Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου
Ποιό είναι αυτό το κοινό που έρχεται να δει συγκρότημα με πέντε album σε τριαντατρία χρόνια; Ίσως να πρόκειται για ένα κοινό «κολλημένο» στα παλιά, όπως λένε μερικοί, ίσως να πρόκειται για κάποιους που απλά αγάπησαν τη μουσική των Pavlov’s Dog, μεγάλωσαν με τα τραγούδια και επιθυμούν να τα δουν να ζωντανεύουν επί σκηνής.
Η υπομονή μας δοκιμάστηκε με τους «special guests», οι οποίοι δεν εμφανίστηκαν, με αποτέλεσμα να περιμένουμε δυό ώρες μέχρι να βγουν οι Pavlov's Dog. Και φάνηκε αμέσως η διαφορά με την προηγούμενη εμφάνισή τους στην Αθήνα, καθώς αποτελούν παρελθόν οι μακρυσκελείς μονόλογοι ανάμεσα στα τραγούδια, οι οποίοι τους κόστισαν φέτος ένα μέρος από το κοινό τους. Με πιο συμμαζεμένη σκηνική παρουσία και χωρίς πολλές υπερβολές οι εναπομείναντες Pavlov's Dog, David Surkamp και Mike Safron, με τη βοήθεια του σογιού του Surkamp (γυναίκα και κόρη στα φωνητικά, ο αδελφός του στο ακροατήριο, ο μπασίστας νονός της κόρης, ναι, ναι, μας τα ’πε όλα!), μας παρέδωσαν μια χούφτα τραγούδια που αγαπήσαμε, με πάθος, ένταση και δεξιοτεχνία.
 Έπαιξαν σχεδόν ολόκληρα τα albums με τα οποία τους γνωρίσαμε, το Pampered Menial και το At The Sound Of The Bell, μας υπενθύμισαν ότι μόνο η σχέση τους με τις μεγάλες εταιρείες διακόπηκε γύρω στο 1976 - και όχι η σχέση τους με τη μουσική - παραδίνοντας στην κρίση του κοινού τραγούδια όπως τα “Looking For My Shadow”, “I Don’t Do So Good Without You”, “Love That Keeps On Loving”, “Wrong”, “Breaking Ice” και “Some Day Soon” από τα «τελευταία» albums τους. Τραγούδια τα οποία δεν διαφέρουν σε ύφος από τις γνωστές δουλειές τους, μόνο για να αποδείξουν ότι η δημιουργικότητά τους δεν έσβησε τριάντα χρόνια πριν.
|
