Φωτογραφίες: Σταύρος Αλεξίου
Στα πλαίσια του φεστιβάλ ντοκιμαντέρ που διεξάγεται στη Θεσσαλονίκη αυτές τις μέρες, εμφανίστηκαν στην Αποθήκη Γ’ οι Σουηδοί Concretes, για πρώτη φορά στην Ελλάδα. Και μεις ασφαλώς δεν χάσαμε την ευκαιρία να τους δούμε και να κρίνουμε από κοντά. Ξεχάστε τη βασική τριάδα Μilberg, Bergsman, Eriksson, που έκανε γνωστούς τους Concretes με το πρώτο τους album, ως μια πάλαι ποτέ girl band της δεκαετίας του 1960 (βλέπε Supremes). Η Lisa Milberg έχει μείνει μόνη της, έχει αφήσει τα drums και από το τρίτο πλέον album τους Ηey Trouble επωμίζεται το βάρος της ερμηνείας, σε ένα συγκρότημα όπου πρώτο ρόλο έχουν τα φωνητικά.
Η συναυλία ξεκίνησε με το μελαγχολικό “Military Madness” και τα βλέμματα όλων στράφηκαν στην γλυκύτατη ξανθιά Lisa - φανταστείτε μια ντροπαλή παρουσία, με αισθητική α-λα-Mπριζίτ Μπαρντό (απαραίτητη η φράντζα μέχρι τα βλέφαρα). Πέρα όμως από την εμφάνιση, τις εντυπώσεις κέρδισε και η mellow φωνή της ερμηνεύτριας. Ακολούθησε το “Didion” και σιγά-σιγά ένα κρεσέντο προς πιο up-tempo τραγούδια, με αποκορύφωμα το “Κeep Yours”. Δυστυχώς, όμως, ακόμα και αυτό, δεν έκανε το κοινό να παρασυρθεί και να μπει σε αυτή την καλοκαιρινή διάθεση που έχουν τα περισσότερα τραγούδια των Concretes. Και εκει έβγαλα το συμπέρασμα, ότι ήταν λίγοι αυτοί οι οποίοι ήξεραν τί πήγαν να δουν και είχαν διάθεση να ακούσουν. Κρίμα γιατί οι Concretes ήταν αξιοπρεπέστατοι, με μια μεγάλη γκάμα στον ήχο τους (το “Seems Fine” π.χ. παίχτηκε σε μια ευχάριστη version με κλαρινέτο), υπηρετώντας πολύ καλά τη σκανδιναβική pop και τις αναφορές της στο κλίμα των 1960s.
Δεν θα σταθώ στα αρνητικά της συναυλίας και σε γκρίνιες που άκουσα, του τύπου «η Αποθήκη Γ’ στο λιμάνι δεν κάνει για συναυλιακός χώρος», «στα τρία πρώτα τραγούδια ο ήχος ήταν χάλια γιατί οι ενισχυτές ήταν μπουκωμένοι» ή «κανείς δεν προέβλεψε ότι δεν μπορείς να έχεις 7 άτομα με κιθάρες, έξτρα κρουστά, drums, δύο συνθεσάιζερ και πνευστά, σε μια σκηνή που έχει εμβαδόν ελάχιστα τετραγωνικά μέτρα, χωρίς να έχεις την εντύπωση ότι οι καημένοι Σουηδοί έχουν στριμωχτεί σαν σαρδέλες». Και δεν θα σταθώ επίσης στο ότι τη συναυλία παρακολούθησαν το πολύ 150 άτομα - με αδιάφορη μάλλον διάθεση. Όλα αυτά είναι γκρίνιες. Ο απόηχος είναι ότι τo ξαδερφάκι των Cardigans μεγαλώνει και ωριμάζει. Δεν είναι η μπάντα που έχει φτάσει ακόμα στο peak της, αλλά σίγουρα έχει το χαρακτήρα και τις δυνατότητες να το κάνει.
Playlist
Μilitary Madness
Didion
A Whale’s Heart
Firewatch
Chosen One
Are You Prepared?
The Sentence
Seems Fine Shuffle
Kids
First Time
Keep Yours
You Don’t Hurry Love
(Encore)
Miss You (Rolling Stones)
Oh No
Song For The Songs
