Spiritualized + The Boy: Live In Agony and Ecstasy

Εν αρχή ην η αγωνία: θα παίξουν ΟΛΟ το Ladies And Gentlemen; Πόσο “Fucked Up Inside” θα αποδειχτούν επί σκηνής; Θα ακούσουμε το “Angel Sigh”, ένα κομμάτι που άρχισαν να ξαναπαίζουν εσχάτως και που έχει να ακουστεί συναυλιακά από το 1991; Πόσα κομμάτια από Spacemen 3 θα διαλέξουν για encore; Πες μου ότι θα κλείσουν με κανένα “Revolution” να μας πάρει ο διάολος και να μας σηκώσει!

Αν, πριν μια δεκαετία ακριβώς, οι Spiritualized ήταν η πιο φιλόδοξη μπάντα στη Γη, 3650 μέρες μετά, ο Jason Pierce δεν έχει παρόμοιες βλέψεις. Οι Spiritualized είναι πλέον μια ουσιαστική μπάντα, χωρίς φανφάρες και φιοριτούρες, με πυξίδα, προσανατολισμό και σαφείς αδυναμίες - με την καλή και την κακή έννοια: καλή, γιατί επιλέγουν να υπερτονίσουν το μουσικό τους ρεπερτόριο με γκοσπελιές, soul και λοιπά μαύρα ψυχεδελικά περάσματα (θυμίζοντας ελαφρά το πώς θα ακούγονταν οι Pink Floyd εποχής «Dark Side», αν υπήρχαν σήμερα), κακή γιατί οι συναισθηματικές εξάρσεις των τραγουδιών τους δεν συνοδεύονται πάντα από ηχητικές. Αντίθετα, όταν αποφασίζουν να βάλουν τον ενισχυτή στο 11, τότε είναι που αποκαλύπτεται το πραγματικά δονούμενο σύμπαν τους.

Στο τέλος ήρθε η έκσταση: “You Lie You Cheat”, “Sweet Talk With Angels”, “Sitting With Fire”, “Walking With Jesus”, “Shine A Light”, “Come Together”, “Take Me To The Other Side”, “I Think I 'm In Love”, “Lord Can You Hear Me Now?”, “Cheapster”, “Soul On Fire”, “Take Good Care Of It Now”, “Let It Flow” και μερικά ακόμη, που χάθηκαν ανάμεσα στα ντεκολτέ των δυο μαύρων big mamas στα δεύτερα φωνητικά και άφησαν δακτυλιές πάνω στα μαύρα γυαλιά του Jason. Παρέλειψαν να τραγουδήσουν κάποια - όπως τα προσωπικά αγαπημένα “Do It All Over Again”, “Cop Shoot Cop” και “These Blues” - αλλά το συναίσθημα παραμένει παγιωμένο επί σκηνής, ακόμη κι αν λείπουν οι πιο γκαραζιέρικες αναφορές τους και τα κιθαριστικά ξεσπάσματα πλέον αποτελούν την εξαίρεση κι όχι τον κανόνα. Ίσως κάποιοι, όπως εγώ, να ένιωσαν λίγο πιο άβολα χωρίς την ύπαρξη των κιθάρων στο μάξιμουμ. Κάποιοι άλλοι μπορούν άνετα να βυθιστούν στο σύμπαν των Spiritualized χωρίς «αν» και όρους, όπως εγώ και εν τέλει, αυτοί είναι και οι ευτυχισμένοι από το βράδυ της Παρασκευής.

Υ.Γ: Τη συναυλία άνοιξε ο The Boy για τον οποίο τα έχω ξαναπεί και θα συνεχίσω να το λέω. Δεν είναι μόνο το πρωτογενές υλικό του που τον κάνει τόσο ξεχωριστό. Δεν είναι μόνο η απολύτως προσωπική του ερμηνεία και ο τρόπος που παρουσιάζει τα κομμάτια στη σκηνή - πώς βγαίνει τέτοιος ήχος από έναν άνθρωπο με ένα πιάνο και μια μπότα drum; Είναι το ότι ο Αλέξανδρος Βούλγαρης διαθέτει μια φυσική συστολή και μια ευγένεια χαρακτήρα, η οποία πηγαίνει χέρι-χέρι με το ταλέντο που κουβαλάει. Και έχει όλα τα φόντα κάποια στιγμή, αν τον αφήσουν οι συνθήκες και η μίζερη κατάσταση της ελληνικής δισκογραφίας, να αφήσει το στίγμα του πολύ γερά πάνω της.

Υ.Γ2: Τιμή και δόξα στο t-shirt «Bollocks» του κιμπορντίστα των Spiritualized.

Υ.Γ3: Δύο είναι οι χειρότερες κατηγορίες θεατών. Αυτοί που κραυγάζουν «ουουου» κάθε λίγα δευτερόλεπτα, στέφοντας τα επιφωνήματα τους με ηλίθιες εκφράσεις όπως «Jason you rule» κτλ. - πάω στοίχημα ότι ο Jason, αν τους έδινε έστω ελάχιστη σημασία, θα είχε κατέβει κάτω και θα τους είχε πλακώσει στα μπουκέτα. Και η δεύτερη κατηγορία, εξίσου εκνευριστική με την πρώτη, είναι οι «Αναγεννημένοι Χριστιανοί», που νομίζουν ότι βρίσκονται σε εκκλησία και, ως τεκμήριο «είμαι εδώ και το ζω», αν ανοίξεις το στόμα σου, αν βγάλεις έστω ένα «κιχ», σου κτυπάνε την πλάτη λέγοντας σου να το βουλώσεις. Δεν μας κατουράτε αμφότεροι λέω εγώ! Βλαμμένοι από κούνια!