Φωτογραφίες: Olga K.
Εδώ και πολύ καιρό έχω αρχίσει να υποψιάζομαι ότι κάθε συναυλία αποτελεί από μόνη της ένα αινιγματικό σύμβολο. Γι’ αυτό ίσως σε κάνουν να νιώθεις περίεργα εκείνες οι περιπτώσεις συναυλιών που σου υπενθυμίζουν πως τα χρόνια περνούν, οι άνθρωποι αλλάζουν - συχνά σε ενοχλητικά μεγάλο βαθμό - αλλά, εν τούτοις, πάντα λαχταρούν να ανακαλέσουν μέσα τους την αυθεντικότητα μιας βιωμένης και χρονικά προσδιορισμένης περιόδου, η οποία σφραγίστηκε πάνω στη στοιχειωτική μαύρη επιφάνεια του αγαπημένου τους βινυλίου.
Αυτοί που έφτασαν στο Gagarin Σάββατο βράδυ για να παρακολουθήσουν τους Godfathers μπορεί να μην ήταν πολλοί (όπως είπαμε, τα χρόνια περνούν), αλλά βρέθηκαν εκεί συνειδητοποιημένα. Άλλοι, κουβαλώντας τις αναμνήσεις μιας άγριας νιότης και το μεθυστικό περιβάλλον της αθηναϊκής rock φυλής των 1980s - την αίσθηση μιας εποχής γεμάτης αμφισβήτηση και εκρηκτική διάθεση. Άλλοι, νεότεροι ακροατές, ήρθαν για να πορευτούν μέσα από τη μουσική δυναμική μιας άλλης εποχής, στη δική τους, λιγότερο ξεκάθαρη εποχή. Όλοι ευπρόσδεκτοι και θαρρώ στο τέλος όλοι ευχαριστημένοι. Ας τα πάρουμε όμως από την αρχή.
Η βραδιά άργησε να ξεκινήσει κι αυτό εξαιτίας της μικρής αρχικά προσέλευσης του κόσμου, με αποτέλεσμα το opening act των 700 Machines να ξεκινήσει κατά τις 10.30. Οι συμπατριώτες μας έχουν στήσει μια μπάντα δεμένη, με εκτόπισμα και στιβαρή παρουσία στη σκηνή. Με garage και punk επιρροές, έπαιξαν οκτώ κομμάτια, κρατώντας ψηλά τους τόνους και προετοιμάζοντας το έδαφος για τον βαρβάτο ήχο των headliners. Κάπου εκεί λοιπόν στις 11.30, και ενώ όλοι αναρωτιόμαστε «θα βγουν, δεν θα βγουν», ή μήπως μας την κάνανε και θα περάσουν άλλα 20 χρόνια για να τους ξαναδούμε, επιτέλους εμφανίζονται όλοι μαζί στη σκηνή. Ανεβαίνουν και μας στέλνουν με τη μία στη στρατόσφαιρα, με τον ύμνο “I Want Everything”. Γινόμαστε αυτόματα κομμάτι μιας καλολαδωμένης μηχανής, που κουνιέται σαν υπνωτισμένη στον υποβλητικό τους ήχο. Πραγματικοί δυναμίτες, το αδιάλλακτο “I Said So” και το εμπρηστικό “She Gives Me Love” που ακολουθούν, μας βάζουν στην τρελή τους τροχιά. Τυχαία άλλωστε τους αποκαλούν ως μία από τις καλύτερες live rock μπάντες; Η συγκίνηση είναι μεγάλη, με τον P. Coyne να εκθειάζει το ελληνικό κοινό, να κάνει σχόλια, να προλογίζει κάθε κομμάτι. Κι εκεί που περίμενες να δεις μια μπάντα κουρασμένη και χωρίς χημεία, συνειδητοποιείς ότι και όρεξη έχουν και ενθουσιασμό, ότι διατηρούνται σε πολύ καλό επίπεδο και ότι εξακολουθούν να παίζουν rock παθιασμένα, με ένα μεράκι που δεν το συναντάς σε κανένα σημερινό συγκρότημα - μεράκι αναλλοίωτο από το χρόνο.
Και πόσο άσχημα θα μπορούσε να φερθεί άλλωστε ο χρόνος σε κομμάτια όπως το “I Don’t Believe In You”, “Those Days Are Over”, “Lonely Man”, “How Low Is Low”, “Can’t Leave Her Alone”; Στο άκουσμά των οποίων η μοναδική μου σκέψη ήταν πως ένα συγκρότημα της κλάσης των Godfathers δεν ξεφτίζει έτσι εύκολα. Και όλα αυτά πριν να έρθουν οι πραγματικοί δυναμίτες: το rockabilly “Walking Talking Johnny Cash Blues”, τα οργισμένα punk πολυβόλα του “This Damn Nation” και “Birth, School, Death, Work”, η θρυλική διασκευή τους στο “Cold Turkey” του John Lennon, που με βοηθούν να θυμηθώ τι μου αρέσει στους Godfathers. Είναι ο κοφτός, στακάτος ήχος τους, ντυμένος με ανεξίτηλες φράσεις σα συνθήματα, το αυθεντικό punk. Ήχος όμως ο οποίος δεν αναδείχτηκε σε όλη του τη διάσταση, καθώς η διάρκεια του κάθε τραγουδιού μειώθηκε αισθητά, με αποτέλεσμα να υπάρχει η δυσάρεστη αίσθηση ότι κόβεται πάνω στο καλύτερο.
Μ’ αυτά και μ’ αυτά, η ώρα, που ήταν ήδη περασμένη, κύλησε απελπιστικά γρήγορα, και το ηλεκτρισμένο βράδυ χτύπησε το προειδοποιητικό καμπανάκι της λήξης του. Είχε έρθει η στιγμή για το encore, φόρος τιμής σε δύο μεγάλες επιρροές του συγκροτήματος. Με το “Anarchy In The UK” των Sex Pistols και το “Blitzkrieg Bop” των Ramones, οι Godfathers μας αποχαιρέτησαν χωρίς να τους έχουμε χορτάσει, στέλνοντάς μας σπίτι με ένα μαχητικό, οργισμένο αντίο και μια γλυκιά αίσθηση νοσταλγίας, για τη φλόγα που μας μεταλαμπαδεύσανε οι rock ήρωές μας και που κατά βάθος μένει πάντα άσβεστη μέσα μας.
