισιού, είναι Ελληνίδα βέβαια - και μάλιστα μια σπάνια Ελληνίδα καλλιτέχνης. Βαρύς ο χαρακτηρισμός, αλλά η αλήθεια είναι ότι δεν κατακτά κάθε μέρα μια νεαρή Ελληνίδα που ασχολείται με την electronica πρόσβαση στην F Communication και επίσης δεν είναι εύκολο να συνεργαστείς με τον Marc Collin των Nouvelle Vague. Όπως θα καταλάβατε δηλαδή όσοι δεν το γνωρίζατε ήδη, το support της Κουκλάκη στο θέατρο Πέτρας δεν ήταν καθόλου τυχαίο γεγονός.
Οι διοργανωτές της συναυλίας είχαν δώσει ως ώρα έναρξης τις 20.30 μ.μ. ποντάροντας προφανώς στην κλασική ελληνική καθυστέρηση. Στις 21.15 μ.μ. που φτάσαμε, τα πράγματα ήταν ακόμα σε φάση αναγνώρισης. Λίγος κόσμος μόνο στις κεντρικές καλές κερκίδες. Η αλήθεια βέβαια είναι ότι, παρόλο που όσο πέρναγε η ώρα ο κόσμος αυξανόταν, το θέατρο καθόλη τη διάρκεια της βραδιάς δεν γέμισε. Δεν ξέρω αν φταίει ο καιρός, που δρόσισε πάλι ελαφρώς οπότε δεν είναι ακόμα ο κόσμος σε συναυλιακό mood, ή αν πέρασε πια το hype των Nouvelle Vague, γεγονός πάντως είναι ότι αυτή τη φορά δεν είχαμε sold out. H Κουκλάκη βγήκε στις 21.30 μ.μ. αλλά παρόλο που το κοινό ήταν λιγοστό το χειροκρότημα πρέπει να τη ζέστανε - και ομολογώ ότι η ίδια στάθηκε πολύ καλά παίζοντας με τα μπλιμπλίκια της για 45 λεπτά περίπου. Έπαιξε κομμάτια από τον δίσκο της Getalife σε συμπαραγωγή με τον Μarc Collin. Πολύ ατμοσφαιρική η μουσική της, χαρισματική θα έλεγα η ίδια, επιβάλλει το στίγμα της και πάνω στη σκηνή. Πολύ μου άρεσε το “Pick Up Your Pieces” και ένα κομμάτι που δεν μας είπε τον τίτλο του αλλά το έχει γράψει για μια παραλία η οποία δεν υπάρχει πια, στην Άφισσο του Πηλίου - αλλά και μια πολύ ωραία εκτέλεση στο “Isolation” των Joy Division. Έκλεισε δε με ένα instrumental κομμάτι για πιάνο και μπάσο, αφήνοντάς μας τις καλύτερες εντυπώσεις και με την προσμονή για να την ξαναδούμε σύντομα.
Μετά από ένα τέταρτο αναμονής οι Γαλλιδούλες ανέβηκαν για να «αλώσουν» τη σκηνή! Το κούνημα και το σκέρτσο δεν περιγράφονται..! Οι Γαλλιδούλες να τονίσουμε ότι, για μια ακόμα φορά, είναι νέο αίμα. Η Marianne Elise και η Νadeah ντεμπουτάρανε για τις ανάγκες της περιοδείας. Ομολογουμένως και οι δύο πολύ καλές performers, με την ολοκληρωμένη έννοια του όρου. Κάποιους που δεν τις είχαν ξαναδεί ίσως τους ξένισε το στυλάκι, όμως, όπως και να ΄χει, οι Marc Collin και Οlivier Libeaux και με αυτή την πρωταρχική επιλογή τους να μην αφήσουν όρθιο τίποτα από τo post punk και το new wave όπως τα ξέραμε, δεν έχουν επιλέξει τον κλασικό δρόμο. Μας χάρισαν 1 ώρα κι ένα τέταρτο με τις απολαυστικές και συνάμα λιτές bossa nova διασκευές τους σε τραγούδια-μύθους τα οποία έχουμε λατρέψει, όπως τα “Ever Fallen In Love” των Βuzzcocks, “I Just Can΄t Get Enough” των Depeche Mode, “Dance With Me” των Lords Of The New Church, “Sweet Dreams” των Eurythmics και στο “Bella Lugozzi΄s Dead” των Bauhaus. Φοβερή ερμηνεία από την Νadeah, πραγματικά φοβερή.
Η βραδιά έκλεισε με το αγαπημένο μου “Love Will Tear Us Apart” των Joy Division. Και τον κόσμο να αποχωρεί ευχαριστημένος θα έλεγα, κυρίως λόγω του «χαλαρού» και καλοδιάθετου χαρακτήρα της βραδιάς.
