Δεν μπορώ να πω είχα κάνει τη προετοιμασία μου… ήταν και η πρώτη μου αποστολή για το Avopolis και καταλαβαίνεις… Τρεις μέρες κυκλοφορούσα στην Αθήνα ακούγοντας Parov Stelar στο walkman. Ξυπνούσα με το Shine (το τελευταίο του πόνημα) και έκλεινα τα μάτια μου με τα πρώτα του EPs.
Όποιες αναστολές είχα σχετικά με την προσέλκυση του κόσμου σε αυτό του είδους τις «κακόφημες» μαζώξεις που αποκαλούνται «lives» το τελευταίο καιρό στην Αθήνα εξαφανίστηκαν τη στιγμή που πάτησα το πλατύσκαλο του Planet Music. Η ουρά ξεκινούσε από τη σκάλα, όπου ένας 30αρης από Ηράκλειο (Κρήτης, φυσικά) ικέτευε στο ταμείο για ένα εισιτήριο! Sold out???? H Κούλα ήταν πάντως στο guest list. Tου έκλεισα έτσι το μάτι και μπήκα…
To Planet Music ήταν λουσμένο με κόκκινο χαμηλό φωτισμό και στα δυο του επίπεδα, το service ντυμένο με πορτοκαλί ποδιές και το άρωμα ανάμεσα σε Dior και Best… Σε ένα λεπτό είχα το martini μου στο χέρι και προσπαθούσα να φανταστώ τα γοβάκια της Όλγας (καθώς και το καινούργιο της line-up). Το άσπρο μήλο άναψε στη πλάτη του Mac, τα μπλιμπλίκια άρχιζαν να ζωντανεύουν και το κόκκινο φως έσβησε με τη Όλγα να χαϊδεύει το cut-off. Ήχοι eclectic house άρχισαν να συντονίζουν το Planet - “Afissos” «stop messin’ with my head» (για σένα που ρώτησες…) και ένα ηλεκτρικότατο (χάρις στο gorilla bass - τάδε Εύη David Stewart) “Get-A-Life” κούνησαν αρκετά τον κόσμο… Πειράζει όμως που την ήθελα για λίγο ακόμη;;;
Η διαίσθηση μου ότι ο Stelar δεν θ’ αργούσε να βγει επαληθεύτηκε (Αιγόκερως βλέπεις), και δυστυχώς το δεύτερο martini μου έμεινε στο μπουκάλι του. Robert De Niro φτυστός! (Έλα τώρα που δεν το πρόσεξες… η ομοιότητα του με τη φωτογραφία στο cover του Ταξιτζή είναι εκπληκτική…μέχρι και η τραγιάσκα!!!). Μαζί του μια πανέμορφη ξανθιά στα φωνητικά, που έκανε τον αντρικό πληθυσμό να μη χάσει βλέμμα απ’ τη σκηνή σ’ όλη τη διάρκεια του live… και ένα επίσης ξανθό, τρελό σαξόφωνο που απόρησα πως του ξέφυγε του Ψινάκη (έχω πρόβλημα υγείας…).
Ο Stelar ήρεμη δύναμη στα μετόπισθεν της σκηνής, σκυφτός και καπνίζοντας συνεχώς πάνω από το λαπτόπι του, ανέβαζε τα bpm σχεδόν όλων των κομματιών του σε επίπεδο «lounge against the machine». Σήκωνε βέβαια και το βλέμμα του κάθε τόσο για να τσεκάρει την ανταπόκριση του κοινού σε κάθε πείραγμα των knob του. Πάντα χαμογελαστός και με μια Lφwenbrδu στο χέρι - στο κλασικό τιρκουάζ κουτάκι - έδινε τον ρυθμό…κοίταξα γύρω μου και ο κόσμος το διασκέδαζε με την ψυχή του. Το «αναμενόμενο» lounge, jazzy set του είχε μεταμορφωθεί σε ένα funky με δόσεις house party, όπου με δυσκολία αναγνώριζες τα tracks από το Rough Cuts και το Seven And Storm, ενώ το Shine παίχτηκε αυτούσιο στη μεγάλη πλειοψηφία του. Το Planet μεταμορφώθηκε σε ένα σύγχρονο Cotton Club, με τις ζαρτιέρες του Charleston και τα φτερά του swing στο μυαλό όλων, σα μια φθαρμένη ασπρόμαυρη φωτογραφία. “Κiss Kiss, Good Bye Emily”, αλλά και το πρώτο αίμα “A Night In Torsion” έκαναν την αρχή, με το “Love” και το “On My Way Now” να ακολουθούν και να βάζουν φωτιά, κάνοντας τον κόσμο να τραγουδά στους ρυθμούς των γνώριμων μαύρων φωνητικών. Η μπάντα έδειχνε να το διασκεδάζει, τα πειράγματα του Stellar στους άλλους δεν είχαν σταματημό, το σαξόφωνο έλιωνε, τσιρίζοντας μες στο αυτί μου… Η οργάνωση και η αρτιότητα του σετ δεν άφηνε καμία αμφιβολία για την εμπειρία του Stelar, η ικανότητα του να σε μεταφέρει με στιγμιαία flashbacks από το Βερολίνο του Μεσοπολέμου στον αμερικανικό νότο της ποτοαπαγόρευσης, και από κει σε ένα μπιστρό του Παρισιού είναι εκπληκτική. Μέσα σε τέτοια καυτή ατμόσφαιρα το encore ήταν αναπόφευκτο - άμεσο, αλλά στιγμιαίο…
Με το τσιγάρο να σβήνει στο χέρι του Stelar και την πετσέτα στον ώμο του, κατάλαβα ότι το show είχε μόλις τελειώσει. Δεν παρατήρησα κοιλιά ούτε για ένα λεπτό σε διάστημα μεγαλύτερο της ώρας (που ούτε καν τη κατάλαβα). Οι μουσικοί ευχαρίστησαν τον κόσμο, λέγοντας τα καλύτερα για την Ελλάδα και την Αθήνα, και με την απαραίτητη υπόκλιση αποχώρησαν… Στα θετικά της όλης βραδιάς θα παραθέσω το ίδιο το Planet. Ένας χώρος πεντακάθαρος, με ταχύτατη εξυπηρέτηση - ακόμη και στη διάρκεια του live - ιδιαίτερα ζεστός και φιλόξενος που θα ήθελα να επισκέπτομαι πιο συχνά…
