Φωτογραφίες: Γιάννης «Πίκπας» Ιωάννου
Αν είσαι μέσα στο hip hop για σχεδόν κάτι παραπάνω από μια δεκαετία, υπάρχει μια σειρά καλλιτεχνών που αγαπάς και παρακολουθείς με συνέπεια, που στο πίσω μέρος του μυαλού σου έχεις ένα μόνιμο distortion ότι δεν θα τους δεις ποτέ live. Μια τέτοια περίπτωση ήταν και οι Cali Agents Planet Asia και Rasco, δύο δηλαδή ονόματα-θρύλοι της δυτικής ακτής, όπως και ο MC Akil, ο οποίος, ως μέλος των Jurassic 5, έγραψε ιστορία στο underground, εισέβαλλε στο mainstream και αναβίωσε μια ολόκληρη σκηνή - που επισκιάστηκε από τη “μητρόπολη” Νέα Υόρκη και το παρελθόν του g-funk/gangsta των 1990s. Ωστόσο, έρχεται η στιγμή που οι αμφιβολίες σου ξεδιαλύνονται και η ώρα της αλήθειας πλησιάζει. Και το line-up που εμφανίστηκε στο An το βράδυ του Σαββάτου με αντάμειψε προσωπικά πολύ πέραν των προσδοκιών μου.
Το live άνοιξαν οι Corona Virus, ένα ελληνικό, σχετικά πρωτοεμφανιζόμενο σχήμα. Δεν ήταν καθόλου κακοί, ενώ και ο κόσμος έδειξε να τους γνωρίζει, αν κρίνω από την ανταπόκρισή του στη μουσική τους. Η πραγματική όμως αρχή έγινε με τον Akil. Μεστός και άμεσος (είναι μικροκαμωμένος και με καρτουνίστικη προσωπικότητα), άναψε αμέσως τα αίματα με κάποια tracks από τις solo δουλειές του, αλλά και με περάσματα από τις εποχές των Jurassic 5. Με αποκορύφωμα το “What’s Golden”, στο οποίο έγινε πανικός (με πρώτο και καλύτερο συμμετέχοντα σε αυτόν τον υποφαινόμενο lol!). Ο Akil είχε επίσης πολύ καλή επικοινωνία με το κοινό, η οποία συνοδεύτηκε από ένα old school κρεσέντο back in the days of block parties…
H ώρα των Cali Agents είχε φτάσει… Προσωπικά ένιωσα δικαιωμένος επειδή σαν rappers είναι όσο επιδέξιοι και crazy-ass ακούγονται και στα albums τους. Παρουσιάζοντας αρκετό μέρος από τη δισκογραφία τους σαν Cali Agents, αλλά και από τα επιμέρους solo τους, παρέδωσαν ένα σεμινάριο επαγγελματισμού, ασταμάτητης ενέργειας και διάδρασης με το κοινό μη χάνοντας ούτε μια ατάκα… Κι όλα αυτά με φωνές και χροιές οι οποίες επιβεβαιώνουν τους παραλληλισμούς τους με τα “βαριά πυροβολικά” του hip hop, όπως ο Rakim και ο GZA. Χάρηκα που άκουσα κομμάτια όπως το “Neva Forget” και το ομώνυμο του δίσκου τους “How The West Was One”, αλλά και γενικότερα, γιατί βρέθηκα σε ένα live εκρηκτικό, με συνεχόμενη ροή και πάρτι διάθεση, όπου οι συμμετέχοντες έδωσαν ρέστα. Live στο οποίο καθόλου δεν παρατηρήθηκε το φαινόμενο της βαριεστημένης διάθεσης και μικρής απόδοσης που έχει χαρακτηρίσει τις ζωντανές εμφανίσεις στη χώρα μας άλλων rap καλλιτεχνών του εξωτερικού.
Σε γενικές γραμμές, η διοργάνωση της Νoiz Productions ήταν (κλασικά) άψογη, με ελάχιστη καθυστέρηση στην έναρξη. Με προβλημάτισε όμως η όχι και τόσο μεγάλη ανταπόκριση του ελληνικού κοινού, τόσο από σκοπιά προσέλευσης, όσο και από την οπτική γωνία του ακροατή σε σχέση με τους καλλιτέχνες που απόλαυσα το Σάββατο. Απορώ τι είδους hip hop ακούνε οι Έλληνες και δη κάποιοι Έλληνες καλλιτέχνες της hip hop - γιατί είδα ελάχιστους από δαύτους. Νομίζω πως το ελληνικό κοινό του hip hop έχει ακόμη μακρύ δρόμο να διαβεί… Γι’ αυτό και κλείνω με ένα ρητορικό ερώτημα, παραφράζοντας τόσο τον δίσκο των Cali Agents, όσο και τους Led Zeppelin: Is this how Greece was once?
