Φωτογραφίες: Έφη Παναγιωτοπούλου 
Τρόμος, παράνοια και rock 'n' roll... Γεννήτορες, βασιλιάδες ή ακόμα και μονάρχες του psychobilly, από όποια πλευρά κι αν τους δεις οι Meteors [ή μάλλον απλά αυτή η ιδιοφυία ονόματι Paul Fenech], είναι κάτι πολύ περισσότερο. Είναι η κόλλα για όλες τις φυλές του Ισραήλ που εμφανίζονται στα live τους, είναι το τριπάκι που θα σε εκτοξεύσει, είναι η φόρα του ιδρωμένου διπλανού σου που σε σπρώχνει και γουστάρεις.
Είχα το καλό κάρμα να τους καμαρώσω στη σκηνή αρκετές φορές μέχρι σήμερα, να χορέψω, να ουρλιάξω τα τραγούδια τους, να δαιμονιστώ με τα πεντάγραμμά τους, να στροβιλιστώ με αλλοπαρμένους «ρεγκάδες» και σοβαροφανείς μηχανόβιους - εγχώρια, αλλά και σε ξένους τόπους. Από περασμένες δεκαετίες μέχρι και σήμερα, είναι απλά μία σταθερή αξία, μια χρυσή εγγύηση για ένα αλλόφρον βράδυ. Και μετά ήρθανε στην Αθήνα του 2008, για να παρουσιάσουν το νέο τους album...
Δυστυχώς έχασα τους Ducky Βoyz οι οποίοι άνοιγαν τη συναυλία, αλλά, τώρα που το σκέφτομαι, αν είχα πάει και νωρίτερα παίζει να έχανα τον Paul. Οι πόρτες ανοίγανε από τις 9.30 και σαν γνήσιος ψημένος Αθηναίος θεατής, έφτασα στο Rodeo 11 και κάτι. Καθώς κατέβαινα τα σκαλάκια με πρόσφατες στ' αυτιά μου κάτι λογομαχίες για την τιμή του εισιτηρίου στην πόρτα, είδα μαζεμένο κόσμο στην έξοδο και σκέφτηκα, αφελής ως είμαι, «α, βγήκαν να πάρουν αέρα τα παιδιά», για να διαπιστώσω αμέσως μετά ότι απλά το μαγαζί ήταν φίσκα...
Κάπου εκεί εμφανίστηκε και το Εφάκι και σαν αιλουροειδές τρύπωσε στην πρώτη γραμμή (σημείωση αρχισυντάκτη: είναι καταπληκτικό το πώς πάντοτε, μα πάντοτε, το καταφέρνει...). Ε, λέω, δεν μπορεί, κάτι θα καταφέρω κι εγώ. Άδικα σπρώχτηκα, βρίστηκα...τίποτα. Κάπου εκεί βγήκανε στη σκηνή. Τουλάχιστον θα έχουμε φωτογραφίες, σκέφτηκα. Το λοιπόν, συναυλία δεν είδαμε - I don’t worry about it - δεν χορέψαμε, το live το ..ακούσαμε βέβαια, έτσι για το γαμώτο.. Κάποια στιγμή παρασυρθήκαμε με το ένα πόδι στο σκαλί και το άλλο στο πάτωμα και λικνιστήκαμε λιγάκι, για να μας φέρει και πάλι στη ζοφερή πραγματικότητα ένα μπούγιο που ήθελε κι αυτό να καταφέρει να έχει μία ελάχιστη οπτική επαφή (κάπως να δικαιολογήσει τα 28 ευρώ που έσκασε). Και έτσι φύγαμε για άλλη μια φορά σιχτιρίζοντας τα τετριμμένα: την ελληνική πραγματικότητα, το ασφαλιστικό, τη γυφτιά μας, τους διοργανωτές συναυλιών και τα ψηλοτάκουνα παπούτσια. Ούτε στο μπαρ δεν καταφέραμε να φτάσουμε, καταλαβαίνετε...
