Τη συναυλία των Caravan Palace την περίμενα καιρό, αρχικά με μία περιέργεια για το ίδιο αυτό electro-jazz-swing-manouche σχήμα από τη Μασσαλία (που ξεσήκωσε, όπως λένε, το Festival Womex 2007), αλλά μετά και για να δω, ιδίοις όμμασι, εάν πράγματι το group αυτό αποτελεί μία νέα πρόταση στη world σκηνή. Και φυσικά εάν μπορεί να μοιραστεί την τρέλα του με το κοινό, όπως την ένιωσα εγώ μέσα από τη mini συνέντευξη που είχαμε.
Όλα αυτά θα ελάμβαναν χώρα στο Planet Music, έναν προσεγμένο χώρο με ποικίλα μουσικά στοιχεία, είτε αυτά λέγονται jukebox, αφίσες καλλιτεχνών της soul, funk, rock’n’ roll, βινύλια εποχής ’50 και ’60, και άλλα μικροαντικείμενα που παραπέμπουν σε αυτές τις εποχές. Η προσέλευση του κόσμου ήταν δυστυχώς μικρή και αργή, ενώ το σχήμα των Caravan Palace ανέβηκε στη σκηνή με καθυστέρηση μιας ώρας περίπου, ανάμεσα σε πολλά εφφέ και ριπές ξηρού πάγου. Το group ξεκίνησε με δυνατούς electro beat swing ήχους, όπου ξεχώριζες το ηλεκτρικό λευκό βιολί του leader Hugues Payen, το ξεσηκωτικό κλαρίνο του Camille Chapellière και τις jazz manouche κιθάρες των μουσικών με τα κουστούμια των ’30s (μάλιστα ο ένας από αυτούς φορούσε και καπελάκι rapper που «πρόδωσε» αργότερα και την αγάπη του στο scratch και στο hip-hop). Μετά από λίγο, με τις electro swing μελωδίες του “Mini The Mooche” (αρκετά αγνώριστο, αλλά ενδιαφέρον), κάνει την εμφάνισή της, μέσα από το κοινό, η γοητευτική τραγουδίστρια Colotis «Latoya» Zoé. Ντυμένη στα μαύρα, με ένα παπιγιόν, σατέν γάντια και έντονη τη διάθεση να παιχνιδίσει με τους μουσικούς, αλλά και να μαγνητίσει τους λίγους που είχαμε ξεμυτίσει μπροστά της με το αλκοόλ ανά χείρας. Δυστυχώς τα μηχανήματα του ήχου δεν είχαν τα κέφια τους εκείνο το βράδυ και οι μουσικοί, σχεδόν σε όλη τη διάρκεια του live, έκαναν νοήματα με τον υπεύθυνο ή και μεταξύ τους. Σίγουρα δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω αν ευθύνονται οι ίδιοι (μού είπαν ότι άργησαν να στήσουν και να κάνουν soundcheck λόγω κάποιου μπερδέματος) ή τα συστήματα του μαγαζιού, πάντως το όλο αποτέλεσμα, παρά τις ομολογουμένως φιλόδοξες και χαλαρές προσπάθειες όλων των μουσικών, ήταν ικανοποιητικό - αλλά όχι απογειωτικό.
Το κοινό άφησε ευτυχώς γρήγορα τις όποιες αναστολές και ηχητικές δυσκολίες και αφέθηκε στους beat, trance, hip-hop, swing και jazz ρυθμούς, χορεύοντας συνεχώς (με ένα στυλ άλλοτε swing, άλλοτε reggae και άλλοτε ό,τι να’ναι), πίνοντας σφηνάκια και χαμογελώντας. Οι διασκευές των κλασικών κομματιών “I Am Your Hoochie Coochie Man” και “It Don’t Mean A Thing (If It Ain't Got That Swing)” έφεραν το κοινό πιο κοντά στους Caravan Palace και τους αποζημίωσαν με συνεχή χειροκροτήματα και σφυρίγματα. Υπήρχαν φατσούλες με ρετρό φορέματα της δεκαετίας του 1930, indie παρουσίες, αλλά και άτομα μεγαλύτερης ηλικίας, που απολάμβαναν αυτό το μείγμα ηλεκτρονικής-jazz-swing μουσικής. Όλοι δε οι μουσικοί, μαζί με την τρελούτσικη και παιχνιδιάρα τραγουδίστριά τους, έδιναν το 100% της ενέργειας και της διάθεσής τους να μοιραστούν τα πάντα και να προσφέρουν μια ανεβαστική χορευτική βραδιά. Η συναυλία διήρκησε μία ώρα περίπου, με ένα encore δύο swing κομματιών από το ντεμπούτο album της μπάντας, το οποίο θα κυκλοφορήσει το Σεπτέμβρη - ενώ για αρκετή ώρα το κοινό ζητούσε κι άλλο...κι άλλο...κι άλλο!
Τελικά ίσως να ήταν πολύ λίγο (ως προς τη διάρκεια) αυτό που αποκόμισα από τους Caravan Palace και αρκετά νωρίς, για να μπορώ να αναγνωρίσω την όποια εναλλακτική μουσική τους πρόταση. Όμως αυτό που θέλω να ομολογήσω είναι ότι τους θεωρώ πολύ πιο ειλικρινείς από ορισμένα άλλα σχήματα του είδους (ελληνικά ή και ξένα) τα οποία συνήθως αποθεώνονται. Περιμένω λοιπόν με ανυπομονησία τη νέα τους δουλειά και τότε θα μπορούμε να συζητήσουμε περισσότερα για τους Caravan Palace...
