Johnny Winter + Down And Out

Είναι κάποιες φορές - απελπιστικά λίγες είναι η μαύρη αλήθεια - που γίνεται η σωστή κίνηση στα συναυλιακά δρώμενα και πετυχαίνει να μας εκπλήξει ευχάριστα, όπως έγινε με την επιλογή των Down And Out για το άνοιγμα του live. Αν ήταν μόνο η εγγύτητα του ήχου τους με αυτήν του headliner θα μιλούσαμε για μια καλή σύμπτωση, ή καλό συγχρονισμό. Όταν όμως στην ομοιότητα του ήχου έχεις και ένα δεμένο σύνολο, με γνώση όσο και αγάπη για το υλικό του, και προσθέσεις στο μίγμα την αυτοπεποίθεση, τότε βλέπεις τον σημαντικότερο λόγο για την ύπαρξη του support, την ανακάλυψη δηλαδή ενός ακόμη ονόματος που θά προστεθεί στην νοητή λίστα των συγκροτημάτων τα οποία δεν πρέπει να χάνεις. Μπροστά σε όλα αυτά, η προσθήκη καουμπόϋκων Stetson με ασορτί πουκάμισα φαντάζει σαν την τελική πινελιά σε έναν ήδη άψογο πίνακα. Αν δεν ήταν εκεί κάτι θα έλειπε, αλλά από μόνη της δεν θα έλεγε και πολλά. Τα ηλεκτρικά blues των Down And Out, διανθισμένα με country αποχρώσεις, δεν ήταν μόνο το καλύτερο δυνατό ζέσταμα, αλλά και μια υπενθύμιση για το που θα πάμε τις επόμενες ημέρες…

Από την άλλη, η αναμονή χρόνων για την εμφάνιση του Johnny Winter στα μέρη μας δημιούργησε προσδοκίες, φυσικά, που δεν είχαν και σχέση με ό,τι παρακολουθήσαμε. Δεν περιμέναμε να δούμε τον εικοσάχρονο Winter στο άνθος της νιότης του, αλλά η εμφάνισή του επί σκηνής συνοδεύτηκε από μια καρέκλα στην οποία κάθησε και δεν σηκώθηκε μεχρι το τέλος της συναυλίας. Και ενώ το θέαμα περισσότερο τη δική μας θνητότητα υπενθύμισε, η μουσική ήταν ένα ολότελα διαφορετικό θέμα, καθώς φαίνεται ότι την ηλεκτρική κιθάρα δεν μπορείς να την ξεκολλήσεις από τα χέρια του. Ο χαρακτηρισμός «δεξιοτέχνης» τον αδικεί, γιατί απλούστατα είδαμε έναν μουσικό που η τέχνη του είναι απόλυτα δεμένη με τη ζωή του και στη σκηνή είναι αποφασισμένος να σου προσφέρει αυτό για το οποίο ήρθες να δεις, άσχετα από την κατάσταση που βρίσκεται το κορμί του.

Τα “Hideway”, “She Likes To Boogie Real Low”, “Blackjack”, “All Tore Down”, “Lone Wolf”, ήταν κάποια από τα ορεκτικά που έκαναν το κοινό του Gagarin να χορεύει, μέχρι και την παθιασμένη εκτέλεση του “Red House” του Jimi Hendrix, με τα “Johnny Guitar” και “I Used To Love Her (But It’s All Over Now)” να κλείνουν το «επίσημο» μέρος της συναυλίας. Στο encore έπαιξε τα “Mojo Boogie” και “Highway 61 Revisited”. Και αποχώρησε, αφήνοντάς μας με την ανάμνηση μιας όμορφης βραδιάς, αλλά και πίκρα που δεν επέστρεψε για ακόμη ένα encore παρά το παρατεταμένο χειροκρότημα…