Φωτογραφίες: Ναταλί Τσιριγώτη

Παρόλο τον τρομακτικά λίγο κόσμο που αντικρίσαμε με το που φτάσαμε στο Gagarin, το προχτεσινό βράδυ μάζεψε αρκετό κόσμο. Ή, καλύτερα, περισσότερο κόσμο από ότι περιμέναμε. Φαίνεται πως σε αυτό βοήθησε πολύ η παρουσία των δικών μας drog_a_tek, τους οποίους, κάθε φορά που τους πετυχαίνω ζωντανά, παρατηρώ ότι έχουν - πιθανώς - το περισσότερο κοινό από οποιαδήποτε άλλη underground αθηναϊκή μπάντα.

Ουσιαστικά οι έξι μουσικοί που αποτελούν το εν λόγω σχήμα δεν έπαιξαν ένα κλασικό σετ support σχήματος. Πιο πολύ double bill ήταν η χθεσινή βραδιά, παρά αφιερωμένη στους Γερμανούς. Μιλώντας πριν λίγες μέρες με τον Γιάννη Αγγελάκα (τη συνέντευξη ολόκληρη θα την βρείτε στο Sonik Μαρτίου) για την σκηνή της Αθήνας και την έλλειψη του καινούργιου, του απρόβλεπτου, η μοναδική μπάντα η οποία μου ερχόταν στο μυαλό είναι οι drog_a_tek λόγω της γενικότερης πορείας τους. Εξερευνητική ματιά, αυθεντική διαφορετικότητα - αλλά ας μην πω άλλα βαρύγδουπα. Προχτές παρουσίασαν ένα αρκετά στρωτό set με καθαρούς - σχεδόν χορευτικούς - ρυθμούς, έχοντας πάντα τη Θάλεια (a.k.a STMC), ως την πιο δυνατή παρουσία επί σκηνής. Προτιμώ το άλλο τους προσωπείο, αλλά μου φαντάζει πολύ λογική η επιλογή-ανάγκη τους να γεμίσουν με όγκο και καθαρό ρυθμό έναν χώρο σαν το Gagarin. Κάτι λιγότερο από μια ώρα πρέπει να έπαιξαν, αν και δεν κοίταξα το ρολόι μου.

Φτάσαμε 23.50 μέχρι να εμφανιστούν οι έξι Tied & Tickled Trio (λίγο παράδοξη πρόταση η προηγούμενη). Μας ανακοίνωσαν εξ’ αρχής ότι είναι λίγο κρυωμένοι όλοι τους και ότι θα παίξουν λίγο διαφορετικά. Πριν συνεχίσω με λίγη γκρίνια, ας πω τα θετικά, ξεκαθαρίζοντας από την αρχή ότι προσωπικά περίμενα ένα από τα καλύτερα live της χρονιάς. Όχι μόνο γιατί θεωρώ εξαιρετικούς μουσικούς τους Acher και την παρέα τους (το απέδειξαν χτες άλλωστε), αλλά και επειδή στη μέχρι τώρα δισκογραφημένη πορεία τους έχουν παραδώσει μερικά εξαιρετικά κομμάτια. Έχοντας λοιπόν στη διάθεση τους δύο drummer (ο ένας με ηλεκτρονικό σετ), μπάσo και μεταλλόφωνο, έπαιξαν με την κατάλληλη συναυλιακή ένταση ολόκληρο το Aelita και, αυτοσχεδιάζοντας συνέχεια, διπλασίασαν τις διάρκειες σε κάθε κομμάτι. Το dub ίχνος, που υπάρχει σε ολόκληρη την πορεία τους, γιγαντώθηκε στη συναυλία, κυριάρχησε, αναγκάζοντας τον κόσμο να χορεύει (συμπεριλαμβάνω και την αφεντιά μου). Όταν ειδικά, μετά από περίπου 30 λεπτά, έπαιξαν το “Tamaghis” αισθανόσουν ότι θα πεταχτούν ρασταφάρι από κάθε γωνιά του club.

Ας πάμε στα αρνητικά τώρα. Μέχρι να φτάσουμε στο Aelita, οι Tied & Tickled Trio είχαν έναν τελείως διαφορετικό ήχο. Πάω πάσο για τη μεταμόρφωση, από τη στιγμή που το αποτέλεσμα ήταν τόσο εντυπωσιακό. Κινηματογραφικές μελωδίες, φοβερές συνθέσεις στο σύνολο τους, μια μπάντα η οποία λες ότι παίζει τα πάντα. Χτες όμως δεν ακούσαμε κάτι τέτοιο. Με τη συμμετοχή των δύο drummer, αλλά και το τουμπερλέκι που κατά καιρούς χρησιμοποιούσαν, μετέτρεψαν αυτά τα κομμάτια σε αφρικάνικα, ξεσηκωτικά και με δεξιοτεχνία εκτελεσμένα θέματα, όπως εύστοχα παρατήρησε ο κολλητός φίλος, που το κατέχει το άθλημα.

Τι μας μένει λοιπόν; Μια καταπληκτική εμφάνιση, η οποία δεν ικανοποιεί τις απαιτήσεις του οπαδού, αλλά ευχαριστεί όλους του υπόλοιπους. Ίσως στη θέση τους να διάλεγα τον ίδιο δρόμο αν και, όπως και να το κάνουμε, το να μην ακούς το “Freakmachine” σε live αυτής της μπάντας είναι σαν να πηγαίνεις σε συναυλία των National και να μην παίζουν το “Brainy”. Ή οι Portishead να μην παίζουν το “Roads”. Ή η Παπαρίζου να μην παίζει το “My Number One”. Γίνεται; Ε, δεν γίνεται.

 

Ακολούθησε το Avopolis Network στο Google News

 

Διαβάστε Ακόμα

Featured