Φωτογραφίες: Αρετή Σταυροπούλου
Ειλικρινά δεν ξέραμε τι να περιμένουμε από τους Iron Butterfly, γιατί η υπόθεση με τα συγκροτήματα που συμπληρώνουν ένσημα για σύνταξη και περνάνε από τα μέρη μας τείνει να γίνει συνήθεια. Το άνοιγμα με τους Low Gravity έγινε κάτω από τις καλύτερες συνθήκες, καθώς από τη μια είχαν ένα κοινό πολύ δεκτικό και από την άλλη το ύφος του συγκροτήματος συμβάδιζε με αυτό των headliners. Βοήθησε και το γεγονός ότι οι Low Gravity έχουν γνώση των οργάνων τους, είναι δεμένο συγκρότημα και διαθέτουν δυνατές rock συνθέσεις. Πολλά συγκροτήματα δε, θα ήθελαν να έχουν την ενέργεια των Semen Of The Sun, οι οποίοι τους ακολούθησαν ως δεύτερο support group, όπως και το λαρύγγι του τραγουδιστή τους, αλλά και το δέσιμο του πολύ καλού τρίο.
Όσον αφορά τους Iron Butterfly αν λέγαμε ότι οι εναπομείναντες από την αρχική επιτυχημένη σύνθεση Ron Bushy (drums) και Lee Dorman (μπάσο) πρέπει να έχουν κάμποσα δισέγγονα στην αμερικάνικη ήπειρο, μάλλον θα αδικούσαμε ένα δυνατό, άψογο και επαγγελματικό συγκρότημα που κατάφερε να ξεσηκώσει το Κύτταρο και να μας δώσει μια γεύση από τα 1960ς. Αν συγκινηθήκαμε μια με την εκτέλεση του “In the Times Οf Our Lives”, το “Stone Believer” μας έστειλε αδιάβαστους. Και εκεί που λέγαμε ότι «δεν μπορεί, θα τα φτύσουνε», μας ρίχνουν το “Easy Rider (Let the Wind Pay the Way)” κατακέφαλα (αφιερωμένο στις Harley που είδαν στην Ελλάδα), ενώ πριν μας πήραν απ’ το χέρι για να περιδιαβούμε το Καλοκαίρι της Αγάπης με το “Flowers and Beads”, και ξεσήκωσαν το club με το blues rock του “Butterfly Bleu”.
Όπως ήταν αναμενόμενο, ένα μεγάλο μέρος της συναυλίας αφιερώθηκε στο κλασικό “In-A-Gadda-Da-Vida” με το κάθε μέλος να κάνει το σόλο του και όλοι μαζί να αποχωρούν για να αφήσουν τον Ron Bushy να σολάρει με τα tribal drums του, που θα ταίριαζαν άνετα σε έφοδο Βίκινγκς για πλιατσικολόγημα. Προς το τέλος, και αφού είχαν ήδη καληνυχτίσει το ενθουσιώδες κοινό, μας αποχαιρέτισαν με το “Are You Happy?” και ναι, χαρήκαμε και ανυπομονούμε να τους ξαναδούμε, όχι μόνο γιατί μας θύμισαν τα νιάτα μας, ούτε γιατί συμπεριφέρθηκαν ως άψογοι επαγγελματίες. Αλλά γιατί το κομμάτι αυτό του rock ’n’ roll μας υπενθυμίζει, πάνω απ’ όλα, τους λόγους που μας έκαναν να αγαπήσουμε αυτή τη ρημάδα τη μουσική.
