Για να θέσουμε τα πράγματά στην πραγματική τους διάσταση, όσοι δεν παρευρέθησαν στο Motel την Κυριακή το βράδυ απλά έχασαν έναν από τους κορυφαίους MCs αυτή τη στιγμή στον κόσμο. Με έναν από τους καλύτερους δίσκους της περσινής χρονιάς για όλο το μουσικό φάσμα - και όχι μόνο για το hip hop - επιτέλους είχαμε την ευκαιρία να δούμε έναν καλλιτέχνη στο δημιουργικό peak του και όχι όταν θα αποτελεί κάποιον ήρωα του παρελθόντος. Ένα μεγάλο μπράβο λοιπόν για αυτό στην Noiz Productions που είναι μία σταθερά ποιότητας στις hip hop συναυλίες και μας έχει προσφέρει κάποιες αξέχαστες βραδιές κατά καιρούς.
Ο κόσμος στην αρχή ήταν λίγος, κάτι που σημαίνει πως δεν είχε την ευκαιρία να ακούσει το απολαυστικό set του Sparky T και, για μερικούς, να δει και το opening act της συναυλίας. Το όνομα αυτού, Icon the Mic King. Ομολογώ πως δεν τον είχα δει την προηγούμενη φορά που είχε εμφανιστεί στην Αθήνα, αλλά με εξέπληξε ευχάριστα με την παρουσία του. Ένας MC με θετική ενέργεια, μακριά από «gangsta» καραγκιοζιλίκια και με αστείρευτη διάθεση για κέφι και χορό, την οποία κατάφερε να περάσει και στο κοινό, διεκδικώντας και αυτός ένα σημαντικό μέρος της επιτυχίας της βραδιάς. Highlight της εμφάνισής του, φυσικά, το freestyle που έκανε με δεμένα τα μάτια και ενώ αυτοσχεδίαζε με αντικείμενα τα οποία του φέρνανε άτομα του κοινού, στα πρότυπα του Supernatural.
Η ώρα όμως είχε πάει 12 και ενώ είχε μαζευτεί αρκετός κόσμος στο μεταξύ έκανε την εμφάνισή του και ο κυρίως πρωταγωνιστής της βραδιάς, ο Pharoahe Monch. Συνοδευόμενος από δύο soul τραγουδιστές, έναν άντρα και μία γυναίκα, αλλά και τον DJ του, που δεν είναι άλλος από τον Boogie Blind των X-Cutioners, το σκηνικό ήταν έτοιμο. Με τη μαζική πλειοψηφία των κομματιών να προέρχονται από το τελευταίο του album, Desire, ο Monch κατέστησε εμφανές πως αυτή η εμφάνιση είχε ως κύριο σκοπό την περαιτέρω προώθηση της περσινής δουλειάς του. Αυτό φυσικά δεν νομίζω πως ενόχλησε κανέναν και σίγουρα όχι τον γράφοντα, καθώς το Desire είναι από τα καλύτερα δείγματα αληθινού hip hop της δεκαετίας που διανύουμε. Μέχρι και το bonus track της UK version του album έπαιξε ο κος Monch, το “Agent Orange”. Αυτό όμως δεν σημαίνει πως λείψανε τα παλιότερα κομμάτια του εντελώς, παρόλο που θα μπορούσαν να είναι σαφώς περισσότερα. Έκπληξη ήταν και το ότι διάλεξε να παίξει και το κομμάτι στο οποίο συνεργάστηκε με τον J Dilla στο album του τελευταίου, The Shining, το οποίο κατ’εμέ αποτέλεσε μία απο τις πολλές αξιοσημείωτες στιγμές της βραδιάς. Αφού ακούσαμε και το ομότιτλο κομμάτι του album του Desire και ενώ η βραδιά όδευε πρός το τέλος, όλοι στο κοινό ήξεραν τι θα επακολουθούσε για το κλείσιμο της συναυλίας. Με το που ακούγονται οι πρώτες νότες του “Simon Says” ακολουθεί ενθουσιασμός στους παρευρισκόμενους, με τα απαραίτητα mosh pits να λαμβάνουν χώρα και όλους τους υπόλοιπους να χορεύουν και να χοροπηδούν ασταμάτητα. Ήταν απλά το ιδανικό τελείωμα σε μία αξέχαστη βραδιά.
Κλείνοντας να αναφέρω πώς όσοι βιάστηκαν να φύγουν απο το χώρο της συναυλίας έχασαν ένα απολαυστικό mini battle ανάμεσα στον Sparky T και τον Boogie Blind, που ακολούθησε μετά το τέλος της εμφάνισης του Pharoahe Monch. Αλλά μετά απο μία τέτοια εμφάνιση νομίζω πως κανένας δεν θα ήταν δυνατόν να φύγει δυσαρεστημένος απο το Motel, το βράδυ της Κυριακής που μας πέρασε.
