Φωτογραφίες: Δάφνη Δελφάκη 
Το Kinky Kong αποτέλεσε τον τερματικό σταθμό μιας μακριάς και κουραστικής περιοδείας για τον Greg Haines και η Αθήνα - με το χαώδες ελληνικό όνειρο - ιδανικός τελικός προορισμός, σύμφωνα με τον ίδιο. Η Αβραμιώτου στέγασε το Σάββατο το βράδυ σε έναν κατάμεστο, όπως εξελίχθηκε με την ώρα, χώρο τον ενθουσιασμό και τους αυτοσχεδιασμούς του νεαρού από την νότια Αγγλία.
Τα δύο παραπάνω στοιχεία σε συνδυασμό με τη διαμόρφωση του χώρου καθόρισαν, πιστεύω, την πορεία της σχετικά σύντομης βραδιάς. Μιας βραδιάς που άνοιξε με τους Στέλιο Ρωμαλιάδη και Μαρίνο Κουτσομιχάλη με ένα μάλλον αδύναμο set από electronica. Ίσως η εσωτερικότητά του και ο τρόπος με την οποία αναπτυσσόταν, χωρίς ιδιαίτερα στηρίγματα, να απαιτούσαν περισσότερη προσοχή ή άλλου είδους προσέγγιση. Ο λόγος που το αναφέρω αυτό είναι διότι τότε συνέβη κάτι πολύ ενδιαφέρον. Μια κοπέλα καθ’όλη τη διάρκεια του set είχε τα μάτια της κλειστά, μειδιώντας στις αλλαγές της μουσικής σε μια στάση σαν να τη ρουφούσε και να την αναπαρήγαγε εσωτερικά, συγχρονίζοντας τις βιολογικές της λειτουργίες με αυτήν.
Όμως αυτό δεν κράτησε πολύ. Ο Greg Haines ανέβηκε στη σκηνή και άρχισε να διοχετεύει τη μουσική του στο χώρο. Ένας χώρος γυμνός και ουδέτερος, middlesex, που επέτρεπε έτσι στη μουσική να διαχυθεί καθαρή ανάμεσα στον πομπό και τον πολύχρωμο δέκτη, ο οποίος ανταποκρινόταν στον πρώτο με κυματοειδή ενθουσιασμό. Ο μακρόστενος χώρος και ο προσανατολισμός των θεατών, που δεν ήταν απαραίτητα προς τη σκηνή, καθώς και η στενότητα του χώρου σε ανάγκαζαν να επικεντρώνεσαι κατά διαστήματα είτε στο σύνολο αυτού που έκανε ο Greg Haines, είτε μόνο στη μουσική του, είτε στους γύρω σου. Η σκηνή βρισκόταν κολλητά στον δεξιό τοίχο, στη μέση περίπου του χώρου, και, έτσι όπως είχαμε αναπτυχθεί περιμετρικά και στηθεί, μου φάνηκε σαν να περιμέναμε να εξετάσουμε κάτι με απορία και κατανόηση.
Ευτυχώς ο Greg Haines υπερίσχυσε με τον ενθουσιασμό του, ο οποίος ήταν διάχυτος σε όλη τη διάρκεια του προγράμματός του. Ενθουσιασμός κυρίως που τελείωνε την περιοδεία και είχε την ευκαιρία να απολαύσει έπειτα και λίγη κλασική τουριστική Ελλάδα. Η προσμονή για αυτά, σε συνδυασμό με το ότι βρισκόταν για πολύ καιρό στον δρόμο, οδήγησαν σε ένα σχετικά απλό πρόγραμμα, βασισμένο στο ηλεκτρονικό του τσέλο (όπως είχε δηλώσει και ο ίδιος άλλωστε), με μπόλικους αυτοσχεδιασμούς, που περιέλαβαν και μια σύμπραξη και με τους δυο Έλληνες μουσικούς οι οποίοι άνοιξαν τη βραδιά. Σύμπραξη που στο σύνολό της ικανοποίησε το κοινό. Όμορφη στιγμή όταν ζήτησε να μας ηχογραφήσει σε μια μικρή μας φωνητική βοήθεια, πάνω στην οποία έχτισε και με δικά του φωνητικά στην συνέχεια έναν δυνατό αυτοσχεδιασμό.
Έτσι ξαφνικά όπως άρχισε όμως, έτσι ξαφνικά τελείωσε. Και σε λιγοστό χρόνο, ο Greg Haines ήταν κάτω μαζί μας συζητώντας με ένα μεγάλο χαμόγελο ικανοποίησης στα χείλη και ένα ακόμα πιο μεγάλο ποτήρι μπύρα στο χέρι, σκορπώντας την αύρα του Manchester από πάνω του για να την αναπληρώσει με μια Αβραμιώτου που είχε ήδη αρχίσει να ζεσταίνεται…
