Στην εμφάνισή τους στην Αθήνα οι Wishbone Ash βρήκαν ένα κατάμεστο Rodeo να τους περιμένει με ανυπομονησία - είχε άλλωστε ήδη γίνει γνωστό πως η συναυλία του Σαββάτου ήταν sold out και γι’αυτό προστέθηκε και μια extra ημερομηνία. Καρφίτσα δεν έπεφτε λοιπόν στο ιστορικό υπόγειο της οδού Χέϋδεν και έτσι, με το που μπήκα σχεδόν, παραιτήθηκα από κάθε φιλοδοξία να τραβήξω και φωτογραφίες, νιώθοντας και ευχαριστημένος που βρήκα μια γωνίτσα στο μπαρ από όπου τουλάχιστον μπορούσα να διακρίνω ένα κομμάτι της σκηνής.
Οι Wishbone Ash παίξανε ένα δίωρο (μαζί με το encore), παρουσιάζοντας ένα πρόγραμμα σε δύο μέρη. Το πρώτο (και μικρότερο σε διάρκεια) μέρος περιλάμβανε επιλογές από τα καλύτερά τους albums της δεκαετίας του 1970, πλην του θρυλικού Argus, στο οποίο ήταν αφιερωμένο αποκλειστικά το δεύτερο μέρος της παράστασης. Εδώ να διευκρινίσω πως στις μέρες μας υπάρχουν δύο Wishbone Ash μπάντες ενεργές συναυλιακά και δισκογραφικά: οι Wishbone Ash του ιδρυτικού κιθαρίστα Andy Powell οι οποίοι ηχογραφούν συχνά-πυκνά και νέο υλικό και οι Wishbone Ash του ιδρυτικού τραγουδιστή και μπασίστα Martin Turner, οι οποίοι κάνουν κυρίως συναυλίες αφιερωμένες στις παλιές καλές μέρες και έχουν ως τώρα κυκλοφορήσει μόνο live albums. Στο Rodeo είδαμε τους δεύτερους και καλύτερους κατά την άποψή μου Wishbone Ash - όσο να ’ναι, τα κομμάτια του Argus θες να τα ακούς από τη φωνή που τα πρωτοτραγούδησε.
Στο πρώτο μισό του live οι Wishbone Ash ήταν αρκετά συμπαθητικοί, χωρίς να κάνουν κάτι το ιδιαίτερο. Έπαιζαν εμφανώς με κέφι, ήταν αρκούντως επαγγελματίες, είχαν την επαφή τους με το κοινό και ο Turner στεκόταν μια χαρά στο μικρόφωνο, έστω και αν οι φωνητικές του δυνατότητες δεν ήταν πια και εκείνες που είχε στα νιάτα του. Έπρεπε να ξεκινήσει το δεύτερο μισό για να καταλάβω πως ως εκείνη την ώρα η μπάντα έκανε συντήρηση δυνάμεων. Γιατί στο αφιερωμένο στο Argus τμήμα του σετ, η απόδοσή των Wishbone Ash ανέβηκε κατακόρυφα, παρασέρνοντας μαζί και το κοινό, που με πάθος χειροκροτούσε, χτυπιόταν και σιγομουρμούραγε τα στιχάκια του “Warrior”, του “The King Will Come” ή του “Time Was”. Φύγαμε λοιπόν όλοι ικανοποιημένοι από το Rodeo. Και βγαίνοντας μας περίμενε ένα χιονισμένο τοπίο, με τις λευκές νιφάδες να ντύνουν γοργά ακόμα και τα πεζοδρόμια του αθηναϊκού κέντρου. Η ΕΜΥ είχε πέσει μέσα στις προβλέψεις της λοιπόν…
