Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
΄ 
Η εμφάνιση των Hooverphonic στο Fuzz δίκαια καταχειροκροτήθηκε από τους κάμποσους παρευρισκόμενους εκεί φίλους τους και δίκαια έληξε με δύο encore. Γιατί οι τόσο αγαπητοί στο ελληνικό κοινό Βέλγοι ήταν απλώς άψογοι καθ’ όλη τη διάρκεια της βραδιάς, όντας επικοινωνιακοί και παίζοντας με κέφι και με μια κομψότητα εφάμιλλη της όμορφης pop μουσικής τους.
Ας ξεκινήσουμε όμως από τους Rosebleed, οι οποίοι άνοιξαν τη συναυλία και βρίσκονται σε μια σημαντική φάση της καριέρας τους, αφού το πρώτο τους EP είναι πια προ των πυλών. Τους έχω απολαύσει κάμποσες φορές στα Schoolwave Sundays τους Rosebleed και στη σκηνή του Fuzz τους είδα στα καλύτερά τους: παθιασμένες ερμηνείες, εκρηκτικές κιθάρες, θαυμάσια drums και πλήκτρα. Μία μόνο ένσταση έχω: είναι κατανοητό ότι ως νέο συγκρότημα έχει τα ιδανικά του και τα κολλήματά του και το να κατέχουν οι Radiohead μια τέτοια θέση στον κόσμο τους μόνο αρνητικό δεν είναι (και ας έχουν κατά τη γνώμη μου οι τελευταίοι ξεφτίσει εδώ και χρόνια τώρα). Ένιωσα όμως πως, αντί να υποχωρεί η σκιά των Radiohead όσο οι Rosebleed προχωρούν, έχει γίνει ακόμα πιο βαριά. Θα έχουμε πάντως κι άλλες ευκαιρίες να δούμε τους Rosebleed live προσεχώς, οπότε τα συμπεράσματα μπορούν να περιμένουν.
 Λίγο αφού έφυγαν οι Rosebleed από τη σκηνή έκαναν την εμφάνισή τους οι Hooverphonic, Εγγλέζοι στο ραντεβού τους με το κοινό, το οποίο τους υποδέχτηκε θερμά - πολύ δε θερμά όταν βγήκε και η αισθησιακή Geike Arnaert. Το κύριο μέρος της εμφάνισής τους περιείχε τις αναμενόμενες δόσεις από το τελευταίο τους album The President Of The LSD Golf Club μαζί με επιλογές από τις παλιότερες δουλειές τους και κύλησε ομαλότατα: οι Hooverphonic φανερά το ευχαριστιόνταν που ξαναπαίζανε στην Αθήνα, ο κόσμος στο Fuzz φανερά επίσης χαιρόταν που τους ξανάβλεπε. Όπως καταλαβαίνετε, όταν υπάρχει η χημεία και υπάρχουν και τα τραγούδια, τίποτα δεν μπορεί να πάει στραβά... Από το κύριο μέρος ξεχώρισα ιδιαίτερα μια κινηματογραφική στο στήσιμο και την απόδοσή της εκτέλεση του “50 Watts”, καθώς και το “Gentle Storm” - και τα δύο από την τελευταία δουλειά της παρέας του Alex Callier. Όλα όμως τα σπουδαία εκτυλίχθηκαν, τελικά, στα δύο encore. Εκεί παίχτηκε το “Mad About You” που τόσο περιμέναμε όλοι, εκεί και το προσωπικό αγαπημένο “Vinegar & Salt”, εκεί, τέλος, και μια παράξενη εκτέλεση του “Sometimes”, που ξεκινούσε ακουστικά, ενσωματώνοντας μάλιστα και τη μελωδία του “Imagine”, για να τελειώσει σε ένα φινάλε-δυναμίτη. Ακόμα δε πιο δυναμικό και αναπάντεχο αποδείχθηκε το δεύτερο encore, όπου ο Callier μας σέρβιρε μια δόση καθαρής ψυχεδέλειας, κάνοντάς μας για λίγο να αισθανθούμε, όπως πολύ σωστά το έθεσε η Τζένη, λες και είχαμε βρεθεί στην Πομπηία παρέα με τους Pink Floyd... Διαβάστε Ακόμα
Κυριακή βράδυ στο κέντρο της πόλης, μια χούφτα μουσικοί ένωσαν δυνάμεις επί σκηνής, για τη δεύτερη ημέρα του Meet...
Σχεδόν spiritual εμπειρία (για όσους πιστούς αποδέχτηκαν το κάλεσμα) ήταν η δεύτερη εμφάνιση των...
Ένας χιονάνθρωπος, ένας Bίκινγκ, ένας μάγος, ένας πιγκουίνος και ένα απίθανο opening act μπαίνουν...
Featured
Έστω και για λίγο, σ’ εκείνο το χριστουγεννιάτικο τηλεοπτικό σόου του ‘68, ο Elvis είχε ροκάρει...
Thank Jesus for “The Wall of Sound”. O Phil Spector και τα Κορίτσια του σ’ ένα χριστουγεννιάτικο album ποπ πεμπτουσίας. Του...
Ξεχνάμε την Mariah Carey και τον Frank Sinatra και αναζητούμε το soundtrack των φετινών εορτών στα ράφια...
|
