Εδώ και εβδομάδες προετοιμαζόμουν για το live της Samantha Fox. Με το που άκουσα την είδηση του ερχομού της έτρεξα στο σούπερ μάρκετ και προμηθεύτηκα όλα τα απαραίτητα προϊόντα. Για να πω την αλήθεια, πλέον δεν βρίσκεις τόσο καλά πράγματα όπως εκείνες τις δοξασμένες μέρες, αφού το ζελέ (και όχι gel) έχει κυριαρχήσει σχετικά με την έξτρα δυνατή λακ. Τέλος πάντων, έβαλα όλη την απαραίτητη μαεστρία για να φτιάξω τη δίφυλλη φράντζα α-λα-Σταμάτης Γαρδέλης και βγήκα στο αγιάζι για να κατευθυνθώ στο Gagarin.
Για κακή μου τύχη όμως χιόνιζε. Το μαλλί μου θα γινόταν χάλια. Ας είναι, σκέφτηκα. Η νύχτα δεν χωρούσε αναβολές και δικαιολογίες. Άλλωστε το να δεις από κοντά το είδωλο που στοίχειωσε το δωμάτιό σου με τις αφίσες του στους τοίχους, έχει από μόνο του σαν γεγονός βαρύτατη σημασία. Μπήκα στον χώρο της συναυλίας κατά τις εντεκάμιση. Εκείνη την ώρα στην σκηνή βρίσκονταν δυο μασκοφόροι DJ’s (γνωστοί «θαμώνες» του Gagarin και οι δύο), οι οποίοι βάραγαν «eight-ίλες» ελληνικές και ξένες. Μάλιστα στο άκουσμα της επανεκτέλεσης του άσματος “Στη Νισκοτέκ” της Ελπίδας με τα Ημισκούμπρια, ο συγκεντρωμένος κόσμος σκίρτησε και ξεκίνησε να λικνίζεται στους ρυθμούς της εποχής. Δεν ήξεραν πάντως αυτό που τους περίμενε...
Σε κάποια στιγμή, μετά από δυο - τρία κομμάτια, τα φώτα έσβησαν. Δύο καλλίγραμμες (η ευγενικότερη έκφραση που θα μπορούσα να χρησιμοποιήσω) χορεύτριες βγήκαν στη σκηνή χορεύοντας σε μανιασμένους ρυθμούς, που θύμιζαν τις καλές εποχές των μεγάλων clubs στις αρχές της δεκαετίας του 1990. Και ναι, ήταν πια αλήθεια. Η Samantha ξεπρόβαλλε στην σκηνή, φέρνοντας μαζί της όλη εκείνη την αθώα εποχή. Η χαίτη μου είχε πλέον διχοτομηθεί (εκπληκτική έκφραση)... Ο κόσμος πλέον είχε τρελαθεί. Παλιοί καρεκλάδες και ροκάδες, που είχαν παλιότερα πλακωθεί με αλυσίδες και λουκέτα, ήταν πια αγκαλιασμένοι και μαζί τραγουδούσαν το “Nothing’s Gonna Stop Me Now”, ενώ οι αρκετοί μεταλλάδες έδειχναν τον σεβασμό τους σε μια από τις εμβληματικότερες παρουσίες της μουσικής γενικά, κι όχι μόνο της pop.
Η Samantha ήταν και πάλι εκεί ίδια κι απαράλλαχτη όπως τότε, το 1985, όταν τη γνώρισα μέσα από τη διπλή κασέτα Hits ’85. Από εκείνη την κασέτα, η Samantha και ο Falco (ο οποίος είχε γράψει τον υπέρτατο ύμνο “Rock Me Amadeus”) με είχαν σημαδέψει. Τη συγκεκριμένη συλλογή ακόμα την φυλάω σαν κόρη οφθαλμού. Η Samantha ξέρει ακόμα να παίζει με το κοινό που τη λάτρεψε τότε και την αποθεώνει και σήμερα. Είτε με τα σκέρτσα της στους μπροστινούς τυχερούς, είτε με τις γατίσιες της κουβέντες, πρόσφερε πλείστα θέλγητρα για να σε αιχμαλωτίσει. Χαρακτηριστικό παράδειγμα ήταν όταν ρώτησε το κοινό αν αληθεύει ότι οι Έλληνες είναι ο πιο ερωτικός λαός. Το κοινό αποκρίθηκε θετικά κι εκείνη έσπευσε να τους υποσχεθεί ότι θα μείνει λίγο παραπάνω στη χώρα μας (αχ!)...
Αν και η εμφάνισή της ήταν ουσιαστικά guest, ακούστηκαν όλες οι μεγάλες επιτυχίες της, αλλά και γνωστές της «διασκευές», όπως το “I Only Want To Be With You” (της Dusty Springfield) και το ακυκλοφόρητο “Perhaps, Perhaps, Perhaps” (το γνωστό “Quizás, Quizás, Quizás”). Η Samantha όμως δικαίωσε απόλυτα τον χαρακτηρισμό «super star, μα και απλό κορίτσι». Όταν υπήρξαν κάποια μικρά προβλήματα με το ασύρματο μικρόφωνο, εκείνη δεν εγκατέλειψε την σκηνή και συνέχισε να τραγουδάει και να απογειώνει το κοινό. Στις πιο έντονες στιγμές ήταν το “I Surrender”, που σίγουρα θύμισε πολλά σε πολλούς και το “Angel With An Attitude” το οποίο αφιέρωσε στην παρούσα μαμά της. Εκεί όμως που σπάσαν τα ντουβάρια ήταν στο άκουσμα του ύμνου. Οι ιαχές του “Touch Me” συγκλόνισαν τους πάντες κι ένας fan δίπλα μου φώναζε «Δεν είναι δίκαιο! Δεν είναι δίκαιο!». Αν και τα προβληματάκια δεν άφησαν την Samantha να πει ολόκληρο το πρώτο κουπλέ, το κοινό δεν ξενέρωσε και της πρόσφερε την καλύτερη καταξίωση. Ήταν πια η ώρα για να φύγουμε...
Ο κόσμος ζητούσε ακόμα περισσότερη Samantha Fox, έστω ένα τραγούδι ακόμα. Η guest εμφάνισή της όμως είχε τελειώσει. Πια ούτε η υπόσχεση για την εμφάνιση του κ. Λασκαρίδη (ο αοιδός που τραγουδά το “Ανέστησες Τον Πεθαμένο” και το “Σκότωσες Έναν Πεθαμένο”) δεν μπορούσε να υποβαθμίσει την υπέρτατη λατρεία για την υπέρτατη star των εφηβικών δωματίων.
Καληνύχτα Samantha. Ελπίζουμε να ξανάρθεις...
