Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
Κάθαρση. Ελαφρώς ανολοκλήρωτη κάθαρση βέβαια, στο τέλος… αλλά για να τα πάρουμε με τη σειρά, προηγείται η αναμονή. Κάμποση αναμονή λοιπόν μέχρι οι Βερολινέζικες Νύφες να βγουν στη σκηνή με τα ιδιαίτερα στενά φουστάνια τους από σαμπρέλα, ξεσηκώνοντας για έναν ακόμα λόγο έναν φανατικό πυρήνα κοινού από κάτω τους. Πυρήνα που τραγουδούσε δυνατά τα τραγούδια τους και κουνιόνταν στους αφαιρετικούς electro ρυθμούς τους.
Αφού αποχώρησαν οι Νύφες «στήθηκε» το σκηνικό για τις αδερφές Casady, με μπαλόνια, φωτάκια και τα ιδιαίτερα visuals τους. Μοντέρνες εικόνες, μεταμοντέρνα προσέγγιση, με τις δικές τους σύγχρονες αναφορές για την εποχή που βιώνουν - μια εποχή συγχρονικότητας, όπου όλα συμβαίνουν ταυτόχρονα και όλα είναι παρόντα. Εικόνες για να συμπληρώσουν το hip hop τους, τις εμβόλιμες οπερέτες, τα λαρυγγίζοντα beat, την ηλεκτρονική ευαισθησία τους. Συγκινησιακά φορτισμένη αναγνώριση στο “Beautiful Boyz” και χαμόγελα στο “Japan”, που ταρακούνησε κάμποσο τον χώρο, με τον Tez να τζαμάρει πίσω από τις Nεοϋορκέζες. Έμμεσες και άμεσες μελωδίες και ρυθμοί που χρειαζόταν να συντονιστείς μαζί τους, να αφήσεις να σε διαπεράσουν. Κάτι όμως η μικρή διάρκεια της συναυλίας, κάτι μια δόση απάθειας μερίδας του κοινού - που συμπεριφερόταν περισσότερο σαν θεατής μιας performance παρά συμμέτοχος σε συναυλία - τελικά δεν έγινε η απαραίτητη (ύπερ-)σύνδεση με το κοινό. Ούτε όμως το κοινό, εκ των έσω, συνεννοήθηκε και τόσο, με αποτέλεσμα να μη δημιουργηθεί η απαραίτητη ένταση για να στηριχθεί η συναυλία. Μου φάνηκε δηλαδή ότι υπήρχε ένα χάσμα, μια παρανόηση ίσως του νοήματος που αποδίδανε οι Casady στα σημεία της παράστασης τους με τη δικιά μας προσέγγιση. Κοινή βάση ήταν η μουσική (που αποδόθηκε εξαιρετικά), αλλά φαίνεται ότι δεν αρκούσε μόνο αυτό.
 Θα ήθελα να σταθώ όμως σε κάτι άλλο. Σκεφτόμουν το θρησκευτικό συναίσθημα, την ανάγκη των ανθρώπων να αποτελούν ποίμνιο (οποιοδήποτε είδους), την πίστη σε κάτι ή την πίστη σε τίποτα, ενόσω λικνιζόταν η Sierra. Οι δυο αδερφές παρελαύνουν ανάμεσα από αστικούς μύθους και σαμανικές αναφορές, συμβιωτικότητα και διαπερατότητα. Είναι μάλλον περισσότερο αυτή η ικανότητα του να είναι κανείς διαπερατός, ιδιαίτερης έντασης στο Μπρούκλυν σήμερα απ’ότι φαίνεται, που περιλαμβάνει αυτό το θρησκευτικό (όπως έχουμε συνηθίσει) αίσθημα. Μια δόση δέους και συνάμα προστασίας, η οποία ενυπάρχει στις σχέσεις σου με τους άλλους και όχι με κάποια αφηρημένη οντότητα. Διαβάστε Ακόμα
Κυριακή βράδυ στο κέντρο της πόλης, μια χούφτα μουσικοί ένωσαν δυνάμεις επί σκηνής, για τη δεύτερη ημέρα του Meet...
Σχεδόν spiritual εμπειρία (για όσους πιστούς αποδέχτηκαν το κάλεσμα) ήταν η δεύτερη εμφάνιση των...
Ένας χιονάνθρωπος, ένας Bίκινγκ, ένας μάγος, ένας πιγκουίνος και ένα απίθανο opening act μπαίνουν...
Featured
Ο Βασίλης Σπανός παλεύει να αποβάλει όποιο κυνισμό ή μελαγχολία του προκαλεί η περίοδος των...
Έστω και για λίγο, σ’ εκείνο το χριστουγεννιάτικο τηλεοπτικό σόου του ‘68, ο Elvis είχε ροκάρει...
Thank Jesus for “The Wall of Sound”. O Phil Spector και τα Κορίτσια του σ’ ένα χριστουγεννιάτικο album ποπ πεμπτουσίας. Του...
|
