Φωτογραφίες: Τζένη Καπάδαη
H χθεσινοβραδινή συναυλία στο Gagarin νομίζω ότι άφησε στους περισσότερους (αν όχι σε όλους), μια γλυκόπικρη γεύση... Αλλά ας τα πάρουμε όλα από την αρχή... Λόγω απίστευτου κυκλοφοριακού χάους (μα καλά που πηγαίνανε όλοι κυριακάτικα;) και της εξουθενωτικής και χρονοβόρας προσπάθειας εύρεσης parking, δυστυχώς δεν πρόλαβα τους PopEye από την αρχή... Συμπαθητικό πάντως group, που νομίζω ότι αδικήθηκε λίγο από τη φωνή - τουλάχιστον στη συγκεκριμένη εμφάνιση. Highlight του σετ τους στάθηκε το κομμάτι τους “Deepest Sea”. Δυστυχώς η απογοήτευση ακύρωσης των Conjure One ως support act, ήταν νομίζω εμφανής σε αρκετούς, όπως ακριβώς ήταν και η ανυπομονησία για την παράσταση των Delerium.
Γύρω στις 23.00, τελικά, τα φώτα χαμηλώνουν, η σκηνή θολώνει από τον καπνό και οι: Bill Leeb (synths, samples και λοιπά μπλιμπλίκια), Sean Ashby (κιθάρα), Mike Hiratzka (μπάσο) και Ash Sood (drums) ξεκινούν το ταξίδι με το “Angelicus”... Το κοινό ήταν ακόμη κάπως μουδιασμένο, γεγονός όμως που άλλαξε στο δεύτερο κομμάτι, κυρίως με τη θεαματική είσοδο της Kristy Thirsk στη σκηνή... Η εμφάνιση της ως «σέξυ λολίτας» σε συνδυασμό με τις φωνητικές της δυνατότητες, άφησε πολλά (ανδρικά) στόματα ανοιχτά! Για τη συνέχεια οι Delerium παρουσίασαν μια επιλογή από γνωστά κομμάτια - επιτυχίες, όπως το “After All” και το “Innocente”. Παρά όμως τα άπειρα «ευχαριστώ», «είστε καταπληκτικό κοινό», «είσαστε το καλύτερο κοινό μέχρι στιγμής» και λοιπές παρόμοιες ατάκες από την - ομολογουμένως - ξεσηκωτική και γεμάτη ενέργεια Kristy Thirsk, το κοινό δεν ήταν και τόσο θερμό, και γενικά υπήρχε μια περίεργη αμηχανία στον αέρα. Πράγμα που άλλαξε τελείως όταν ακούστηκαν οι πρώτες νότες του “Silence”, το ενδέκατο και τελευταίο κομμάτι τους (πριν το encore φυσικά). Με το τέλος του κομματιού, το σβήσιμο των φώτων της σκηνής και την αποχώρηση των Delerium, ακολούθησαν τα...καθιερωμένα (πλέον) «παρακάλια», για το εξίσου…καθιερωμένο πλέον encore. Το group λοιπόν μας «έκανε τη χάρη», επιστρέφοντας για να μας χαρίσει άλλα δύο κομμάτια, γεμάτα ένταση. Αποχαιρετώντας μας τελικά με μία υπόκλιση και την υπόσχεση ότι θα ξανάρθουν.
Απογοητευτικό ήταν ότι το Gagarin ήταν μισοάδειο, για ένα συγκρότημα τέτοιου βεληνεκούς. Αρκετά εμφανές, επίσης, ότι το κοινό ήταν μοιρασμένο σε φανς προ-Semantic Spaces και μετά-Semantic Spaces φάσης, με τους πρώτους φανερά επιφυλακτικούς και αρνητικούς για το τι θα ακολουθούσε, αφού ο Leeb και η παρέα του, στις live εμφανίσεις δείχνουν δυστυχώς να έχουν αφήσει πίσω τους τις σκοτεινές μελωδίες και τους πειραματισμούς με τα οποία ξεκίνησαν την καριέρα τους, στα τέλη της δεκαετίας του 1980. Μετά και δικής μου λύπης, αυτό επιβεβαιώθηκε και στο χτεσινό τους live, αφού τα κομμάτια που τελικά διαλέξανε να μας προσφέρουνε στα 75 περίπου λεπτά επί σκηνής, ήταν όντως όλα από το Semantic Spaces του 1994 και ύστερα... Όμως και παρά αυτή την «απογοήτευση» (για κάποιους από εμάς τουλάχιστον), οφείλω να ομολογήσω ότι οι Delerium είναι πολύ καλοί επαγγελματίες με όλα τα συν και τα πλην. Και ότι ήταν αρκετές οι στιγμές που κατάφεραν να μας παρασύρουν, ιδιαίτερα στα δυο instrumental κομμάτια... Αξίζει να αναφερθεί, επίσης, ο εξαιρετικός φωτισμός και τα πολύ όμορφα projections, καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
 Όσο για μένα, τελικά βγήκα χαμογελώντας... Γιατί όποιο μουσικό μονοπάτι και αν προτιμά να ακολουθεί πια ο κύριος Leeb (μαζί με την παρέα του και τον χτεσινό απόντα, κύριο Fulber), δεν παύει να είναι ένας ιδιοφυέστατος μουσικός. Άλλωστε τίποτα δεν μπορεί να αλλάξει το γεγονός ότι μας έχει προσφέρει μερικές από τις πιο στοιχειωμένες, τις πιο ατμοσφαιρικές, τις πιο υπέροχες μελωδίες, που έχουμε ακούσει ποτέ... Διαβάστε Ακόμα
Κυριακή βράδυ στο κέντρο της πόλης, μια χούφτα μουσικοί ένωσαν δυνάμεις επί σκηνής, για τη δεύτερη ημέρα του Meet...
Σχεδόν spiritual εμπειρία (για όσους πιστούς αποδέχτηκαν το κάλεσμα) ήταν η δεύτερη εμφάνιση των...
Ένας χιονάνθρωπος, ένας Bίκινγκ, ένας μάγος, ένας πιγκουίνος και ένα απίθανο opening act μπαίνουν...
Featured
Ο Βασίλης Σπανός παλεύει να αποβάλει όποιο κυνισμό ή μελαγχολία του προκαλεί η περίοδος των...
Έστω και για λίγο, σ’ εκείνο το χριστουγεννιάτικο τηλεοπτικό σόου του ‘68, ο Elvis είχε ροκάρει...
Thank Jesus for “The Wall of Sound”. O Phil Spector και τα Κορίτσια του σ’ ένα χριστουγεννιάτικο album ποπ πεμπτουσίας. Του...
|
