Θυμάσαι κάποια συγκροτήματα που άκουγες μεγαλώνοντας... τα πρώτα ακούσματα που σ’ έκαναν αυτό το οποίο είσαι τώρα. Κάποτε έρχεται η στιγμή που φανταζόσουν χρόνια ολόκληρα με αγωνία, ανακοινώνεται ημερομηνία για ένα live το οποίο νόμιζες ότι ίσως δεν θα είχες ποτέ την ευκαιρία να δεις. Δεν ξέρεις τι να περιμένεις, προτιμάς να μην έχεις πολλές προσδοκίες για να μην απογοητευτείς. Δυστυχώς δεν κατάφερα να παρευρεθώ στην πρώτη συναυλία των Fields Of The Nephilim, την προηγούμενη βραδιά, απ’ όλους όμως άκουσα πως η δεύτερη ήταν, από πολλές απόψεις, καλύτερη - και χάρηκα πολύ που έδωσα το παρών.
Σε ένα όχι και τόσο γεμάτο Gagarin 205, αναφορικά και με την τιμή του εισιτηρίου, η βραδιά άνοιξε δυναμικά κατά τις 22:00 με τους Έλληνες goth rockers Opened Paradise. Η μουσική τους συναγωνίζεται άνετα πολλά αντίστοιχα συγκροτήματα του εξωτερικού και καταφέρανε να ξεσηκώσουν το κοινό. Στο τελευταίο κομμάτι του set τους μας επιφυλάσσουν μάλιστα και μια έκπληξη, ένα ντουέτο με τον Τάκη Μερέκο, πρώην τραγουδιστή των (επίσης Ελλήνων) Ding An Sich.
Μετά από μισάωρο περίπου διάλειμμα ο σουρεαλισμός αρχίζει: οι Fields Of The Nephilim βρίσκονται επί σκηνής! Ξεκινούν με κομμάτια από τo πιο πρόσφατo album, το Mourning Sun, και συνεχίζουν με επιλογές από παλιότερες δουλειές τους. Όλη αυτή την ώρα προσπαθώ να συνειδητοποιήσω ότι η φιγούρα με το καπέλο ακριβώς μπροστά μου είναι ο Carl McCoy... Όταν παίζουν το “Zoon” είμαι σχεδόν σίγουρη... όταν όμως ακούω την εισαγωγή του “Last Exit For The Lost” και με διαπερνά ρίγος συγκίνησης, δεν χωράει πια αμφιβολία. Το τελευταίο, άλλωστε, είναι το κομμάτι που ξεχωρίζω απ’ όλα τα albums τους. Προς το τέλος του “Last Exit” αυξάνουν το tempo και το κοινό τους αποθεώνει. Ο McCoy στο σημείο αυτό μιλάει για πρώτη και τελευταία φορά. Με ένα “Thank you, Athens!” οι Nephilim αφήνουν τη σκηνή και μας κρατούν αρκετή ώρα εν αναμονή του encore… Τα ζητωκραυγάσματα και οι φωνές του κόσμου τούς φέρνουν πίσω για να παίξουν ένα από τα πλέον πασίγνωστα κομμάτια τους, το “Moonchild”, και να κλείσουν με ένα εκτεταμένο “Mourning Sun”. Λίγα λεπτά αργότερα όλα αυτά ανήκουν ήδη στο παρελθόν.
Αυτός ήταν λοιπόν ο Carl McCoy, με τη φωνή του αναλλοίωτη στο χρόνο, σοβαρός και απόμακρος απ’ το κοινό του μεν, αλλά χωρίς να δίνει την εντύπωση σνομπ ντίβας. Προβλήματα με τον ήχο δεν υπήρξαν σχεδόν καθόλου, σε σχέση με το άγχος της προηγούμενης βραδιάς, απ’ όσο έμαθα. Η setlist με ικανοποίησε και με το παραπάνω, κι ας μην έπαιξαν τίποτα απ’ το Elizium ή το Fallen. Κι όμως κάτι έλειπε... Κάτι που δεν έχει να κάνει με το πόσο «αληθινός γκοθάς» είσαι. Ίσως φταίει το ότι «δεν ήταν η σωστή εποχή για να δεις τους Fields live», ίσως η έλλειψη επικοινωνίας με το κοινό, χωρίς βέβαια κάτι απ’ αυτά τα δύο να μην ήταν αναμενόμενο. Ίσως και να φταίνε οι σκέψεις στις οποίες σε μεταφέρει η μουσική αλλά και το...άγχος επιβίωσης στην πρώτη σειρά - δυστυχώς διαπιστώθηκε ότι ακόμα και σε τέτοιες συναυλίες με ώριμο κοινό υπάρχουν άτομα τα οποία δεν σέβονται τους γύρω τους.Πράγματα που δεν σε αφήνουν να απολαύσεις το θέαμα σε αληθινό χρόνο, αλλά εκ των υστέρων. Όπως και να ‘χει, ήταν μια εμπειρία «once in a lifetime».
Η setlist της βραδιάς:
Shroud
Straight Τo Τhe Light
Zoon III (Wake World)
Penetration
Watchman
Requiem
Xiberia
Dawnrazor
Psychonaut
Last Exit For The Lost
Encore:
Moonchild
Mourning Sun
