Η εβδομαδιαία παραμονή των Free Hole Negro στη χώρα μας θα έλεγε κανείς πως πέρασε και δεν ακούμπησε. Ούτε ακούστηκε ιδιαίτερα, ούτε πολυδιαφημίστηκε, ούτε θεωρήθηκε must από κανέναν δημοφιλή γραφιά για να σπεύσουμε όλοι τρέχοντας. Κι όμως, είναι ένα σχήμα που εδώ και 7 χρόνια κάνει διεθνή θραύση, κι ας προέρχεται από ένα τόσο περιέργο και κλειστό εκκολαπτήριο όπως είναι αυτό της μαγευτικής Αβάνας. Είναι ένα σχήμα που πατάει γερά τα πόδια του πια στη σκηνή έπειτα από πλήθος συμμετοχών σε διεθνή φεστιβάλ, αλλά και σόλο εμφανίσεων και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού, βραβευμένο με Grammy και υπεύθυνο για την ύπαρξη του ριζοσπαστικού free hop ήχου, ο οποίος έμελλε - κι ας είμαστε στα 00s - να καθιερωθεί, να αγαπηθεί αλλά και να επηρεάσει.
Ονειρευόμουν τη συνάντησή μας από τότε που τους πρωτάκουσα μέσα από το soundtrack του Havana Blues [τι τέλειο ταινιάκι!] και πέταξα από τη χαρά μου όταν είδα ότι επιτέλους δεν ήταν κι αυτό άλλη μια φρούδα ελπίδα. Και μετά ήρθε η Τετάρτη... Έφτασα στο Half Note από τις 9 μπας και τους ξεκλέψω καμιά κουβέντα, αλλά το μόνο που κατάφερα να κάνω είναι να γίνω μάρτυρας μιας ίσως όχι και τόσο παράδοξης τελικά συγκέντρωσης κοινού. Ήμουν ίσως η μόνη κάτω από 40, πράγμα που δεν με ενθουσίαζε καθόλου για την έκβαση της συναυλίας.
Με το που εμφανίστηκαν πάνω στη σκηνή και άρχισαν να εκσφενδονίζουν γιγαμπάιτ από τον ξέφρενο ρυθμό τους - ένα συνοθύλευμα από latin, hip-hop, jazz, funk,timba, rumba, και ένας θεός ξέρει τι άλλο - πετάχτηκα από τη θέση μου να χορέψω, για να διαπιστώσω με μία ένοχη ντροπή τα βλέμματα των καθωσπρέπει από τα γύρω τραπεζάκια. Τι κι αν φωνάζανε οι έρμοι οι οι Free Hole Negro «greeceeee where are you??», τίποτα η greece. Είναι όμως και το ότι έχουν μια ποικιλία και ποιότητα στον ήχο τους. Και το δέχομαι πως καμιά φορά οι διαφορετικοί ήχοι είναι τόσοι πολλοί μαζί, που δυσκολεύεσαι να τους απομονώσεις και να τους απολαύσεις. Η ποικιλία πάντως βοηθά τους Free Hole Negro να ξεφεύγουν τον κίνδυνο της επανάληψης - κάτι που συχνά συμβαίνει στο hip-hop - αλλά και να δημιουργούν ήχους απρόσμενους, χάρη στις φωνές, τα κρουστά, τη τρομπέτα και σαξόφωνο, που θα μπορούσαν να έχουν ενορχηστρωθεί στο Memphis, Tennessee. Αλλά κουτσά-στραβά τα κατάφεραν, έστω και στο δεύτερο σετ, να σηκώσουν όλο το μαγαζί στο πόδι! Χρειάστηκαν γύρω στις δύο ώρες, αλλά και η τελευταία γιαγιά σηκώθηκε τελικά από το τραπεζάκι της με το “Superfinos Negros” και το εκούνησε το ρημάδι!
Κρίμα μόνο που δεν ήρθαν στη μεγαλύτερη - 12μελή - σύνθεση την οποία έιχαν παλιότερα, όπου οι γυναικείες φωνές απαντούσαν και έπαιζαν με το ανδρικό τρίο. Όπως και να ’χει ήταν μια ενδιαφέρουσα συναυλία και μια μεγάλη ευκαιρία να δούμε στην Αθήνα άλλο ένα αντιπροσωπευτικό δείγμα της underground σκηνής της Κούβας, η οποία είναι alive and kicking, με άγνωστα στον περισσότερο κόσμο διαμαντάκια. Καιρός να μάθουμε κάτι παραπέρα από τη Buena Vista…
