Ομολογώ ότι το να δω τους Delinquent Habits εν έτει 2008 δεν αποτελούσε από τα πράγματα που είχα στην κορυφή της προσωπικής «to do» λίστας μου. Παρόλα αυτά, βρέθηκα να πηγαίνω προς το An με θετική προδιάθεση, σκεπτόμενος ότι το συγκρότημα έχει και γνωστά κομμάτια να επιδείξει, αλλά και μια αξιοπρεπή στάση κατά το πέρασμα των χρόνων απέναντι στο hip hop, το οποίο έχουν επιλέξει να υπηρετούν.
Τη βραδιά ξεκίνησαν δυο ελληνικά σχήματα - με πρώτους τους Worms. Οφείλω να παραδεχτώ ότι δεν τους ήξερα, όμως τα παιδιά με εξέπληξαν ευχάριστα. Ηχητικά διέθεταν αρκετή ποικιλία, μπλέκοντας στα κομμάτια τους αρκετούς από τους σύγχρονους ήχους του εμπορικού hip hop, κάτι που ηχούσε αρκετά φρέσκο για τον ελληνικό χώρο - τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Ευχάριστη έκπληξη και ένα κομμάτι τους που βασιζόταν σε funk συνταγές, το οποίο ο κόσμος φάνηκε να απολαμβάνει εξίσου με τα υπόλοιπα tracks τους. Αυτό όμως που προσωπικά με ικανοποίησε ιδιαίτερα ήταν η στιχουργική τους προσέγγιση, η οποία, παρόλο που διαπραγματευόταν καθημερινά θέματα, απέφευγε να μοιάζει κοινότοπη και πεζή - όπως γίνεται με αρκετά άλλα εγχώρια συγκροτήματα. Τα παιδιά έχουνε βγάλει και δίσκο καθώς και video clip, οπότε, εάν σας δοθεί η ευκαιρία, τσεκάρετέ τους.
Αμέσως μετά ακολούθησαν οι M.O.V., οι οποίοι με επαναφέρανε στην πραγματικότητα του ελληνικού hip hop. Χόρτο, όπλα και άλλα παρόμοια άρχισαν να ακούγονται σε τακτά χρονικά διαστήματα στα κομμάτια τους και το ενδιαφέρον μου άρχισε να ελαττώνεται όλο και περισσότερο. Ευτυχώς μετά άρχισαν να ραπάρουν και για άλλα πράγματα και ανεβάσανε και τον φίλο τους τον Θανάσιμο στη σκηνή, ο οποίος ήταν ό,τι πιο κοντινό στον Rahzel έχω δει εν Ελλάδι. Human Beat Boxing λοιπόν, με τον Θανάσιμο να «δημιουργεί» από hip hop, reggaeton μέχρι και drum ‘n’ bass κομμάτια, πραγματικά κλέβοντας την παράσταση με τις ικανότητες του. Επίσης ξεχώρισε και το κομμάτι στο οποίο ράπαρε, ονόματι “Μπόμπα”, στο οποίο τα «έχωνε» προς όλες τις κατευθύνσεις, με ωραίο flow μα και αιχμηρούς στίχους. Σαφές όμως highlight της ως εκείνο το σημείο βραδιάς υπήρξε η στιγμή όταν ο Θανάσιμος αυτοσχεδίαζε με το στόμα του και ο Τάκη Τσαν, ο οποίος είχε έρθει σαν θεατής στη συναυλία, έκανε freestyle συνοδεύοντας!
Επιτέλους όμως είχε φτάσει η στιγμή που οι Delinquent Habits θα ανέβαιναν στη σκηνή. Με το που το συγκρότημα έκανε την εμφάνισή του, άρχισε να μοιράζει ποτηράκια με τεκίλα στο κοινό, κάτι που συνεχίστηκε μέχρι και το τέλος της συναυλίας, δημιουργώντας μια σαφώς θετική προδιάθεση στο παρευρισκόμενο κοινό. Στα αποκλειστικά μουσικά δρώμενα της βραδιάς, το συγκρότημα ξεκίνησε δυνατά και συμπεριέλαβε στο set του και τις τρεις μεγάλες του επιτυχίες, δηλαδή τα “Tres Delinquentes”, “Here Come The Horns” και “Return Of The Tres”, από τα τρία πρώτα albums τους αντίστοιχα. Ο κόσμος φυσικά ανταποκρίθηκε θερμά, όχι μονάχα στο άκουσμα των πιο γνωστών μελωδιών του group, αλλά και γενικότερα, όσον αφορά τη συναυλία στο σύνολό της - παρόλο που δεν φάνηκε να γνωρίζει όλα τα κομμάτια.
Η συναυλία συμπεριλάμβανε κομμάτια από το σύνολο της δισκογραφίας των Delinquent Habits και, για καλή τύχη του γράφοντα, το συγκρότημα έπαιξε και το “Shed A Tear” (από το δεύτερο album τους), το οποίο αποτελεί προσωπική αδυναμία. Δυστυχώς δεν συνέβη το ίδιο και με το “Life Is A Struggle”, αλλά δεν μπορεί κανείς να τα έχει όλα δικά του! Ο ήχος τους πάντως ήταν αρκετά καλός και οι φωνές των δυο MCs ακούγονταν σε ένα άκρως ικανοποιητικό επίπεδο, πράγμα που σαφώς βελτίωνε την εικόνα της συναυλίας συνολικά.
Θετική εντύπωση επίσης προκάλεσαν και τα λεγόμενα των Delinquent Habits ανάμεσα στα κομμάτια τους, όπου προσπαθούσαν να περάσουν ένα θετικό μήνυμα στον κόσμο και ειδικότερα στα νέα παιδιά που ασχολούνται με το hip hop. Εξιστορώντας λοιπόν περιστατικά που έχουν βιώσει οι ίδιοι ή που συμβαίνουν αυτή τη στιγμή στην Αμερική - όπως τα περίφημα school shootings - προσπάθησαν να δημιουργήσουν ένα θετικό vibe στη βραδιά, το οποίο και κατά την άποψη μου καταφέραν. Σαφώς βέβαια βοήθησαν σε αυτό και τα τραγούδια τους, τα οποία δημιούργησαν στον κόσμο ένα party feeling, που συνεχίστηκε μέχρι και το τέλος της συναυλίας.
Ενώ έτσι, πηγαίνοντας στη συναυλία, δεν είχα υψηλές προσδοκίες, τελικά πραγματικά χάρηκα που οι Delinquent Habits κατάφεραν να μου αποδείξουν το ακριβώς αντίθετο. Και πιστεύω ότι έκαναν όλους όσους παρευρέθηκαν στο An να περάσουν ένα όμορφο βράδυ.
